'स्वल्प' या शब्दाचा विग्रह 'सु + अल्प' असा आहे. यामध्ये 'सु' हा उपसर्ग आहे, ज्याचा अर्थ 'चांगला' किंवा 'सुंदर' असा असतो, आणि 'अल्प' म्हणजे 'थोडा' किंवा 'कमी'. त्यामुळे 'स्वल्प' म्हणजे 'चांगले कमी' किंवा 'थोडे चांगले', जो एक सकारात्मक अर्थ दर्शवतो. 'स + उ + अल्प' हा विग्रह योग्य नाही कारण 'स्वल्प' मध्ये 'स' आणि 'उ' या दोन्ही धातूंचा वापर नाही. 'स्वः + अल्प' हा विग्रह सुद्धा चुकीचा आहे कारण 'स्वः' चा अर्थ 'स्वतः' असा होतो, जो 'स्वल्प' च्या अर्थाशी जोडला जात नाही. 'सवः अल्प' हेदेखील चुकीचे आहे, कारण 'सवः' हे शब्दामध्ये आलेले नाही. त्यामुळे 'सु + अल्प' हा बरोबर पर्याय आहे.

मनोराज्य हा विसर्गसंधीचा योग्य उदाहरण आहे कारण "मनः" या विसर्गासहित "राज्य" शब्दाला जोडले जाते. विसर्गसंधीतून तयार झालेल्या शब्दात 'मनः' हा शब्द 'मन' या अर्थाने वापरला जातो, ज्यायोगे 'मनाचे राज्य' असा अर्थ दिला जातो. 'मनराज्य' हा शब्द विसर्गाची योग्य जोडणी नसल्यामुळे चुकीचा आहे, तसेच 'मनः राज्य' हा शब्द विसर्गाने संपूर्ण रूपात जोडलेला नाही. 'मनाचे राज्य' देखील विसर्गाची संधी घेतलेली नाही, त्यामुळे तो योग्य नाही. त्यामुळे 'मनोराज्य' हा बरोबर उत्तर आहे, कारण तो विसर्गसंधीच्या नियमांनुसार योग्यप्रकारे तयार केला आहे आणि अर्थही स्पष्ट आहे.

"तपोबल, मनोरम, रजोगुण" हे शब्द विसर्गसंधीची उदाहरणे आहेत, कारण विसर्गसंधीत दोन स्वरांमध्ये विसर्ग (ः) चा उपयोग केला जातो. या संधीमध्ये, विसर्गाचा वापर करून संबंधित स्वर जोडले जातात. उदाहरणार्थ, "तपो" आणि "बल" या दोन अंशांच्या जोडीतील 'तप' च्या शेवटी विसर्ग वापरल्यामुळे 'तपोबल' तयार होतो. याचप्रमाणे "मनोरम" आणि "रजोगुण" या शब्दांमध्ये देखील विसर्गसंधीचा उपयोग स्पष्ट आहे, जिथे शब्दाच्या शेवटी किंवा मध्यभागी विसर्गाचा समावेश होतो. त्यामुळे "विसर्गसंधी" हा योग्य पर्याय आहे, कारण इतर संधींमध्ये अशाप्रकारे विसर्गाचा वापर होत नाही.

'नाहीसा' हा पूर्वरूप संधीचा योग्य पर्याय आहे. पूर्वरूप संधी म्हणजे दोन शब्दांच्या संयोगाने बनवलेला एक नवीन शब्द. 'नाही' आणि 'असा' यांचे संयोग करून 'नाहीसा' हा शब्द तयार झाला आहे, जो 'नाही' या शब्दाच्या अर्थाने 'नकारात्मक' अर्थ दर्शवितो. 'नाहीसा' म्हणजे 'नाही असा'. इतर पर्याय 'नाहिसा', 'नाहसा', आणि 'निहिसा' हे वर्तमनात मान्य नाहीत किंवा त्यांच्या अर्थात गोंधळ आहे, त्यामुळे ते योग्य ठरत नाहीत. 'नाहीसा' हा शब्द मराठी भाषेत वापराला अधिक प्रमाणात आढळतो आणि तो योग्य अर्थ व्यक्त करतो, म्हणूनच तो बरोबर पर्याय आहे.

'शीतोष्ण, आत्मोन्नती' हे शब्द 'स्वरसंधी'च्या प्रकारात मोडतात. स्वरसंधी म्हणजे ज्या ठिकाणी दोन स्वर एकत्र आले आणि त्यांचा उच्चार एकत्रितपणे केला जातो. 'शीतोष्ण' या शब्दात 'ई' आणि 'ओ' या स्वरांमध्ये एकत्रितपणे उच्चार केला जातो, ज्यामुळे 'स्वरसंधी'चा वापर स्पष्ट होतो. त्याचप्रमाणे 'आत्मोन्नती' मध्ये देखील 'आ' आणि 'उ' या स्वरांची एकत्रितता आहे. विसर्गसंधीमध्ये विसर्गाचा समावेश असतो, तर व्यंजनसंधीत व्यंजनांची जोडणी केली जाते. त्यामुळे 'स्वरसंधी' हा शब्दसंधीचा योग्य प्रकार आहे, कारण या शब्दांमध्ये स्वरांची संगती आहे.

"विपत्काल" या शब्दाची संधी "विपद् + काल" या पोट शब्दांनी केली जाते. "विपद्" म्हणजे संकट किंवा विपत्ती आणि "काल" म्हणजे काळ. यामुळे "विपत्काल" हा शब्द संकटाच्या काळाशी संबंधित असतो. या शब्दाचा वापर विशेषतः त्या काळासाठी केला जातो ज्यामध्ये व्यक्ती किंवा समाजात संकटाची स्थिती निर्माण होते. "विपत्काल" शब्दाच्या संधीमध्ये "विपद्" हा उपसर्ग संकटाचे प्रतिनिधित्व करतो, तर "काल" हा काळ दर्शवतो, ज्यामुळे हे संधीचे दोन भाग एकत्रितपणे एक अर्थपुर्ण संज्ञा तयार करतात. अन्य पर्याय योग्य नाहीत कारण ते शुद्ध भाषिक संधीचे नियम पाळत नाहीत.

'तट्टीका' या संधीचा विग्रह 'तत् + टीका' हा आहे कारण 'तट्टीका' हा शब्द संस्कृतमध्ये 'तत्' म्हणजे 'त्या' किंवा 'ते' याचा अर्थ आणि 'टीका' म्हणजे 'उपदेश' किंवा 'विश्लेषण' याचा संदर्भ घेतो. या दोन शब्दांच्या संधीमुळे 'तट्टीका' हा एकत्रित शब्द तयार झाला आहे, जो तात्त्विक किंवा विश्लेषणात्मक टीकेचा संदर्भ देतो. दुसरे पर्याय म्हणजे 'ततः + टीका', 'त् + ट् + ई + का', आणि 'त्रा + टीका' हे कोणतेही योग्य नाहीत कारण त्यात 'तट्टीका' चा योग्य विग्रह नाही आणि त्यामुळे योग्य अर्थनिर्देशित करत नाहीत. यामुळे बरोबर उत्तर 'तत् + टीका' आहे.

'पररूप संधी' या संकल्पनेचा अर्थ असा आहे की क्रियापदाच्या स्वरूपात एक क्रिया पूर्ण करण्याची संधी दिली जाते. 'करून' हे पर्याय योग्य आहे कारण यामध्ये 'करा' या क्रियापदाचा उपयोग करून एक क्रिया पूर्ण करण्याचा संदर्भ दिला जात आहे, ज्यामुळे 'पररूप संधी'ची गरज पूर्ण होते. 'जाऊन' हे क्रियापद एक क्रिया दर्शवते परंतु 'पररूप संधी'साठी योग्य नाही. 'घेईल' आणि 'होऊ' हे देखील 'पररूप संधी' दर्शवत नाहीत कारण ते क्रियापदाचे परिणाम दर्शवतात, परंतु क्रिया करण्यासाठी संधी देत नाहीत. त्यामुळे 'करून' हा योग्य पर्याय आहे.

'निष्पाप' या शब्दाची संधी 'नि: पाप' आहे. 'निष्पाप' म्हणजे 'पाप नसलेला' किंवा 'निष्कलंक' असा अर्थ आहे. या संधीमध्ये 'नि:' हा उपसर्ग 'नाही' किंवा 'असलेला नाही' दर्शवतो, तर 'पाप' म्हणजे 'पाप' किंवा 'दोष'. त्यामुळे 'निष्पाप' हा शब्द पाप नसलेल्या व्यक्तीला किंवा गोष्टीला व्यक्त करतो. इतर पर्यायांमध्ये 'निष् + पाप', 'निष + पाप' आणि 'निष्प + आप' हे योग्य नाहीत कारण ते अर्थाने अपूर्ण किंवा चुकीचे आहेत. 'निष्' म्हणजे 'निष्कर्ष', 'पाप' म्हणजे 'दोष', तर 'आप' हा एक वेगळा अर्थ दर्शवतो जो संधीच्या संदर्भात उपयोगी नाही. त्यामुळे 'नि: पाप' हा बरोबर उत्तर आहे.

दोन्ही विधानें चुकीची आहेत कारण विधान अ मध्ये दिलेल्या संप्रसारणाच्या व्याख्येत त्रुटी आहे. 'संप्रसारण' हा शब्द य, व, र यांसारख्या ध्वनींच्या विषयात वापरला जातो, परंतु या ध्वनींचा अनुक्रम योग्य प्रकारे दिला नाही. विधान ब मध्ये देखील 'यणादेश' संदर्भातील माहिती अचूक नाही. 'यणादेश' म्हणजे य, व, र यांचा अनुक्रम विशिष्ट आदेशानुसार असावा लागतो, परंतु इ, उ, ऋ चा संदर्भ दिला आहे, जो यणादेशाशी संबंधित नाही. त्यामुळे, दोन्ही विधानांमध्ये असलेल्या माहितीतील अचूकता कमी आहे आणि ती पूर्णपणे चुकीची ठरते. या कारणांमुळे बरोबर उत्तर 'दोन्हीही विधाने चुकीची आहेत' आहे.

'सन्मती' या शब्दाचा विग्रह 'सत् + मती' असा आहे. येथे 'सत्' म्हणजे 'सत्य' किंवा 'सद्' याचा अर्थ आहे, आणि 'मती' म्हणजे 'बुद्धी' किंवा 'सामर्थ्य'. त्यामुळे 'सन्मती' म्हणजे 'सत्याची बुद्धी' किंवा 'सत्य विचार' असा अर्थ व्यक्त करते. 'सदा + सती', 'सत् + न्मती' आणि 'सन + मती' हे पर्याय योग्य नाहीत कारण यांमध्ये 'सन्मती' या शब्दाचा खरा अर्थ व विग्रह स्पष्ट होत नाही. 'सत् + मती' हा विग्रह योग्य असल्यामुळे तो 'सन्मती' शब्दाच्या अर्थाने सुसंगत आहे.

'नीरव' या शब्दाचा संधी विच्छेद 'निः+ रव' असा होतो. 'निः' हा उपसर्ग म्हणजे 'शून्य' किंवा 'काहीही नसलेला' दर्शवितो, तर 'रव' म्हणजे 'ध्वनी' किंवा 'सूर'. 'नीरव' म्हणजे 'शांतता' किंवा 'शांत आवाज', ज्यामध्ये 'निः' हा शब्द 'रव' च्या आधी येतो आणि एकत्रितपणे 'नीरव' हा शब्द बनवतो. इतर पर्याय 'नी + रव', 'नी: + रव', आणि 'नि + रव' हे संधी विच्छेद योग्य नाहीत कारण ते कुठेही 'निः' चा अर्थ स्पष्ट करत नाहीत आणि योग्य अर्थ दर्शवत नाहीत. त्यामुळे 'निः+ रव' हा बरोबर पर्याय आहे.

दोन्ही विधानांचे बारकाईने विश्लेषण केल्यास, दोन्ही अ आणि ब बरोबर असल्याचे स्पष्ट होते. विधान अ मध्ये सामासिक शब्दातील तत्सम स्वरांचे विशेष लक्ष दिले आहे, ज्यामध्ये इ-कारान्त व उ-कारान्तवर हस्वान्त लेखनाची आवश्यकता आहे. यामुळे विधान अ योग्य आहे. विधान ब देखील बरोबर आहे कारण ई-कारान्त व ऊ-कारान्त शब्दांत उपान्त्य स्वरांचे हस्व लेखन योग्य ठरते. त्यामुळे, 'अ व ब बरोबर' हा पर्याय योग्य आहे, कारण या विधानांमध्ये शब्दांच्या रचनेच्या आणि लेखनाच्या नियमांचे योग्य पालन केले गेले आहे. दोन्ही विधान एकमेकांस पूरक आहेत आणि यामुळे ही माहिती योग्य ठरते.

'शरत्काल' ह्या शब्दात 'शरद' आणि 'काल' या दोन शब्दांच्या संधीचा उपयोग करण्यात आलेला आहे, म्हणून हा व्यंजनसंधीचा उदाहरण आहे. व्यंजनसंधी म्हणजे दोन शब्दांच्या व्यंजनांच्या मिलनामुळे तयार झालेली नवी संधी. 'शरद' च्या शेवटी 'द' हे व्यंजन आणि 'काल' च्या सुरवातीला 'क' हे व्यंजन येते, त्यामुळे 'द' आणि 'क' या व्यंजने एकत्र येऊन 'शरत्काल' ही एक नवीन संधी तयार होते. अन्य पर्यायांमध्ये विसर्गसंधी, स्वरसंधी व हलसंधी यांचे वर्णन या शब्दात नाही, कारण त्यात व्यंजनांचे मिलन होते आणि त्यामुळे 'व्यंजनसंधी' हा बरोबर पर्याय ठरतो.

संधीच्या प्रकारांमधील योग्य जोड्या दर्शवणारा पर्याय "3 4 1 2" बरोबर आहे. सजातीय संधीला 'सच्चिदानंद' यासारखे उदाहरण दिले जाते, जिथे समान ध्वनींचे संयोग होते. विसर्ग संधी 'खिडकीत' या शब्दात स्पष्टपणे दिसून येते, जेथे विसर्गाचा प्रभाव आहे. व्यंजन संधी 'सारासार' या उदाहरणात आहे, जिथे व्यंजनांचे संयोग होऊन नवीन शब्द तयार झाला आहे. पूर्वरूप संधी 'शनैश्चर' या उदाहरणासह जोडली जाते, जिथे ध्वनींचा पूर्वरूपात बदल झाला आहे. या सर्व उदाहरणांमुळे संधीचे प्रकार आणि त्यांचे उदाहरण यांचा परस्पर संबंध सिद्ध होतो, ज्यामुळे हा पर्याय योग्य ठरतो.

'गणेश' हा शब्द स्वरसंधीचे उदाहरण आहे. स्वरसंधी म्हणजे दोन स्वरांमध्ये एकत्र येणारी संधी, ज्यामध्ये एक स्वर दुसऱ्या स्वरासोबत जाऊन एक नवीन स्वर निर्माण करतो. 'गणेश' या शब्दात 'गण' आणि 'ईश' या दोन स्वरांचा संयोग आहे, ज्या स्वरांच्या एकत्र येण्यामुळे 'गणेश' हा एक संपूर्ण शब्द तयार झाला आहे. या प्रक्रियेमध्ये स्वरांचा बदल होत नाही, परंतु त्यांचा एकत्रित उपयोग करून एक अर्थपूर्ण शब्द तयार केला जातो. इतर पर्याय जसे की व्यंजनसंधी, विसर्गसंधी, आणि विशेषसंधी यांमध्ये स्वरांचे स्वरांबरोबर नसलेले विविध प्रकारचे संयोग असतात, त्यामुळे 'गणेश' हा शब्द फक्त स्वरसंधीचे उदाहरण आहे.

'पूर्वरूप संधी' म्हणजे दोन शब्दांच्या एकत्रिततेने एक नविन शब्द निर्माण होतो. "खिडकी + आत = खिडकीत" हा पर्याय योग्य आहे कारण इथे 'खिडकी' आणि 'आत' यांचा संयोग करून 'खिडकीत' हा शब्द तयार झाला आहे, जो स्थान दर्शवतो. 'खिडकीत' या शब्दामध्ये 'खिडकी' ची स्थिती स्पष्ट करते की ती आत आहे, ज्यामुळे हा एक संधीचा उदाहरण ठरतो. इतर पर्यायांनी योग्य संधीचे स्वरूप दर्शवलेले नाही, म्हणून 'खिडकीत' हा पूर्वरूप संधीचा उत्तम उदाहरण आहे. त्यामुळे, हा पर्याय योग्य ठरतो.

संधीच्या प्रकारांमध्ये 'सजातीय स्वरसंधी', 'अनुनासिक संधी', 'पूर्वरूप संधी' आणि 'पररूप संधी' यांची योग्य जोड्या दिलेली आहेत. 'सजातीय स्वरसंधी' चा उदाहरण 'वाङ्निश्चय', 'अनुनासिक संधी' चा उदाहरण 'घामोळे', 'पूर्वरूप संधी' चा उदाहरण 'खिडकीत' आणि 'पररूप संधी' चा उदाहरण 'गुरुपदेश' म्हणून दिला आहे. या सर्व जोड्या योग्य आहेत, कारण प्रत्येक संधीच्या प्रकाराशी संबंधित उदाहरणे अचूकपणे दर्शवतात. त्यामुळे '3 1 4 2' हा पर्याय बरोबर आहे, कारण यामध्ये सर्व संधीचे प्रकार त्यांच्या योग्य उदाहरणांसह दिले आहेत, ज्यामुळे व्याकरणाच्या संकल्पनांची स्पष्टता वाढते.

'वाग्विहार' हा शब्द 'वाक्' आणि 'विहार' या दोन पोटशब्दांचा संयोग आहे. 'वाक्' म्हणजे भाषण किंवा वाणी, तर 'विहार' म्हणजे फिरणे किंवा प्रवास करणे. या संदर्भात 'वाग्विहार' म्हणजे वाणीच्या आधारावर किंवा भाषणाच्या संदर्भात वावरणे. 'वाक्' हा शब्द वाणीशी संबंधित असला तरी 'वाग्' हा शब्द क्रियाशीलतेला दर्शवतो, जे इथे योग्य नाही. 'वाङ्' हा शब्द सामान्यतः वाणीच्या संदर्भात वापरला जात नाही, त्यामुळे तो योग्य पर्याय नाही. 'वाञ्' शब्दही योग्य नाही कारण तो 'वाणी'च्या अर्थाशी संबंधित नाही. यामुळे 'वाक् + विहार' हा योग्य पोटशब्द आहे, जो वाणीच्या संदर्भात वावरण्याचे संकेत देतो.

'अधिपती' हा शब्द उपसर्गघटित आहे कारण 'अधि' हा उपसर्ग 'पती' या मूळ शब्दाशी संबंधीत आहे. 'अधि' म्हणजे 'वर' किंवा 'आधीन' असा अर्थ आहे, जो 'पती' म्हणजे 'मालक' किंवा 'स्वामी' या अर्थाला जोडतो. त्यामुळे 'अधिपती' हा एक संपूर्ण शब्द आहे जो उपसर्ग आणि मूळ शब्दाचे संयोजन दर्शवतो. बाकीचे शब्द 'रक्षक', 'विसराळू' आणि 'भांडखोर' यांमध्ये उपसर्गांचा वापर नाही, त्यामुळे ते उपसर्गघटित शब्द म्हणून मानले जात नाहीत. 'अधिपती' हा पर्याय योग्य आहे कारण यामध्ये उपसर्ग 'अधि' स्पष्टपणे वापरलेला आहे.

'धनुर्वात' ही संधी 'धनुः + वात्' म्हणून सोडवली जाईल कारण येथे 'धनु' (धनुस) या शब्दाच्या धातूपासून 'वात' शब्दासोबत संधी लागते. 'धनु' या शब्दाचा अंतिम स्वर 'उ' असून त्यानंतर 'वात' शब्द सुरू होतो, त्यामुळे 'धनु' चा 'उ' स्वर काढून टाकला जातो व 'धनुः' स्वरूपात संधी लागते. हे विशेषतः संस्कृत व्याकरणाच्या नियमांनुसार होणारे आहे, जिथे विशेषणाचे स्वरूप हे त्याच्या अर्थास अनुकूल ठेवण्यासाठी महत्त्वाचे असते. इतर पर्याय योग्य नाहीत कारण ते संधीचे योग्य रूप दर्शवत नाहीत. त्यामुळे 'धनुः + वात्' हा बरोबर पर्याय आहे.

"घर + ई = घरी" आणि "एक + एक = एकेक" या दोन्ही संधींमध्ये शब्दांच्या जोडणीच्या प्रक्रियेत मूलभूत बदल होत आहेत. "घर" या शब्दाच्या शेवटी "ई" जोडल्यावर "घरी" हा नव्या शब्दाचा अर्थ बदलतो, जो स्थान सूचित करतो. याव्यतिरिक्त, "एक + एक" यामध्ये दोन एकक एका नवीन शब्दात एकत्रित होत आहेत, जे "एकेक" तयार करतात, ज्याचा अर्थ विविध एकक किंवा एकाच प्रकारच्या अनेक गोष्टींवर लागू होतो. या दोन्ही उदाहरणांमध्ये संधी घेतलेले शब्द एकत्र करणारे आणि बदलणारे आहेत, त्यामुळे हे "पररूप संधी"चे उदाहरण आहे. यामुळे "पररूप संधी" हे बरोबर उत्तर आहे.

'अंतःकरण' या शब्दाची संधी 'अंतर् + करण' ह्या स्वरूपात योग्य आहे. 'अंतर्' म्हणजे आत, अंत याचा अर्थ असून 'करण' म्हणजे करणारा किंवा क्रियाशीलता दर्शवणारा भाग आहे. 'अंतर्' आणि 'करण' या दोन अंशांच्या संधीमुळे 'अंतःकरण' हा एक साधा व सुसंगत शब्द तयार होतो, जो मनाच्या अंतर्गत क्रियाकलापांचे प्रतिनिधित्व करतो. मनाच्या गूढतेचा अभ्यास करताना 'अंतर्' हा भाग आत्मा किंवा अंतःसाक्षीबद्दल बोलतो, म्हणून हा अर्थ विशेष महत्त्वाचा आहे. इतर पर्याय योग्य नसल्याने, 'अंतर् + करण' हा बरोबर पर्याय आहे, जो मूलभूत संकल्पना आणि अर्थसंकल्पनाशी संबंधित आहे.

दोन विजातीय स्वर एकत्र येऊन 'संयुक्त स्वर' निर्माण होते, म्हणून हा पर्याय बरोबर आहे. विजातीय स्वर म्हणजे एकाच वेळी उच्चारले जाणारे दोन वेगवेगळे स्वर, जे एकत्र येऊन नवीन स्वर तयार करतात. उदाहरणार्थ, 'आ' आणि 'इ' या दोन स्वरांचा संगम 'ऐ' या संयुक्त स्वरात झाला आहे. हे एकत्रित झाल्यावर एक नवा उच्चार तयार होतो, जो स्वतंत्र स्वरांच्या उच्चारापेक्षा भिन्न असतो. अन्य पर्याय जसे 'संयुक्त व्यंजन', 'ह्रस्व स्वर', आणि 'दीर्घ स्वर' हे स्वरांच्या एकत्रीकरणाचे किंवा त्यांच्या गुणधर्मांचे योग्य वर्णन करत नाहीत, त्यामुळे 'संयुक्त स्वर' हा योग्य आणि योग्य उत्तर आहे.