भाववाचक नाम म्हणजे भावना, विचार किंवा गुण दर्शवणारे शब्द. "वकिली" हा पर्याय भाववाचक नाम आहे, कारण तो वकिलाच्या व्यवसायाशी संबंधित भावना किंवा गुण दर्शवतो, जसे की साहाय्य, न्याय, वकीलपणा इ. इतर पर्याय "सातपुडा," "नंदनवन," आणि "समिती" हे सर्व शब्द भाववाचक नाम नाहीत. "सातपुडा" हा एक भूगोलिक संदर्भ दर्शवतो, "नंदनवन" हा एक स्थान किंवा बाग असतो, आणि "समिती" ही एक गट म्हणून कार्य करणारी संस्था आहे, जी विशेष भावना किंवा गुण व्यक्त करत नाही. त्यामुळे "वकिली" हा बरोबर उत्तर आहे, कारण तो भावनात्मक अर्थ व्यक्त करतो.

'ब' हा पर्याय गटाबाहेरचा आहे कारण 'करू, कर्ता, होकार, प्रतिकार' या शब्दांचा वापर सिद्ध शब्द म्हणून केला जातो, परंतु हे शब्द सिद्ध शब्दांच्या गटात येत नाहीत. 'अ' पर्यायात दिलेले 'जा, ये, कर, बस, पोल' हे सर्व साधित शब्द आहेत, जे समान गटात येतात. 'क' पर्यायात दिलेले 'प्र, परि, अप' हे उपसर्ग आहेत, जे उपसर्ग लागून उपसर्गघटित शब्द बनवतात, त्यामुळे तेही गटात येतात. म्हणूनच, 'ब' हा पर्याय गटाबाहेरचा आहे, कारण तो योग्य रितीने सिद्ध शब्दांच्या गटात समाविष्ट नाही.

'श्रीमंत माणसांना गर्व असतो' या वाक्याच्या विशेषणाचे नाम करून वाक्य बदलल्यास 'श्रीमंतांना गर्व असतो' हे बरोबर उत्तर आहे. येथे 'श्रीमंत' हे विशेषण 'माणसांना' याच्या संदर्भात वापरले आहे. या वाक्यात 'श्रीमंत' ह्या विशेषणाच्या उपयोगात 'माणसे' या शब्दाला वगळून थेट 'श्रीमंतांना' असे वाक्य करणे योग्य ठरते. यामुळे वाक्याचा अर्थही स्पष्ट राहतो आणि त्यातील विशेषणाचे नाम रूप देखील योग्यतेने व्यक्त होते. इतर पर्याय किंवा वाक्ये योग्य नाहीत कारण त्या अर्थास योग्य रीतीने व्यक्त करत नाहीत किंवा विशेषणाचे परिवर्तन चुकीच्या प्रकारे दर्शवतात. त्यामुळे 'श्रीमंतांना गर्व असतो' हे बरोबर उत्तर आहे.

'मेहनत' हा शब्द अरबी भाषेतून आलेला आहे. अरबी भाषेत 'मेहनत' म्हणजे परिश्रम किंवा श्रम. हा शब्द मराठीसह अनेक भारतीय भाषांमध्ये वापरला जातो आणि त्याचा अर्थ काम करण्याच्या कष्टावर आधारित आहे. अरबी संस्कृतीत कामाचे आणि परिश्रमाचे महत्त्व असल्याने हा शब्द त्या संदर्भात वापरण्यात आलेला आहे. 'करोड' हा शब्द संस्कृतमूलक आहे, तर 'गाजर' हा मराठी भाषेतील शब्द आहे जो इंग्रजी 'कारट' या शब्दाशी संबंधित आहे. 'अत्तर' हा शब्दही अरबी भाषेतून आला असला तरी, 'मेहनत' हा सर्वाधिक विशिष्ट अरबी मूळ असणारा शब्द आहे. त्यामुळे 'मेहनत' हा योग्य पर्याय आहे.

'चिल्ली पिल्ली, सार, मठ्ठा' हे शब्द तामिळी भाषेतून आले आहेत. तामिळी भाषेत या शब्दांचा विशेष अर्थ आहे आणि ते भारतीय खाद्यसंस्कृतीशी संबंधित आहेत. 'चिल्ली पिल्ली' म्हणजे तीव्र चव असलेले पदार्थ, 'सार' म्हणजे रस किंवा सूप, आणि 'मठ्ठा' म्हणजे दही किंवा ताक. या शब्दांचा वापर मुख्यतः दक्षिण भारतात, विशेषतः तामिळनाडूमध्ये केला जातो. त्यामुळे हे शब्द तामिळी भाषेच्या वाङ्मयात आणि खाद्यसंस्कृतीत महत्वाचे आहेत. अन्य पर्यायांमध्ये दिलेले शब्द कानडी, गुजराती आणि तेलगू भाषांमध्ये यांचा वापर किंवा अर्थ नसल्याने योग्य उत्तर तामिळी हेच आहे.

'अभ्यस्त' हा शब्द म्हणजे जो व्यक्ती किंवा गोष्ट एखाद्या कौशल्यात किंवा ज्ञानात सक्षम आहे. 'अतिशय' हा शब्द मात्र 'खूप' किंवा 'अधिक' याचा अर्थ दर्शवतो, जो अभ्यस्तता दर्शवणारा नाही. उदाहरणार्थ, 'हळूहळू' याचा अर्थ हळू हळू काहीतरी करणे, 'दगड बिगड' म्हणजे एक गोष्ट दुसऱ्या गोष्टीकडे कशी वळते, आणि 'घरघर' म्हणजे भूकंपाच्या आवाजाचा संदर्भ, हे सर्व शब्द काहीतरी क्रिया किंवा स्थिती दर्शवतात. मात्र, 'अतिशय' शब्द अभ्यस्ततेशी संबंधित नाही. त्यामुळे 'अतिशय' हा बरोबर पर्याय आहे, कारण तो अन्य शब्दांच्या संदर्भात अभ्यस्ततेचे प्रतीक नाही.

एकाच जातीच्या पदार्थातील समान गुणधर्मामुळे त्या वस्तूला सर्वसामान्य नाव दिले जाते, त्याला सामान्यनाम म्हणतात. सामान्यनाम म्हणजे त्या विशिष्ट वर्गातील सर्व वस्तूंचे एकत्रित नाव, जे त्यांच्यातील समानता दर्शवते. उदाहरणार्थ, 'फुल' हा सामान्यनाम आहे जो सर्व प्रकारच्या फुलांची व्याख्या करतो. सामान्यनामामुळे वस्तूंची वर्गवारी करणे सोपे होते आणि संवादात स्पष्टता येते. यामुळे, सामान्यनामाची भूमिका भाषेत महत्त्वाची आहे, कारण ती संवादात वस्तूंची ओळख पटविण्यास मदत करते आणि विविध वस्तूंमध्ये भेद स्पष्ट करते. सामान्यनामांशिवाय, विशेषनाम आणि भाववाचकनाम सारख्या इतर प्रकारचे नाव देखील असतात, परंतु या प्रश्नात योग्य उत्तर सामान्यनाम आहे.

'चांगुलपणा' हा शब्द भाववाचक नाम प्रकारात येतो, कारण हे एक विशेष गुण दर्शवणारे नाम आहे. भाववाचक नाम म्हणजे त्या गुण, अनुभव किंवा भावना दर्शविणारे नाम, जे व्यक्ती किंवा वस्तूच्या गुणधर्माचे प्रतिनिधित्व करते. 'चांगुलपणा' हे चांगुलपणा या विशेष गुणाचे प्रतिनिधित्व करते, ज्यामुळे हे नाम भाववाचक ठरते. इतर पर्याय जसे 'विशेषनाम', 'सामान्यनाम' आणि 'सर्वनाम' हे या संदर्भात योग्य नाहीत, कारण ते गुणधर्म दर्शवित नाहीत. विशेषनाम म्हणजे व्यक्तींचे किंवा वस्तूंचे विशेष नाव, सामान्यनाम म्हणजे वर्गाचे नाव, आणि सर्वनाम म्हणजे नामाच्या जागी वापरणारे शब्द, त्यामुळे 'चांगुलपणा' या संदर्भात 'भाववाचक नाम' हा योग्य पर्याय आहे.

'उंची' हा भाववाचक नाम आहे कारण तो 'उंच' या विशेषणाच्या अर्थाने व्यक्ती, वस्तू किंवा परिस्थितीच्या गुणधर्माचे वर्णन करतो. भाववाचक नाम म्हणजे कोणत्याही विशेषणाच्या गुणधर्माशी संबंधित असलेला नाम, ज्यामुळे कोणत्या तरी गुणाची, स्थितीची किंवा भावना व्यक्त केली जाते. 'उंची' या शब्दात 'उंच' या विशेषणातून उत्पन्न होणारे भाव या नावाद्वारे व्यक्त केले जातात, जसे की उंची कमी, उंची वाढली वगैरें. इतर पर्याय 'शरद', 'पुस्तक', आणि 'झाड' हे सर्व ठोस नाम आहेत, जे भावना किंवा गुणधर्म व्यक्त करत नाहीत. त्यामुळे 'उंची' हा योग्य पर्याय ठरतो.

'परकीय भाषा' आणि त्या भाषेतून मराठी भाषेत आलेले शब्द यांचा योग्य संगम '4 3 2 1' हा पर्याय आहे, कारण या पर्यायात दिलेल्या गटांमधील शब्दांचे योग्य समर्पण केले आहे. अरबी भाषेमधून आलेले शब्द 'पेट्रोल, मोटर, ड्रायव्हर, कंडक्टर' यांचा समावेश आहे, ज्यामुळे गट-१ च्या अरबी भाषेशी संबंधित आहेत. त्यानंतर फारसी भाषेतील 'बटाटा, पगार, हापूस, फणस' यांचा समावेश गट-२ मध्ये केला आहे. नंतर पोर्तुगीज भाषेतील 'पोशाख, गुन्हेगार, कामगार, अत्तर' आणि इंग्रजी भाषेमधून आलेले 'अर्ज, साहेब, मंजूर, इनाम' यांचा क्रम योग्य आहे. त्यामुळे '4 3 2 1' हा पर्याय बरोबर आहे.

'दररोज' हा शब्द अरबी फारसी उपसर्ग लागून तयार झालेला आहे. 'दर' हा अरबी उपसर्ग आहे, जो 'दरम्यान' किंवा 'संबंधित' याच्या अर्थाने वापरला जातो, आणि 'रोज' म्हणजे 'दिवस'. त्यामुळे, 'दररोज' म्हणजे 'दिवसाला' किंवा 'प्रत्येक दिवशी' असा अर्थ व्यक्त करतो. या अर्थामुळे 'दररोज' हा शब्द स्पष्टपणे अरबी फारसी उपसर्गासह तयार झाला आहे. इतर पर्यायांमध्ये 'प्रगल्भ', 'आडकाठी' आणि 'उपभेद' या शब्दांचा उगम अरबी फारसी उपसर्गासोबत नाही. त्यामुळे 'दररोज' हा बरोबर उत्तर आहे, जो या विशिष्ट संदर्भात योग्य आहे.

'समुद्र' हा शब्द सामान्यनाम आहे कारण तो एक ठराविक स्थळ किंवा व्यक्तीच्या नावासाठी वापरला जात नाही, तर तो एक वर्गीय संज्ञा आहे जी अनेक समुद्रांना समाविष्ट करते. सामान्यनाम म्हणजे साधारणपणे एकाच प्रकारच्या किंवा वर्गाच्या वस्तू, स्थळे, व्यक्ती किंवा संकल्पनांची नावे, ज्यामुळे त्या सर्वांना एकत्रितपणे दर्शवले जाते. 'समुद्र' हा शब्द एक विशेष समुद्र किंवा ठराविक समुद्राचे नाव नसल्यामुळे, तो विशेषनाम म्हणून ओळखला जात नाही. भाववाचक नामे भावना किंवा अवस्थांची नावे असतात, तर समुदायवाचक नामे एकत्रित समूहांचे वर्णन करतात, त्यामुळे 'समुद्र' हा पर्याय सामान्यनाम म्हणून बरोबर आहे.

'मेषपात्र' हा शब्द 'बावळट माणूस' या अर्थात वापरला जातो. यामध्ये 'मेष' म्हणजे मूळ किंवा मूळ असलेला, तर 'पात्र' म्हणजे व्यक्ती किंवा व्यक्तिमत्त्व. या संदर्भात 'मेषपात्र' म्हणजे असा व्यक्ति जो मूळ किंवा बुद्धीने कमी सक्षम असतो, ज्याला साधारणपणे बुद्धिमत्तेची कमी असते. त्यामुळे, बावळट माणूस म्हणून त्याला दर्शवले जाते. इतर पर्यायांमध्ये निरुद्योगी, श्रीमंत किंवा कर्तबगार माणूस यांचा अर्थ 'मेषपात्र' या शब्दाशी संबंधित नाही. यामुळे 'बावळट माणूस' हा बरोबर पर्याय आहे, जो 'मेषपात्र' च्या अर्थाशी ठराविकपणे संबंधित आहे.

यादृच्छिक जोड्या जुळवताना, 'प्रांत' व 'स्वदेशी शब्द' यांचा सुसंगततेने विचार करणे आवश्यक आहे. 'दादर, डबा, दलाल' हे शब्द मराठी भाषेशी संबंधित आहेत, त्यामुळे यांना योग्य जोड म्हणून 'गुजराती' प्रांताशी जुळवले जाते. 'चिल्लीपिल्ली, सार, मठ्ठा' हे शब्द तेलगू प्रांताचे आहेत, त्यामुळे या जोड्या 'तेलगू' प्रांताशी योग्य आहेत. 'तूप, गुढी, गुंडी' हे शब्द 'तमिळी' प्रांताशी संबंधित आहेत, तर 'ताळा, अनारसा, शिकेकाई' हे 'कानडी' प्रांताचे शब्द आहेत. त्यामुळे बरोबर उत्तर '3 4 1 2' आहे, कारण या जोड्या त्यांच्या स्वदेशी शब्दांशी सुसंगत आहेत.

‘देव’ या नामाचे अनेकवचन 'देव' हा पर्याय योग्य आहे. 'देव' हा एक संज्ञा आहे, ज्याचा अर्थ एक ईश्वर किंवा दैवी अस्तित्व आहे. अनेकवचनाचा वापर करताना, 'देव' या शब्दाचा वापर एकसारखा राहतो, कारण संस्कृत व्याकरणानुसार 'देव' शब्दाचा अनेकवचन स्वरूपात बदल होत नाही. इतर पर्याय जसे 'देवा', 'देवाला' आणि 'देवी' हे नाम किंवा रूपे अन्य अर्थ दर्शवतात. 'देवा' हा एक एकवचनाचा वचनात एक विशेषण आहे, 'देवाला' हा एक क्रियापदाच्या रूपात आहे, आणि 'देवी' म्हणजे स्त्रीलिंग रूप आहे, ज्यामुळे ते 'देव' या नामाचे अनेकवचन म्हणून योग्य ठरत नाहीत. त्यामुळे 'देव' हा पर्याय योग्य आहे.

शब्दांच्या जाती आठ आहेत, जेणेकरून भाषाशास्त्रात शब्दांची वर्गीकरण प्रणाली पूर्ण होते. या आठ जातींमध्ये संज्ञा, सर्वनाम, विशेषण, क्रिया, क्रियाविशेषण, अव्यय, उपसर्ग, आणि प्रत्यय यांचा समावेश होतो. प्रत्येक जातीचे विशेष कार्य आणि उपयोग असतात, ज्यामुळे वाक्यांची संरचना आणि अर्थ स्पष्ट होतो. संज्ञा म्हणजे व्यक्ती, स्थान किंवा गोष्टींचे नाव, तर क्रिया क्रियाकलाप दर्शवते. विशेषण संज्ञांचे वर्णन करते, तर क्रियाविशेषण क्रियांचे गुण दर्शवते. उपसर्ग आणि प्रत्यय हे शब्दांच्या अर्थात बदल घडवतात. त्यामुळे शब्दांच्या आठ जातींमुळे मराठी भाषेतील अभिव्यक्ती अधिक समृद्ध आणि विविधतेने परिपूर्ण होते.

विशेषनाम आणि सामान्यनाम यांच्या व्याख्यांवर विचार केल्यास 'अ, ब, क तिन्ही बरोबर' हा पर्याय योग्य आहे. विशेषनाम हे व्यक्तिवाचक असते, म्हणजे व्यक्ती, ठिकाण किंवा वस्तूंचे विशेष नाव दर्शवते, जसे 'राज' किंवा 'पुणे'. सामान्यनाम म्हणजे जातिवाचक नाव, जे एकाच प्रकारच्या व्यक्ती, वस्तू किंवा ठिकाणांचे वर्गीकरण करते, जसे 'माणूस' किंवा 'शहर'. तिसरे विधान, ज्यामध्ये सामान्यनामे आणि विशेषनामे धर्मिवाचक म्हणून संबोधले जातात, तेही बरोबर आहे, कारण हे दोन्ही प्रकारचे नाम एकाच मार्गाने कार्य करतात. त्यामुळे सर्व विधानें बरोबर आहेत, आणि म्हणून हा पर्याय योग्य आहे.

'अर्ज' हा शब्द अरबी भाषेमधून आला आहे, त्यामुळे हा पर्याय बरोबर आहे. अरबीमध्ये 'अर्ज' म्हणजे 'मागणी' किंवा 'अर्ज' करण्याचा अर्थ आहे. हा शब्द मराठी भाषेत संहिताबद्ध झाला आहे आणि याचा वापर सरकारी किंवा सामाजिक संदर्भात मुख्यतः केला जातो. अरबी भाषेचा प्रभाव भारतीय उपखंडातील भाषांवर खूप आहे, विशेषतः वेगवेगळ्या ऐतिहासिक आणि सांस्कृतिक कारणांमुळे. त्यामुळे 'अर्ज' या शब्दाचे अरबी भाषेशी संबंध स्पष्टपणे दर्शवितो की हा शब्द तीव्रपणे वापरला जातो व अर्थाने देखील तो समृद्ध आहे. इतर पर्यायांची व्युत्पत्ती या शब्दाशी संबंधित नाही, त्यामुळे ते योग्य नाहीत.

'घरावर तुळशीपत्र ठेवणे' हा लाक्षणिक अर्थ दान आणि त्याग दर्शवितो. तुळशीपत्र ठेवणे म्हणजे घराच्या दाराशी तुळशीच्या गडावर एक नवा प्रारंभ दर्शविणे होते, ज्यामुळे घरातील सुख-समृद्धीचा प्रतीकात्मक अर्थ असतो. या क्रियेने एक प्रकारचा धार्मिक व सांस्कृतिक महत्त्व असतो, जे घराबाहेर जाण्याच्या क्रियेला जोडले जाते. यामुळे घराच्या पवित्रतेसाठी तुळशीपत्र ठेवणे हे एक प्रकारचे 'संपूर्ण समर्पण' दर्शवते. इतर पर्याय संन्यास घेणे, घर गहाण टाकणे आणि यापैकी कुठलेही नाही हे वाक्ये अर्थाने आणि संदर्भाने योग्य ठरत नाहीत, कारण त्यात दान देण्याच्या चिंतनाचे किंवा त्यागाचे स्पष्टीकरण समाविष्ट नाही. त्यामुळे बरोबर उत्तर 'घरावर तुळशीपत्र ठेवणे' आहे.

'प्रथितयश' हा पर्याय योग्य आहे कारण या शब्दाचा अर्थ प्रसिद्ध किंवा मान्यता प्राप्त असणे आहे, जो योग्य अर्थ व्यक्त करतो. 'प्रथितयश' हा शब्द 'प्रथित' आणि 'यश' या दोन घटकांपासून बनलेला आहे, ज्यामुळे हा शब्द एकाच वेळी प्रसिद्धी आणि यशाचे संकेत देतो. याचा वापर सामान्यतः श्रेष्ठता दर्शविण्यासाठी केला जातो. त्यामुळे या शब्दाचा वापर जेव्हा आपण कोणाला त्यांच्या कार्यामुळे किंवा गुणांमुळे प्रसिद्ध मानतो, तेव्हा केला जातो. यामुळे 'प्रथितयश' हा पर्याय योग्य ठरतो, कारण तो या संदर्भात सर्वात योग्य आणि अर्थपूर्ण आहे.

"घमेले, पायरी, लोणचे" हा पर्याय पोर्तुगीज शब्दांचा गट म्हणून योग्य आहे कारण या सर्व शब्दांचे मूळ पोर्तुगीज भाषेतून आलेले आहे. उदाहरणार्थ, "घमेले" म्हणजे चवीदार खाद्यपदार्थ, "पायरी" म्हणजे पायऱ्या आणि "लोणचे" म्हणजे लोणचं, हे सर्व शब्द पोर्तुगीज प्रभावाचे प्रमाण आहेत. त्यामुळे या पर्यायात असलेल्या सर्व शब्दांचे पोर्तुगीज भाषेशी थेट संबंधितता आहे आणि हे एक गट म्हणून स्पष्टपणे ओळखता येतात. इतर पर्यायामध्ये असलेल्या शब्दांची मूळ भाषा आणि संदर्भ भिन्न आहेत, ज्यामुळे "घमेले, पायरी, लोणचे" हा पर्याय योग्य ठरतो.

कोणतेही विशेषनाम 'एकवचनी' असते. विशेषनाम म्हणजे विशिष्ट व्यक्ती, स्थान किंवा गोष्ट दर्शवणारे नाव जे एका व्यक्तीला किंवा वस्तुला संबोधते. उदाहरणार्थ, "संदीप", "मुंबई", "गगन" हे सर्व विशेषनाम एकवचनी असतात कारण ते एकाच व्यक्ती, स्थान किंवा गोष्टीचा उल्लेख करतात. विशेषनामाच्या माध्यमातून आम्ही एक विशिष्ट ज्ञान किंवा ओळख व्यक्त करतो, जे अनेकवचनात बदलत नाही. इतर पर्याय जैसे 'अनेकवचनी', 'वचनहीन' आणि 'सामान्यनाम' हे विशेषनामाच्या व्याख्येशी संबंधित नाहीत, त्यामुळे 'एकवचनी' हा पर्याय योग्य आहे. विशेषनाम एकवचनी असल्याने, तो एकच व्यक्ती किंवा गोष्ट दर्शवतो, ज्यामुळे तो स्पष्ट आणि लक्षात राहणारा असतो.

पर्यायी उत्तरांतील अंशाभ्यस्त शब्दांतील गटाबाहेरचा अंशाभ्यस्त शब्द 'गोडधोड' आहे. अंशाभ्यस्त शब्द म्हणजे अशी शब्दे, ज्यात एक किंवा अधिक घटक 'गुण' किंवा 'श्रेणी' दर्शवतात. 'कागदपत्र', 'साजशृंगार', आणि 'कामकाज' हे सर्व अंशाभ्यस्त शब्द आहेत, कारण त्यांचे निश्चित अर्थ आहेत आणि ते काहीतरी विशिष्ट गोष्टीकडे निर्देशित करतात. परंतु 'गोडधोड' हा एक वाक्यप्रचार आहे, जो 'गोड' आणि 'धोड', या दोन शब्दांचे एकत्रित रूप आहे, ज्यामुळे तो अंशाभ्यस्त गटात येत नाही. त्यामुळे 'गोडधोड' हा गटाबाहेरचा अंशाभ्यस्त शब्द आहे, जे त्याच्या विशेष अर्थामुळे स्पष्ट होते.

'सौंदर्य' हा एक भाववाचक नाम आहे, कारण हा शब्द कोणत्या व्यक्ती, वस्तू किंवा गोष्टीच्या गुणधर्माचे किंवा अवस्थेचे वर्णन करतो. भाववाचक नामे म्हणजे मनातील भावना, विचार किंवा गोष्टींचा अनुभव दर्शवणारे शब्द. 'सौंदर्य' हे देखील एक अशी भावना आहे, जी एखाद्या गोष्टीच्या आकर्षकतेबद्दल बोलते. इतर पर्याय म्हणजे सर्वनाम, क्रियापद आणि क्रियाविशेषण, हे शब्दांच्या वेगळ्या वर्गात येतात आणि 'सौंदर्य' च्या अर्थाशी संबंधित नाहीत. त्यामुळे 'सौंदर्य' हा शब्द भाववाचक नाम म्हणून योग्य आहे, कारण तो एक भावना किंवा गुणधर्म व्यक्त करतो.

'कुत्र्याने चावा घेतला?' या वाक्यात अधोरेखित शब्द 'कुत्रा' चा नाम आहे. 'कुत्रा' हा शब्द एक विशेष नाम आहे, जो नर कुत्र्याच्या संदर्भात वापरला जातो. या वाक्यात 'कुत्रा' हा मुख्य विषय आहे, ज्यामुळे वाक्याचा अर्थ स्पष्ट होतो. 'कुत्र्या', 'कुत्र्याने' आणि 'कुत्र्याचा' हे शब्द विविध रूपांमध्ये आहेत, जसे की अव्यय, कर्म किंवा विशेषण. मात्र, 'कुत्रा' हा शब्द स्वतंत्रपणे नाम म्हणून वापरला जातो, ज्यामुळे तो या वाक्यात अधोरेखित केलेला योग्य पर्याय आहे. त्यामुळे 'कुत्रा' हा बरोबर उत्तर आहे.

"व्यंगार्थ" हा पर्याय योग्य आहे कारण दिलेल्या वाक्यातील संदेश सामाजिक अशक्तता आणि अन्यायाच्या विरोधात भूमिका घेणारा आहे. "गोरगरिबांचे रक्त शोषणाऱ्या" या वाक्यातील "शोषण" आणि "जळवा ठेचून काढल्या पाहिजेत" हे शब्द संघर्ष, अन्याय आणि अत्याचाराचे प्रतीक आहेत. या वाक्यात लेखकाने समाजातील असमानतेचा, शोषणाचा आणि अन्यायाचा तीव्र निषेध केला आहे. या संदर्भात, व्यंगार्थ म्हणजे नकारात्मक परिस्थितीला उजागर करणे आणि समाजातील दोषांवर प्रकाश टाकणे. त्यामुळे, या वाक्यातील शब्दशक्ती "व्यंगार्थ" आहे, जी सामाजिक मुद्द्यांवर भाष्य करते आणि वाचकाला जागरूक करते.

'भगिनीमंडळ' हा शब्द 'तत्सम' शब्दप्रकारातील आहे कारण 'तत्सम' शब्द म्हणजे संस्कृत भाषेतील शब्द जो मराठीमध्ये थेट घेतला जातो आणि त्याचा अर्थ तसेच व्याकरणिक रचना बदलत नाही. 'भगिनीमंडळ' हा शब्द संस्कृतमधून आलेला आहे आणि यामध्ये 'भगिनी' म्हणजे बहीण आणि 'मंडळ' म्हणजे समूह किंवा संघ. या दोन्ही घटकांच्या संगमामुळे 'भगिनीमंडळ' हा एक अर्थपूर्ण शब्द बनतो जो बहीणांच्या समूहाला व्यक्त करतो. हिंदी, देशी, किंवा तद्भव शब्दप्रकारांचे वापर 'भगिनीमंडळ'च्या संदर्भात योग्य नाहीत, त्यामुळे 'तत्सम' हा पर्याय योग्य आहे.

"आमच्या गावात बरेच पाटील आहेत" या वाक्यातील अधोरेखित शब्द "पाटील" सामान्य नाम आहे, कारण सामान्य नाम म्हणजे व्यक्ती, वस्तू, किंवा स्थानांची सामान्य वर्गीकरण दर्शवणारे शब्द. "पाटील" हा एक जातीय किंवा व्यावसायिक नाव आहे जो व्यक्तींच्या विशिष्ट गटाचे प्रतिनिधित्व करतो आणि यामुळे तो सामान्य नावाच्या श्रेणीमध्ये येतो. हा शब्द एकाच प्रकारच्या व्यक्तींना दर्शवतो, त्यामुळे तो व्यक्तिनामाच्या श्रेणीत येत नाही. इतर पर्याय म्हणजे भाववाचक नाम, विशेषण, आणि विशेषनाम, पण या संदर्भात "पाटील" हा एक सामान्य नाम म्हणूनच योग्य आहे, कारण तो विशिष्ट व्यक्तींच्या वर्गाचे प्रतिनिधित्व करतो.

ज्या नामांनी एकाच धर्मीचा म्हणजेच एका प्राण्याचा, पदार्थाचा किंवा त्यांच्या समूहाचा बोध होतो त्यांना 'सामान्यनामे' म्हणतात. सामान्यनामे म्हणजे एकूण वर्ग किंवा प्रकाराचे नाव, जे अनेक व्यक्ती, वस्तू किंवा प्राणी यांना एकाच ठिकाणी एकत्रित करते. उदाहरणार्थ, 'कुत्रा', 'पुस्तक', 'वृक्ष' हे सामान्यनामे आहेत, ज्यामध्ये त्या वर्गातील सर्व संबंधित वस्तूंचा समावेश होतो. 'सर्वनामे', 'विशेषनामे' आणि 'भाववाचक नामे' हे इतर प्रकार आहेत, परंतु ते सर्व सामान्यनामांचे कार्य करत नाहीत. त्यामुळे 'सामान्यनामे' हा पर्याय योग्य ठरतो, कारण तो प्रश्नातील व्याख्येनुसार सर्वसाधारण वस्तूंचा किंवा प्राण्यांचा बोध करतो.

पदार्थवाचक नावे म्हणजे पदार्थ, वस्तू किंवा त्यांच्या गुणधर्मांचे वर्णन करणारी नावे. 'दूध, साखर, कापड, सोने' हा पर्याय योग्य आहे कारण या सर्व गोष्टी एक प्रकारचे पदार्थ आहेत. दूध हे दुधाळ पदार्थ आहे, साखर मिठाईसाठी आवश्यक असलेला पदार्थ आहे, कापड वस्त्राचे प्रमुख घटक आहे आणि सोने एक मौल्यवान धातू आहे. इतर पर्यायांमध्ये 'कलप', 'वर्ग', 'सैन्य', 'घड' यामध्ये वस्तूंचा समावेश नसून, ते संज्ञा किंवा समूह दर्शवतात, आणि 'स्वर्ग', 'देव', 'अप्सरा', 'नंदनवन' हे सृष्टीतील आध्यात्मिक किंवा कल्पनिक गोष्टी आहेत, त्यामुळे ते पदार्थवाचक नसतात. यामुळे 'दूध, साखर, कापड, सोने' हा पर्याय बरोबर आहे.

'तत्सम शब्द संस्कृतमधून रूपबदल न होता येतात पण अनेकदा त्यांच्या अर्थात बदल होतो' हे विधान योग्य आहे कारण तत्सम शब्दांचे मूळ संस्कृत भाषेत असते आणि हे शब्द त्यांच्या स्वरूपात मराठीत वापरले जातात, पण अनेकवेळा त्यांच्या अर्थात बदल होतो. उदाहरणार्थ, 'पुस्तक' हा संस्कृत 'पुस्तकं' वरून आलेला असून त्याच अर्थाने वापरला जातो, परंतु 'पुस्तक' शब्दाच्या वापरामध्ये काही विशिष्ट संदर्भात अर्थ बदलत जाऊ शकतो. दुसरे विधान 'देशी शब्दांची सरल व्युत्पत्ती सांगता येते' हे अयोग्य आहे कारण देशी शब्दांचे व्युत्पन्न अनेकदा गुंतागुंतीचे असू शकते आणि ते नेहमी सरळ असत नाहीत. त्यामुळे 'फक्त अ बरोबर' हा योग्य पर्याय आहे.

'ध्वन्यार्थ म्हणजे 'व्यंजना' शब्दशक्तीमुळे सूचित होणारा अर्थ' हा पर्याय बरोबर आहे. व्यंजना म्हणजे एक प्रकारचा अर्थ जो शब्दांच्या माध्यमातून थेट व्यक्त केला जात नाही, तर संप्रेषणाच्या प्रक्रियेतून व्यक्त होतो. यामध्ये शब्दांचा संकेत किंवा सूचक भाव असतो, ज्यामुळे वाचक किंवा श्रोता त्या अर्थाचा अंदाज घेऊ शकतो. ध्वन्यार्थ हा विशेषतः भाषाशास्त्रात महत्त्वाचा असतो, कारण तो शब्दांच्या ध्वनीचा अर्थ समजून घेण्यासाठी उपयोगी आहे. 'अभिधा' शक्तीचा अर्थ थेट अर्थ समजून घेणारा असतो, तर 'लक्षणा' शब्दशक्ती विशेषणात्मक अर्थ दर्शवते. 'भाषेतील मूलध्वनींचा अर्थ' हा पर्याय ध्वन्यार्थाशी संबंधित नाही, त्यामुळे 'व्यंजना' शब्दशक्तीमुळे सूचित होणारा अर्थ हा योग्य पर्याय आहे.

विधान ब, क, ड चूक आहे, कारण विधान ब मध्ये 'स्वाधीन, हिमांश, लक्ष्मण' या मुलांची नावे विशेषनामे आहेत, त्यामुळे त्या बाबतीत विधान चूक आहे. विधान क मध्ये सामान्यनामाचे अनेकवचन होत नाही, हे विधान चुकीचे आहे कारण सामान्यनामाचे अनेकवचन होते, जसे की "नदी" चा "नद्या" व "पुस्तक" चा "पुस्तके". विधान ड देखील चूक आहे कारण विशेषनामाचे अनेकवचन असते, परंतु त्यातल्या विशेषनामांचे अनेकवचन प्रमाणित केले जाऊ शकते, जसे "राम" चा "राम" असतो पण "रामा" असा वापर केला जातो. त्यामुळे, पर्याय 'विधान ब, क, ड चूक' हा बरोबर आहे.

'गोडवा' या शब्दाचा प्रकार 'भाववाचक नाम' आहे कारण हा शब्द गोड ह्या गुणाचे नामकरण करतो. 'गोडवा' म्हणजे गोडपणाचे एक प्रतीक आहे आणि यामुळे याला भाववाचक नाम म्हणून वर्गीकृत केले जाते. भाववाचक नाम हे अशा गुणधर्मांचा उल्लेख करतात जे व्यक्ती, वस्तू किंवा स्थिती यांच्याशी संबंधित असतात. उदाहरणार्थ, 'गोडवा' चा उपयोग त्या गुणधर्माच्या संदर्भात केला जातो, म्हणून तो भाववाचक नाम आहे. इतर पर्याय, जसे की विशेषण, नाम आणि सर्वनाम, यांचे विशिष्ट अर्थ आणि उपयोग आहेत, परंतु 'गोडवा' च्या संदर्भात तो भाववाचक नाम म्हणूनच योग्य आहे. त्यामुळे बरोबर उत्तर 'भाववाचक नाम' आहे.

देशी शब्द' व 'उपसर्गघटित शब्द' यांची जोडी लावण्यासाठी 'डोंगर, दगड, गुडघा' हे शब्द देशी शब्द आहेत, कारण हे शब्द आपल्या मातृभाषेतून आलेले आहेत. 'माता, पिता, बंधू, उत्सव' हे शब्द तत्सम शब्दांच्या गटात येतात, कारण हे संस्कृत भाषेतून आलेले आहेत आणि त्यांच्या अर्थात थोडासा भेद आहे. 'जा, ये, दगड, गोड' या शब्दांमध्ये क्रियापद आणि विशेषण यांचा समावेश आहे, म्हणून यांचा सिद्ध शब्दांच्या गटात समावेश होतो. 'अपयश, गैरसमज, आडवाट' हे उपसर्गघटित शब्द आहेत, कारण यामध्ये उपसर्गांचा वापर करून नवीन अर्थ प्राप्त झाला आहे. त्यामुळे 'उपसर्गघटित शब्द' आणि 'तत्सम शब्द' यांची जोडी योग्य आहे, यामुळे पर्याय '4 2 1 3' हा बरोबर आहे.

'विकार' हा शब्द वाक्यातील शब्दांच्या लिंग, वचन इत्यादी रूपात होणाऱ्या बदलांना दर्शवतो. व्याकरणात 'विकार' म्हणजेच शब्दाच्या मूलभूत स्वरूपात होणारे परिवर्तन. उदाहरणार्थ, एकवचन आणि बहुवचन यामध्ये बदल किंवा पुल्लिंग आणि स्त्रीलिंग यामध्ये होणारे परिवर्तन हे सर्व विकारांच्या गटात येते. 'प्रत्यय' म्हणजे शब्दाच्या शेवटी जोडला जाणारा भाग, जो शब्दाचा अर्थ बदलतो, तर 'प्रकृती' आणि 'परिवर्तन' हे सामान्य शब्द आहेत, जे विकाराच्या विशिष्ट प्रकाराबद्दल बोलत नाहीत. त्यामुळे 'विकार' हा पर्याय योग्य आहे, कारण तो शब्दांच्या रूपांतराचे योग्य वर्णन करतो आणि व्याकरणाच्या संदर्भात अत्यंत महत्त्वाचा आहे.

'अण्णा, अप्पा, अक्का-ताई' हे शब्द मराठीत कानडी भाषेतून आलेले आहेत, त्यामुळे हा पर्याय बरोबर आहे. कानडी भाषेमध्ये 'अण्णा' म्हणजे मोठा भाऊ, 'अप्पा' म्हणजे वडील किंवा बाबा, आणि 'अक्का' म्हणजे मोठी बहीण. या शब्दांचा वापर मराठीतही समान अर्थाने केला जातो, ज्यामुळे त्यांच्या स्वीकाराला एक सांस्कृतिक संदर्भ मिळतो. कानडी भाषेतील या शब्दांचा वापर मराठी भाषेत स्थानिक भाषाशुद्धतेसह केला जातो. त्यामुळे, या शब्दांच्या मूळ भाषाबद्दलचा हा पर्याय योग्य आहे कारण तो त्यांच्या खऱ्या स्रोताचे प्रतिनिधित्व करतो आणि मराठी भाषेतील त्यांच्या महत्त्वपूर्ण स्थानाची पुष्टी करतो.

"बाजरी, वांगे, ढेकूण, चिमणी" हा पर्याय योग्य आहे कारण यातील सर्व शब्द देशी भाषेतील आहेत आणि भारतीय उपखंडात वापरले जातात. देशी शब्द म्हणजे त्या विशेष भौगोलिक, सांस्कृतिक किंवा भाषिक वातावरणात उगम पावलेले शब्द. उदाहरणार्थ, बाजरी आणि वांगे हे भारतीय पिके आहेत, ज्यांचा संदर्भ स्थानिक शेती व आहाराशी संबंधित आहे. ढेकूण आणि चिमणी हे देखील स्थानिक प्राणी आणि पक्षी आहेत, जे भारतीय वातावरणाचे प्रतिनिधित्व करतात. अन्य पर्यायांमध्ये असलेले शब्द विशेषत: परदेशी किंवा संस्कृत वाण्याचे आहेत, ज्यामुळे ते देशी शब्दांच्या गटात समाविष्ट होत नाहीत. यामुळे, "बाजरी, वांगे, ढेकूण, चिमणी" हा पर्याय योग्य ठरतो.

'अदकोस' हा शब्द मराठी भाषेतून आलेला आहे आणि त्यात 'अद' हा उपसर्ग आहे. 'अद' उपसर्गाचा अर्थ "कमी" किंवा "अल्प" असा आहे, जो 'कोस' या मूळ शब्दाच्या अर्थाला जोडला जातो. त्यामुळे 'अदकोस' म्हणजे "कमी कोस" किंवा "अल्प अंतर" असा अर्थ घेतो. या दृष्टिकोनातून 'अदकोस' हा शब्द संपूर्णपणे मराठी भाषेतील उपसर्गघटित शब्द आहे. इतर पर्यायांचा विचार करता, फारसी, कानडी आणि संस्कृत या भाषांमध्ये 'अदकोस' सारखा उपसर्ग किंवा शब्दांचा उपयोग होत नाही. त्यामुळे 'अदकोस' या उपसर्गघटित शब्दाला लागलेला उपसर्ग मराठी भाषेतील आहे, म्हणून बरोबर उत्तर मराठी आहे.

'धकधक' हा गटाबाहेरचा शब्द आहे कारण 'धकाधक', 'धकाधकी' आणि 'झोंबी' हे सर्व शब्द क्रियापदांच्या विविध रूपांचे प्रतिनिधित्व करतात, तर 'धकधक' हा एक विशेषण आहे जो 'धडधड' किंवा 'गती' दर्शवतो. 'धकाधक' आणि 'धकाधकी' या शब्दांचे उपयोग क्रियात्मक संदर्भात होत आहेत, जसे की 'धकाधक करणे' किंवा 'धकाधकी करणे', जेव्हा की 'धकधक' हा एक विशेषण आहे जो एखाद्या गोष्टीच्या स्थितीचे वर्णन करतो. त्यामुळे 'धकधक' हा गटाबाहेरचा शब्द ठरतो कारण तो इतर शब्दांसारखा क्रियापदांच्या श्रेणीत समाविष्ट होत नाही.

'कळप' हा शब्द 'समुदायवाचक' म्हणून बरोबर आहे, कारण तो एकत्रितपणे एकाच प्रकारच्या वस्तू किंवा व्यक्तींच्या समूहाचे प्रतिनिधित्व करतो. 'कळप' म्हणजे एकत्रित झालेले जनावर, विशेषतः मेंढरे, जे समूहात राहतात. यामुळे हा शब्द समुदायाची भावना दर्शवतो. 'घर', 'लोखंड', आणि 'पाणी' हे शब्द समुदायवाचक नाहीत, कारण 'घर' एक एकक आहे जो एकाच कुटुंबाचे निवासस्थान दर्शवतो, 'लोखंड' एका विशिष्ट धातूचे नाव आहे, तर 'पाणी' एक द्रव आहे, जे एकत्रितपणे असले तरी त्यात समुदायाची भावना नाही. त्यामुळे 'कळप' हा योग्य पर्याय आहे.

'जोड्या जुळवा' या प्रश्नात 'बरोबर उत्तर 3 4 1 2' आहे कारण प्रत्येक शब्दाचा योग्य समूहाशी संबंध आहे. कन्नड शब्दांमध्ये 'कोलदांडा, गोंधळ, गुढी' हे शब्द आहेत, जे कन्नड भाषेशी संबंधित आहेत. अरबी शब्दांमध्ये 'पोट, जोंधळा, खेटर' यांचा समावेश असून हे शब्द अरबी भाषेतून आलेले आहेत. तेलगू शब्दांमध्ये 'टाळे, तूप, गदारोळ' यांचा समावेश आहे, जो तेलगू भाषेशी संबंधित आहे. देशी शब्दांमध्ये 'जाहीर, मंजूर, मालक' यांचा समावेश आहे, जे आपल्या देशी भाषेत वापरले जातात. त्यामुळे सर्व शब्दांच्या जुळणीमध्ये उपयुक्तता आणि सुसंगतता आहे, ज्यामुळे या पर्यायाला बरोबर ठरवले जाते.

'विधुर' या शब्दाला 'ज्याची पत्नी मरण पावली असा पुरुष' हा शब्द समूह योग्य आहे. 'विधुर' हा संस्कृत शब्द असून, याचा अर्थ असा पुरुष आहे ज्याचा पत्नीच्या मृत्यूमुळे विवाह बिघडला आहे. त्यामुळे विधुर शब्दाचा उपयोग केवळ त्या पुरुषासाठी केला जातो ज्याची पत्नी गेलेली असते. अन्य पर्यायांमध्ये महाभारतातील पात्र, आगीशी खेळ करणारा आणि दुसऱ्याच्या मनातील ओळखणारा यांचा 'विधुर' या संकल्पनेशी संबंध नाही. त्यामुळे योग्य पर्याय 'ज्याची पत्नी मरण पावली असा पुरुष' आहे, कारण तो थेट 'विधुर' या शब्दाच्या अर्थाशी संबंधित आहे.

'ताई' हा शब्द परप्रान्तीय प्रकारातील आहे कारण तो मराठी भाषेत अन्य प्रादेशिक भाषांमधून आलेला आहे. 'ताई' हा शब्द साधारणतः बहुतेक भारतीय भाषांमध्ये मोठ्या बहिणीसाठी वापरला जातो; त्यामुळे तो भाषिक दृष्टीकोनातून परप्रान्तीय मानला जातो. देशी शब्द म्हणजे आपल्या भाषेत मूलतः असलेले शब्द, तर तत्सम म्हणजे संस्कृतमधून आलेले शब्द. तद्भव म्हणजे संस्कृतातून बदललेले शब्द. 'ताई' हा शब्द या सर्व श्रेणींमध्ये येत नाही, कारण तो एका विशिष्ट भाषिक संदर्भातून आलेला आहे. त्यामुळे 'परप्रान्तीय' हा पर्याय योग्य आहे.

'अव्ययालाच अविकारी शब्द' असे म्हणतात. अविकारी शब्द म्हणजे असे शब्द जे आपली रूपांतरित करणे किंवा लिंग, वचन, काळ यांमध्ये बदलणे शक्य नाही. हे शब्द निसर्गाने स्थिर असतात आणि त्यांच्यातील अर्थ आणि वापर बदलत नाही. अव्यय हे विशेषत: क्रियापद, विशेषण, अव्यय, संबंधसूचक इत्यादी यांमध्ये समाविष्ट असतात. 'अविकारी शब्द' हा शब्द आपण व्याकरणात प्रामुख्याने अव्ययांच्या संदर्भात वापरतो, ज्यामुळे वाक्याची अर्थसंरचना प्रभावीपणे व्यक्त करता येते. इतर पर्याय वाक्याच्या अर्थाशी संबंधित नसलेले किंवा अविकारी स्वरूपाचे नसलेले असल्याने योग्य उत्तर 'अविकारी शब्द' हेच आहे.

रूढीमुळे अर्थ प्राप्त झालेल्या शब्दांना रूढ शब्द म्हणतात हे विधान बरोबर आहे. रूढ शब्द म्हणजे परंपरेने किंवा दीर्घकाळ वापरामुळे विशिष्ट अर्थ धारण केलेले शब्द. हे शब्द त्यांच्या मूळ अर्थापेक्षा वेगळ्या अर्थाने प्रचलित होतात आणि भाषेमध्ये रूढ होतात. उदाहरणार्थ, ‘पोट’ या शब्दाचा अर्थ शरीर असा होतो, पण ‘पोटभर’ म्हणजे पुरेसे जेवण असा रूढ अर्थाने वापरला जातो. त्यामुळे, रूढीमुळे अर्थ प्राप्त झालेल्या शब्दांना रूढ शब्द म्हणणे हे योग्य आहे.

'कान' हा पर्यायी उत्तरांमधील तद्भव शब्द आहे कारण तद्भव शब्द म्हणजे संस्कृत भाषेतील मूल शब्दाचा मराठीत वापरण्यात आलेला रूप आहे. 'कान' हा संस्कृतातील 'कर्ण' या शब्दाचा अपभ्रंश रूप आहे, ज्यामुळे तो तद्भव शब्द म्हणून मानला जातो. अन्य पर्यायांमध्ये 'जल' (संस्कृत: जलम्), 'प्रीति' (संस्कृत: प्रीति) आणि 'भगवान' (संस्कृत: भगवान्) हे सर्व संस्कृत शब्द आहेत आणि त्यांचा उपयोग मराठीत थेट केला जातो, पण ते तद्भव श्रेणीमध्ये येत नाहीत. त्यामुळे 'कान' हा तद्भव शब्द म्हणून योग्य ठरतो, कारण तो संस्कृतातून साध्या भाषेत बदलला आहे.