'मधू लाडू खात जाईल' हा पर्याय रीति भविष्यकाळात योग्य आहे, कारण या वाक्यात 'जाईल' या क्रियापदाने दर्शवले आहे की हा क्रियाविशेषण भविष्यकाळात घडेल. यामध्ये 'खात' हे वर्तमनकाळातील क्रियापद आहे, मात्र 'जाईल' या क्रियापदामुळे वाक्य भविष्यकाळात वळते. दुसरे पर्याय, 'मधू लाडू खात असे' हे वाक्य वर्तमानकाळात आहे, 'मधूने लाडू खाल्ला असेल' हे वाक्य भूतकाळात आहे, आणि 'वरीलपैकी कोणतेही नाही' हा पर्यायही अप्रामाणिक आहे. त्यामुळे, 'मधू लाडू खात जाईल' हा यथार्थ आणि योग्य उत्तर आहे, जो वाक्याच्या अर्थानुसार भविष्यकाळ दर्शवतो.

'मी कांदबरी लिहीन' या वाक्यातील 'काळ' भविष्यकाळ आहे. भविष्यकाळ म्हणजे असा काळ जो पुढील वेळी होणाऱ्या क्रियेला दर्शवतो. या वाक्यात 'लिहीन' हा क्रिया शब्द स्पष्टपणे दर्शवतो की क्रिया भविष्यामध्ये घडणार आहे, म्हणजे लेखकाने कांदबरी लिहिण्याचा निर्णय घेतला आहे, पण तो अद्याप झाला नाही. त्यामुळे 'भविष्यकाळ' हा बरोबर पर्याय आहे. 'भूतकाळ' व 'वर्तमानकाळ' हे पर्याय वाक्यातील क्रियेच्या संदर्भात योग्य नाहीत, कारण त्यातले शब्द वर्तमान किंवा भूतकाळ दर्शवत नाहीत. 'साधा वर्तमानकाळ' हा पर्यायही योग्य नाही, कारण वाक्यात भविष्यकाळ स्पष्टपणे व्यक्त होतो. यामुळे 'भविष्यकाळ' हा योग्य उत्तर आहे.

'मधू लाडू खात जाईल' ह्या वाक्यातील काळ 'रीती भविष्यकाळ' आहे. रीती भविष्यकाळ म्हणजे कोणत्याही कार्याची निश्चितता दर्शवणारा काळ, जो भविष्यात होईल हे स्पष्ट करतो. 'जाईल' हा क्रियापद भविष्यकाळ दर्शवितो आणि 'खात' ह्या क्रियापदाद्वारे त्यात एक निश्चित क्रिया व्यक्त केली जात आहे, म्हणजे मधू लाडू खाण्यासाठी निश्चितपणे पुढे जाईल. त्यामुळे ह्या वाक्यातील काळ 'रीती भविष्यकाळ' म्हणून योग्य आहे. इतर पर्याय साधा भविष्काळ, अपूर्ण भविष्यकाळ आणि पूर्ण भविष्यकाळ हे नाहीत कारण त्यात अपेक्षित क्रियांचे सामान्य, अपूर्ण किंवा पूर्ण स्वरूप दर्शविले जात नाही.

'बसला' हा 'ला' आख्यातील योग्य शब्द आहे. 'ला' हा प्रयोग क्रियापदाच्या भूतकाळातील रूपासाठी केला जातो, ज्यामध्ये क्रियापदाच्या रूपाने क्रियान्वित व्यक्तीच्या क्रियाकलापाचे वर्णन केले जाते. 'बसला' हे शब्द 'बसणे' या क्रियापदाचे भूतकाळातील रूप आहे, जे एका व्यक्तीच्या बसण्याच्या क्रियेला सूचित करते. इतर पर्याय म्हणजे 'बस्', 'बसतो', आणि 'बसावा' हे सर्व भूतकाळातील रूप नाहीत. 'बस्' हा क्रियापदाचा मूलभूत स्वरूप आहे, 'बसतो' हा वर्तमानकाळातील रूप आहे, आणि 'बसावा' हा इच्छित क्रिया दर्शवितो, त्यामुळे या सर्व पर्यायांमध्ये 'बसला' हा एकटा 'ला' आख्यात येतो.

"त्याने अभ्यास केला" या वाक्याचे 'चालू वर्तमानकाळी' रूप "तो अभ्यास करीत आहे" असे आहे. चालू वर्तमानकाळात क्रियापदाचा वर्तमानकाळातील रूप वापरले जाते, ज्यामुळे क्रिया त्या क्षणी चालू आहे हे दर्शवले जाते. "तो अभ्यास करीत आहे" हे वाक्य या अर्थाने योग्य आहे कारण यात "तो" मुख्य विषय आहे आणि "अभ्यास करीत आहे" हे क्रियापद चालू स्थिती दर्शवते. इतर पर्यायांमध्ये, "त्याने अभ्यास करावा" आणि "तो अभ्यास करतो" हे वाक्य चालू वर्तमानकाळात नाहीत, तर "तो अभ्यास करीत असतो" हे वाक्य एक साधारण वर्तमानकाळ दर्शवते ज्यात क्रिया नियमितपणे होते, त्यामुळे तेही योग्य नाही. त्यामुळे "तो अभ्यास करीत आहे" हा पर्यायच योग्य आहे.

'मी बालपणी लवकर उठत असे' या वाक्यातील काळ रीती भूतकाळ आहे. रीती भूतकाळ म्हणजे अशी क्रिया जी भूतकाळात सतत चालू होती किंवा जी एक विशिष्ट काळात नियमितपणे केली जात होती. 'उठत असे' या क्रियापदाचा वापर दर्शवतो की ही क्रिया बालपणी अनेकदा किंवा नियमितपणे होत होती. या वाक्यातील 'मी' हा कर्ता आहे आणि 'बालपणी' हे वर्णन करते की ही क्रिया कोणत्या काळात घडली. इतर पर्यायांमध्ये अपूर्ण, पूर्ण भूतकाळ आणि पूर्ण वर्तमान काळ यांचा उल्लेख आहे, पण ते या वाक्याच्या अर्थाशी संबंधित नाहीत. त्यामुळे 'रीती भूतकाळ' हा योग्य पर्याय आहे.

"मधू लाडू खातो." या वाक्याचा रीतिवर्तमानकाळ ओळखण्यासाठी "मधू लाडू खात असतो." हा पर्याय योग्य आहे. रीतिवर्तमानकाळात व्यक्तीच्या नियमित क्रियांचे वर्णन केले जाते, जसे की त्याच्या दिनचर्येत किंवा सवयींमध्ये काय चालू आहे. या वाक्यात "खात असतो" या वाक्यरचनेत मधू नियमितपणे लाडू खात असल्याचा अर्थ व्यक्त केला आहे. यामुळे वाक्याचे भावार्थ देखील योग्य आहे. इतर पर्याय रीतिवर्तमानकाळात नाहीत किंवा त्यात योग्य क्रियापदांचा वापर केलेला नाही, त्यामुळे ते योग्य ठरत नाहीत. त्यामुळे "मधू लाडू खात असतो." हा पर्याय बरोबर आहे.

'तुम्ही पुढे व्हा, मी आलोच' या वाक्यात 'आलोच' हा शब्द भविष्यकाळ दर्शवतो, परंतु 'तुम्ही पुढे व्हा' या वाक्यातील क्रिया वर्तमानकाळात आहे. तथापि, या वाक्यातील एकूण विचारधारा संनिहित भविष्यकाळात आहे, कारण वक्ता ऐकणाऱ्याला पुढे जाण्याची सूचना देत आहे आणि स्वतःच्या आगमनाबाबत आश्वासन देत आहे. यामुळे 'आलोच' हा शब्द भविष्यकाळात घडणार असल्याचे दर्शवतो, जे संनिहित भविष्यकाळात येते. 'वर्तमानकाळ', 'भूतकाळ' आणि 'अपूर्ण वर्तमानकाळ' हे पर्याय या वाक्याच्या संदर्भात योग्य नाहीत, कारण वाक्यातील मुख्य क्रिया भविष्यकाळातील संदर्भ दर्शवते, म्हणून योग्य उत्तर संनिहित भविष्यकाळ आहे.

"सोमवारी काय तो निर्णय कळेल" या वाक्यातील काळ भविष्यकाळ आहे. भविष्यकाळ म्हणजे भविष्यात होणाऱ्या क्रियांची चर्चा करणारा काळ, ज्यात क्रिया एक निश्चित कालावधीत होईल अशी अपेक्षा असते. या वाक्यात "कळेल" हा क्रियापद भविष्यकाळात आहे, ज्याचा अर्थ असा आहे की निर्णय सोमवारी कळणार आहे, म्हणजे तो निर्णय भविष्यकाळात होणार आहे. अन्य पर्याय भूतकाळ, वर्तमानकाळ आणि रीतीवर्तमानकाळ यामध्ये वाक्याच्या संदर्भानुसार क्रिया झाली आहे किंवा चालू आहे असे दर्शवले जाते, पण या वाक्यात क्रिया भविष्याकडे निर्देशित आहे. त्यामुळे योग्य उत्तर भविष्यकाळ आहे.

'प्रज्ञा थंडीच्या मोसमात डिंकाचे - मेथीचे लाडू खात असते' या वाक्यातील काळ 'रीतिवर्तमानकाळ' आहे. रीतिवर्तमानकाळात क्रियापदाचा वापर करताना चालू काळातील कार्य किंवा क्रिया दर्शवली जाते. या वाक्यात 'खात असते' या क्रियापदामुळे स्पष्ट होते की प्रज्ञा सध्या या काळात लाडू खात आहे, म्हणजे ती ही क्रिया नियमितपणे करते. 'रीतिभूतकाळ' भूतकाळ दर्शवतो, 'रीतिभविष्यकाळ' भविष्यकाळ दर्शवतो आणि 'अपूर्ण वर्तमानकाळ' वर्तमनकाळातील अपूर्ण क्रिया दर्शवतो. परंतु यामध्ये प्रज्ञाची चालू क्रिया व्यक्त होत असल्यामुळे 'रीतिवर्तमानकाळ' हा योग्य पर्याय आहे.

'सुधाने निबंध लिहिला असेल' या वाक्याचा काळ पूर्ण भविष्यकाळ आहे. पूर्ण भविष्यकाळ म्हणजे असा काळ, ज्यात एखादी क्रिया भविष्यात निश्चितपणे पूर्ण होईल, आणि या वाक्यात 'लिहिला असेल' या क्रियापदाने हे स्पष्टपणे दर्शवले आहे. 'असेल' हा अपूर्णकाळ असतानाही, वाक्याच्या संपूर्ण रचनेतून आपण लक्षात घेतो की सुधारणा किंवा लेखन कार्य भविष्यात पूर्ण होईल. त्यामुळे, 'लिहिला असेल' हे पूर्ण भविष्यकाळाचे प्रमाण आहे. इतर पर्यायांचा संदर्भ या वाक्यातील क्रियेसाठी योग्य नाही, कारण ते पूर्ण करण्याच्या दृष्टीने संकेत देत नाहीत. त्यामुळे 'पूर्ण भविष्यकाळ' हा बरोबर पर्याय आहे.

संकेताचा अर्थ निघण्याच्या क्रियेस 'संकेतार्थी' म्हणतात, कारण 'संकेतार्थी' या शब्दाचा अर्थ असा आहे की तो कोणत्याही क्रियेला किंवा वर्तमनाला एक विशेष संकेत देतो. 'संकेत' म्हणजे एक प्रकारचा इशारा किंवा सूचना, ज्यामुळे क्रियेला दिशा मिळते. 'संकेतार्थी' या पर्यायामुळे क्रियेस संबंधित अर्थ स्पष्ट होतो, ज्यामुळे वाचन करणाऱ्याला क्रियेशी संबंधित माहिती सहजपणे समजून घेता येते. इतर पर्याय 'विध्यर्थी', 'स्वार्थी', आणि 'आज्ञार्थी' या संदर्भात संकेताच्या अर्थाशी संबंधित नाहीत, त्यामुळे ते योग्य ठरत नाहीत. 'संकेतार्थी' हा पर्याय योग्य असल्याने तो वाक्यातील अर्थ स्पष्टपणे दर्शवतो.

'तो रोज व्यायाम करत असे' हे वाक्य भूतकाळाचे आहे, कारण यामध्ये 'करत असे' हे भूतकाळातील क्रियापदाचे स्वरूप दर्शवित आहे. भूतकाळातील क्रियापद असे वाचन दिले जातात जेव्हा एखादी क्रिया पूर्वीच्या काळात नियमितपणे घडली आहे किंवा ती एक विशिष्ट कालावधीत चालू होती. इतर पर्याय 'तो रोज व्यायाम करतो' आणि 'तो रोज व्यायाम करत असतो' हे वर्तमान काळात आहेत, तर 'तो रोज व्यायाम करत होता' हे भूतकाळ दर्शवित असले तरी त्यात एक विशिष्ट कालावधी दर्शवला जाणा-या क्रियांचे स्वरूप आहे. म्हणून, 'तो रोज व्यायाम करत असे' हा पर्याय योग्य आहे कारण तो स्पष्टपणे भूतकाळातील नियमित क्रियेला दर्शवितो.

'त्याने निबंध लिहिला' या वाक्याचे साधे वर्तमानकाळी रूप 'तो निबंध लिहितो' आहे. साधा वर्तमानकाळ दर्शविणारे वाक्य सामान्यतः क्रियापदाच्या मूलभूत रूपात असते आणि ते क्रियाकलापाची सविस्तर माहिती देते. 'तो निबंध लिहितो' या वाक्यात 'लिहितो' हे क्रियापद वर्तमानकाळात आहे, जे दर्शविते की तो निबंध लिहित आहे, म्हणजेच हा क्रियाकलाप सध्या चालू आहे. इतर पर्याय जसे 'तो निबंध लिहीन', 'तो निबंध लिहित असेन' आणि 'तो निबंध लिहित जाईन' हे वाक्यलेखन साध्या वर्तमानकाळात नाहीत, त्यामुळे 'तो निबंध लिहितो' हा योग्य पर्याय आहे.

'मुलांनो, सर्वजण रांगेत उभे राहा' या वाक्याचा प्रकार 'आज्ञार्थ' आहे. आज्ञार्थ वाक्यात एक आदेश किंवा आज्ञा दिली जाते. या वाक्यात शिकवणी किंवा आदेश देऊन मुलांना त्यांच्या कार्यासाठी मार्गदर्शन केले जात आहे. 'रांगेत उभे राहा' हा एक स्पष्ट आदेश आहे, ज्यामुळे मुलांनी एकत्रितपणे काम करण्याची सूचना केली आहे. त्यामुळे या वाक्यातील उद्देश स्पष्टपणे आज्ञा देणे आहे, ज्यामुळे 'आज्ञार्थ' हा पर्याय योग्य ठरतो. इतर पर्याय वाक्याच्या संदर्भात अनपेक्षित किंवा अप्रचलित आहेत, ज्यामुळे त्यांचा उपयोग येथे होत नाही.

'तो नेहमीच उशिरा येत असतो.' या वाक्यातील काळ 'रीती वर्तमानकाळ' आहे. रीती वर्तमानकाळ म्हणजे वाक्यातील क्रिया सध्या चालू असलेल्या किंवा नियमितपणे होणाऱ्या क्रियांचा दर्शवते. 'तो नेहमीच उशिरा येत असतो' या वाक्यात 'येणे' ही क्रिया नियमितपणे घडत असल्याचे सूचित करते, म्हणजे तो नेहमीच उशिरा येतो. यामुळे वाक्यातील क्रियाकाळ वर्तमानकाळात आहे. इतर पर्याय 'साधा वर्तमानकाळ', 'रीती भविष्यकाळ' आणि 'रीती भूतकाळ' यामध्ये वाक्यातील क्रियेसाठी योग्य संदर्भ नाहीत, त्यामुळे 'रीती वर्तमानकाळ' हा पर्याय योग्य ठरतो.