"कोबी म्हणून एक भाजी आहे." आणि "ती म्हणाली की मी तुमचीच आहे." या वाक्यातील अधोरेखित उभयान्वयी अव्ययांचा प्रकार ओळखताना "स्वरूपबोधक" हा पर्याय योग्य आहे. स्वरूपबोधक अव्यय म्हणजे तो एखाद्या गोष्टीचा स्वरूप, स्थिती किंवा रूप दर्शवतो. "कोबी म्हणून" या वाक्यात "स्वरूपबोधक" अव्ययाने कोबीची भाजी म्हणून ओळख दर्शवली आहे, ज्यामुळे याचा अर्थ स्पष्ट होतो. दुसऱ्या वाक्यात "की" या अव्ययामुळे विचारले जात आहे की, ती कोण आहे, म्हणजे ती कोणाच्या स्वरूपात आहे. त्यामुळे दोन्ही वाक्यातील अव्यय स्वरूपबोधक असल्यामुळे "स्वरूपबोधक" हा पर्याय योग्य आहे.

संपूर्ण विधान बरोबर आहे कारण प्रधानत्वसूचक उभयान्वयी अव्ययांनी जोडलेली वाक्ये निश्चितपणे संयुक्त वाक्य म्हणून ओळखली जातात. यामध्ये वाक्यांचा एकत्रित अर्थ रचला जातो आणि यामुळे वाक्ये एकसारखी महत्त्वाची बनतात. त्याचप्रमाणे, गौणत्वसूचक उभयान्वयी अव्ययांनी जोडलेली वाक्ये मिश्रवाक्य म्हणून गणली जातात, ज्या वाक्यांमध्ये एक वाक्य दुसऱ्या वाक्याच्या सापेक्ष गौण किंवा आश्रित असते. यामुळे विधानात दिलेल्या माहितीचा आधार मजबूत आहे, कारण ते व्याकरणाच्या नियमांचे सदृश आहे आणि यामुळे संपूर्ण विधानाची वैधता सिद्ध होते. त्यामुळे बरोबर उत्तर 'संपूर्ण विधान बरोबर' आहे.

'अव्यये' व 'उपप्रकार' यांची योग्य जोड्या जुळवताना 'स्वरूपदर्शक' म्हणजे 'म्हणजे' हे योग्य आहे कारण स्वरूप दर्शवण्यास हे अव्यय वापरले जाते. 'समुच्चय बोधक' म्हणजे 'आणि' हे देखील योग्य आहे कारण 'आणि' हे अव्यय अनेक गोष्टींचा समुच्चय दर्शवतो. 'उद्देश दर्शक' म्हणजे 'तसेच' किंवा 'म्हणजे' दर्शवतो, पण 'तसेच' हा पर्याय नाही त्यामुळे 'उद्देश दर्शक' 'तरी' किंवा ' म्हणून' यासारखे अव्यय दाखवतो. 'न्यूनत्वबोधक' म्हणजे 'पण' हे देखील योग्य आहे कारण 'पण' हा अव्यय विरोध दर्शवण्यासाठी वापरला जातो. त्यामुळे 'स्वरूपदर्शक' (म्हणजे) 4, 'समुच्चय बोधक' (आणि) 3, 'उद्देश दर्शक' (म्हणजे) 1 आणि 'न्यूनत्वबोधक' (पण) 2 या जोड्या योग्य आहेत.

'पण', 'परंतु', 'परी', 'किंतु' हे शब्द न्यूनत्वबोधक उभयान्वयी अव्ययांच्या प्रकारातील आहेत. यांचा उपयोग वाक्यात विरोध किंवा अडथळा दर्शवण्यासाठी केला जातो. जेव्हा विचार किंवा वाक्य दोन विरोधी किंवा कमी महत्त्वाच्या गोष्टींमध्ये दुव्याचं कार्य करतात, तेव्हा या शब्दांचा वापर केला जातो. उदाहरणार्थ, "मी येतो, पण त्या दिवशी मला काम आहे" यामध्ये 'पण' हे शब्द वाक्यातील दोन विचारांमध्ये एक विरोधक दुवा निर्माण करतो. यामुळे वाचकाला विचारांमधील तफावत स्पष्टपणे समजली जाते. इतर पर्यायांमध्ये 'विकल्पबोधक', 'परिणामबोधक' आणि 'उद्देशबोधक' यांचा संबंध विरोध दर्शवण्यापेक्षा भिन्न अर्थाने आहे, ज्यामुळे ते या प्रश्नासाठी योग्य नाहीत.

'त्यामुळे' हा पर्याय योग्य आहे कारण या वाक्यातील दोन स्वतंत्र वाक्यांना एकत्र करून मिश्रवाक्य तयार करण्यासाठी 'त्यामुळे' हे अव्यय योग्य ठरते. "आमचे शरीर सुदृढ व्हावे" आणि "आम्ही योगासने करतो" या वाक्यातील कारण-परिणाम संबंध स्पष्ट करण्यात 'त्यामुळे' उपयुक्त ठरतो. 'यामुळे' वापरल्यास वाक्याचे अर्थ स्पष्ट करता येतात आणि वाचकाला दोन्ही वाक्यांचा संबंध समजून घेण्यात मदत होते. दुसरे पर्याय वाक्याच्या अर्थास योग्य प्रकारे एकत्रित करत नाहीत आणि त्यामुळे 'त्यामुळे' हा पर्यायच योग्य आहे. त्यामुळे वाक्य असे बनेल: "आमचे शरीर सुदृढ व्हावे, त्यामुळे आम्ही योगासने करतो."

'विजा चमकू लागल्या आणि पावसाला सुरूवात झाली' या संयुक्त वाक्यातील अव्यय 'आणि' हा समुच्चयबोधक आहे. समुच्चयबोधक अव्यय दोन किंवा अधिक वाक्यांशांना किंवा वाक्यांना जोडण्यासाठी वापरला जातो. येथे 'आणि' या अव्ययामुळे 'विजा चमकू लागल्या' आणि 'पावसाला सुरूवात झाली' हे दोन स्वतंत्र घटक एकत्र आले आहेत, ज्यामुळे वाक्याला एकत्रित अर्थ मिळतो. त्यामुळे 'आणि' हा समुच्चयबोधक म्हणून योग्य आहे. इतर पर्याय जसे विकल्पबोधक, परिणामबोधक, आणि न्यूनत्वबोधक, यांचा या वाक्यात उपयोग नाही.

उभयान्वयी अव्यय 'यास्तव' हा आहे. उभयान्वयी अव्यय म्हणजे असे अव्यय जे वाक्यातील मुख्य क्रियेसह त्याच्या परिणामाला दर्शवितात. 'यास्तव' या अव्ययाचा अर्थ 'त्या कारणामुळे' असा आहे, जो वाक्यातील अन्य घटकांवर परिणाम करतो. या वाक्यात 'तो गैरहजर राहिला यास्तव त्याची निवड झाली नाही' यामध्ये 'यास्तव' हे अव्यय मुख्य कारण दर्शविणारे आहे, जेणेकरून वाक्याची अर्थसंरचना स्पष्ट होते, त्यामुळे ते उभयान्वयी अव्यय ठरते. इतर पर्याय वाक्यातील अन्य घटक असल्याने ते उभयान्वयी अव्यय म्हणून स्वीकारले जात नाहीत.

'अभ्यासात सातत्य म्हणजे हमखास यश' या वाक्यातील 'म्हणजे' हा उभयान्वयी अव्यय स्वरूपबोधक आहे. स्वरूपबोधक अव्ययाचा उपयोग वाक्यातील दोन गोष्टींचे स्वरूप स्पष्ट करण्यासाठी केला जातो. 'म्हणजे' या अव्ययामुळे 'सातत्य' आणि 'यश' यांमध्ये एक प्रकारचा संबंध स्पष्ट केला जात आहे, म्हणजे 'सातत्य' म्हणजे 'यश' असे दर्शवले जाते. त्यामुळे येथे 'सातत्य' आणि 'यश' यांचे स्वरूप जोडले जात असल्याने, हा अव्यय स्वरूपबोधक ठरतो. इतर पर्यायांमध्ये परिणाम, कारण किंवा विकल्प याबद्दल चर्चा नाही आहे, त्यामुळे 'स्वरूपबोधक' हा पर्याय योग्य आहे.

"जर शाळेस सुटी मिळाली तर मी तुमच्याकडे येईन" या वाक्यातील उभयान्वयी अव्यय "जर" हे संकेतबोधक आहे, कारण हे अव्यय एका घटकाच्या संभाव्यतेचा संकेत देतो. "जर" असे वापरल्याने वाक्यात असलेल्या दोन घटकांमध्ये एक स्थिती किंवा अट स्पष्ट होते. म्हणजेच, शाळेस सुटी मिळाल्यासच मी तुमच्याकडे येईन असा संदेश या वाक्यातून व्यक्त केला जातो. संकेतबोधक अव्ययाची मुख्य भूमिका म्हणजे एका अटीच्या संदर्भात दुसऱ्या घटकाच्या घडामोडींचा संदर्भ देणे. इतर पर्याय या वाक्यातील अव्ययाच्या अर्थाशी संबंधित नाहीत, ज्यामुळे "संकेतबोधक" हा पर्यायच योग्य ठरतो.

'तू वाईट वागतोस म्हणून तुला बोलणी खावी लागतात' या वाक्यातील 'म्हणून' हा अव्यय परिणामबोधक उभयान्वयी अव्यय आहे. कारण 'म्हणून' हे शब्द वाक्यातील कारण व परिणाम यांच्यातील संबंध स्पष्ट करतो. यामध्ये वाईट वागण्यामुळे बोलणी खावी लागतात, हे स्पष्टपणे व्यक्त केले गेले आहे. त्यामुळे 'म्हणून' ह्या शब्दाने वाक्यातील विचाराची परिणामात्मकता दर्शवली आहे. यामुळे 'परिणामबोधक उभयान्वयी अव्यय' हा पर्याय योग्य ठरतो. इतर पर्यायांमध्ये 'विकल्पबोधक,' 'न्यूनत्वबोधक,' आणि 'कारणबोधक' यांचा अर्थ वाक्यातील संदर्भानुसार लागू होत नाही, त्यामुळे ते योग्य नाहीत.

'देह जावो अथवा राहो ! पांडुरंगी दृढ भावो' या संतवचनात 'अथवा' या उभयान्वयी अव्ययाचा वापर विकल्पबोधक म्हणून केला आहे. 'अथवा' म्हणजे 'किंवा' किंवा 'किंवा तर' असा अर्थ, ज्यामुळे दोन किंवा अधिक गोष्टींचा विचार एकत्रितपणे केला जातो. या वचनात देहाच्या स्थितीचा विचार करताना 'जावो' आणि 'राहो' या दोन विकल्पांना एकत्र आणले आहे. त्यामुळे 'अथवा' हा पर्याय देहाची स्थिती दर्शवत असताना दुसऱ्या स्थितीवरही विचार करतो, ज्यामुळे विकल्पबोधक अव्ययाचे स्वरूप स्पष्ट होते. त्यामुळे 'विकल्पबोधक' हा पर्याय योग्य आहे.

'माईंनी खूप त्रास काढला, म्हणून तर आता ते सुखात जगताहेत' या वाक्यातील अधोरेखित 'सोबत' शब्दामुळे वाक्याचा अर्थ स्पष्ट होतो. 'परिणामबोधक उभयान्वयी अव्यय' म्हणजे एखाद्या घडामोडीमुळे दुसरी गोष्ट घडते. या संदर्भात, माईंनी त्रास काढल्यामुळे त्यांचा परिणाम म्हणजे आता ते सुखात जगत आहेत. त्यामुळे 'परिणामबोधक उभयान्वयी अव्यय' हा पर्याय योग्य आहे. अन्य पर्याय वाक्यामध्ये विचारलेल्या अर्थाशी सुसंगत नाहीत, कारण ते या वाक्यातील स्थितीच्या परिणामाचे प्रतिनिधित्व करत नाहीत. 'परिणामबोधक' अव्यय वाक्याच्या कारण-परिणामाच्या संबंधाचे स्पष्ट करणारे आहे, ज्यामुळे हे योग्य ठरते.

'भिकाऱ्याला मी एक सदरा दिला, शिवाय त्याला जेवू घातले.' या वाक्यात 'शिवाय' हा उभयान्वयी अव्यय समुच्चयबोधक आहे. समुच्चयबोधक अव्यय दोन किंवा अधिक क्रिया, कार्ये किंवा कल्पनांना जोडतो आणि त्यात एकत्रितपणे व्यक्त करतो. 'शिवाय' या शब्दाने भिकाऱ्याला सदरा देण्याबरोबरच त्याला जेवू घालणे याबद्दल देखील सूचित केले आहे, ज्यामुळे हे एक प्रकारे समुच्चय दाखवते. यामुळे वाक्यातील क्रियांची जोडणी सुसंगतपणे होते. इतर पर्याय म्हणजे विकल्पबोधक, परिणामबोधक आणि स्वरूपबोधक हे समुच्चय बोधकाच्या व्याखेत बसत नाहीत, कारण ते एकत्रितपणे क्रिया किंवा कल्पनांना जोडत नाहीत. त्यामुळे 'शिवाय' हा शब्द समुच्चयबोधक म्हणून योग्य आहे.