य्, व्, र्, ल् या वर्णांना 'अर्धस्वर' म्हणतात. अर्धस्वर म्हणजे उच्चारभेदानुसार स्वर व व्यंजन यांच्या मध्यवर्ती स्थितीत असलेल्या वर्णांचा समूह. हे वर्ण स्वरांपेक्षा कमी पूर्ण आहेत, पण आवाजाच्या स्वरूपात तरंगणारे आहेत. अर्धस्वर म्हणजे त्यांचा उच्चार स्वरूपात काही प्रमाणात स्वरासारखा असला तरी ते व्यंजनांच्या श्रेणीत समाविष्ट होतात. इतर पर्यायांमध्ये 'स्वर' म्हणजे पूर्ण स्वराक्षरे, 'अर्धव्यंजन' म्हणजे व्यंजनांचे विशेष प्रकार आणि 'संयुक्त वर्ण' म्हणजे दोन किंवा दोनपेक्षा अधिक वर्णांच्या संगमामुळे बनलेले वर्ण आहेत, पण य्, व्, र्, ल् या वर्णांचे अर्धस्वरात वर्गीकरण योग्य आहे कारण त्यांचा उच्चार स्वराच्या तुलनेत थोडा कमी आहे.

"ड्" आणि "ढ" ही व्यंजने मृदू व्यंजने आहेत. मृदू व्यंजने म्हणजेच ती व्यंजने ज्यांच्या उच्चारणात आवाजात जडपणा किंवा कठोरता नसते; त्यांचा आवाज सौम्य असतो. या व्यंजनांच्या उच्चारणात तोंडाच्या अकारण ताण येत नाही आणि त्यामुळे ती या गटात येतात. उदाहरणार्थ, "ड" आणि "ढ" यांच्या उच्चारणात आवाजाची लय आणि गती कमी असते. दुसरीकडे, कठोर व्यंजने जड आणि कठोर स्वरूपाची असतात, उष्मे व्यंजने थोड्या तापमानात जन्म घेतात, आणि महाप्राण व्यंजने अधिक जोरदार आणि तीव्र असतात. त्यामुळे, "ड्" आणि "ढ" या व्यंजनांचे वर्गीकरण मृदू व्यंजने म्हणून करणे योग्य आहे.

'जोडाक्षर' हा पर्याय बरोबर आहे कारण जोडाक्षर म्हणजे दोन किंवा अधिक व्यंजने एकत्र येऊन एक स्वर मिळाल्याने तयार होणारे अक्षर. उदाहरणार्थ, 'क्' आणि 'ष्' यांचा एकत्रित उपयोग करून 'क्ष' हे जोडाक्षर तयार होते. यामध्ये व्यंजनांचा समावेश होतो आणि ते एकत्र येऊन एक नविन ध्वनी निर्माण करतात. 'शब्द' हा शब्द संपूर्ण भाषिक घटक दर्शवतो परंतु तो व्यंजक किंवा स्वर यासंबंधी नाही. 'संदी' शब्द संधी प्रक्रियेसाठी वापरला जातो, जेव्हा दोन शब्द एकत्र येऊन एक नवीन अर्थ निर्माण करतात. 'अक्षर' हा एक सामान्य शब्द आहे जो एकल ध्वनी दर्शवतो. त्यामुळे 'जोडाक्षर' हा पर्याय योग्य आहे.

'क्ष' आणि 'ज्ञ' ही जोडाक्षरे आहेत, कारण या दोन्ही अक्षरांचा उच्चार एकत्रितपणे केला जातो आणि त्यांनी एकत्रितपणे एक विशेष ध्वनी तयार करतो. जोडाक्षरे म्हणजे एकत्रित दोन किंवा अधिक ध्वनींचा एकत्रित उच्चार, ज्यामुळे एक अद्वितीय अक्षर तयार होते. 'क्ष' आणि 'ज्ञ' यांसारख्या जोडाक्षरांचे स्थान मराठी भाषेत महत्त्वाचे आहे, कारण त्यांचा उपयोग अनेक शब्दांच्या निर्मितीत केला जातो. त्यामुळे 'जोडाक्षरे' हा पर्याय योग्य आहे, कारण तो या अक्षरांच्या विशेषतेला अचूकपणे व्यक्त करतो, जे इतर पर्यायांमध्ये आढळत नाही.

'तत्सम शब्द' म्हणजे जो शब्द मूळ संस्कृत भाषेतून थेट मराठीत आला आहे. 'मस्तक' हा शब्द संस्कृत शब्द 'मस्तिष्क' याचा अपभ्रंश आहे आणि तो मराठीतही वापरला जातो. यामुळे तो तत्सम शब्द आहे. इतर पर्याय जसे की 'दूध', 'झोप' आणि 'इंजेक्शन' हे शब्द तत्सम शब्दांच्या श्रेणीत येत नाहीत. 'दूध' हा एक स्वदेशी शब्द आहे, 'झोप' देखील भारतीय भाषांमधील आहे, तर 'इंजेक्शन' हा एक परकीय शब्द आहे जो इंग्रजीतून आला आहे. म्हणून, 'मस्तक' हा सही पर्याय आहे कारण तो मूळ संस्कृत भाषेतील शब्द आहे जो मराठीत वापरला जातो.

'क - वर्ग' हा पर्याय कंठाजवळ उच्चार होण्याच्या दृष्ट्या बरोबर आहे, कारण 'क' ध्वनी कंठातून येतो आणि तो एक पृष्ठीय ध्वनी आहे. 'क' वर्गातील ध्वन्यांची उच्चारणा कंठात होते, ज्यामुळे हा पर्याय योग्य ठरतो. 'प - वर्ग', 'त - वर्ग', आणि 'ट - वर्ग' हे पर्याय योग्य नाहीत, कारण 'प' वर्गातील ध्वनी ओठांद्वारे, 'त' वर्गातील ध्वनी जीभ आणि दातांच्या सहाय्याने, तर 'ट' वर्गातील ध्वनी जीभ आणि तालूच्या जवळून तयार होतो. त्यामुळे, 'क - वर्ग' हा कंठाजवळ उच्चार होणाऱ्या ध्वन्यांचा वर्ग आहे आणि हा पर्याय व्याकरणाच्या नियमांना अनुसरतो.

महाप्राण व्यंजने ओळखण्यासाठी 'ख, फ, ध' हा पर्याय योग्य आहे. महाप्राण व्यंजने म्हणजे ती व्यंजन, ज्यांना फुफ्फुसातून अधिक वायू बाहेर सोडण्याची प्रक्रिया आवश्यक असते, तसेच या व्यंजनांचे उच्चारण करताना आवाज अधिक जोरात आणि स्पष्टपणे येतो. 'ख', 'फ', आणि 'ध' या व्यंजने महाप्राण वर्गात येतात कारण त्यांनी उच्चारणाच्या वेळी अधिक आवाज निर्माण करतो. अन्य पर्यायांमध्ये असलेल्या व्यंजनांचे महाप्राण स्वरूप नाही, त्यामुळे त्यांना या श्रेणीत स्थान मिळत नाही. यामुळे, 'ख, फ, ध' हा पर्याय महाप्राण व्यंजने म्हणून योग्य ठरतो.

अ) कंठ्य वर्ण आणि ३) क्, ग्, ङ् या जोडी योग्य आहे कारण कंठ्य वर्णांचे उच्चारण गळ्यातून केले जाते. ब) तालव्य वर्ण आणि ४) च्, झ्, ञ् या जोडी योग्य आहे कारण तालव्य वर्णांचे उच्चारण जिभेच्या तळाशी तालावर केले जाते. क) दंत्य वर्ण आणि १) ल्, त्, स् या जोडी योग्य आहे कारण दंत्य वर्णांचे उच्चारण दातांवर केले जाते. ड) मूर्धन्य वर्ण आणि २) ठ्, द्, ळ् या जोडी योग्य आहे कारण मूर्धन्य वर्णांचे उच्चारण जिभेच्या मूर्धनावर (जिभेच्या वरच्या भागात) केले जाते. त्यामुळे या सर्व जोड्या त्यांच्या वर्णांच्या विशेषतांनुसार योग्य आहेत.

मूर्धन्य वर्णांचा गट 'ट् ठ् ड् ढ् ण्' हा आहे. मूर्धन्य वर्ण म्हणजे ज्या वर्णांचे उच्चारण जिभेच्या मूर्धा भागावर म्हणजेच जिभेच्या वरच्या बाजूस केले जाते. या गटात येणारे सर्व वर्ण मूर्धन्य स्वरूपाचे आहेत, ज्यामुळे हे एकत्रितपणे मूर्धन्य वर्णांचे प्रतिनिधित्व करतात. 'त् थ् द् ध् न्', 'प् फ् ब् भ् म्', आणि 'च् छ् ज् झ् ञ्' हे पर्याय मूर्धन्य वर्णांमध्ये समाविष्ट नाहीत. त्यामुळे 'ट् ठ् ड् ढ् ण्' हा पर्याय योग्य आहे कारण तो मूर्धन्य वर्णांचा योग्य गट दर्शवतो.

अनुस्वारापुढे पहिल्या पाच वर्ण वर्गातील व्यंजन आल्यास त्याचा उच्चार त्या व्यंजनाच्या वर्गातील अनुनासिका सारखा होतो. 'शेवटच्या' या पर्यायाचा अर्थ सांगताना, अनुस्वार म्हणजे 'ं' हा ध्वनी आहे, जो दंत्यांच्या मदतीने उच्चारला जातो. तसेच, पहिल्या पाच वर्ण वर्गात (क, च, ट, त, प) येणारे व्यंजन जेव्हा अनुस्वारासमोर येतात, तेव्हा त्यांचा उच्चार अनुनासिक स्वरूपात होतो. उदाहरणार्थ, 'कं' किंवा 'चं' हवे तर 'क' आणि 'च' या व्यंजनांच्या अनुनासिक उच्चारात परिवर्तित होतात. त्यामुळे 'शेवटच्या' पर्यायाची निवड योग्य आहे, कारण इतर पर्याय या संदर्भात चुकतात.

व्यंजनांना अक्षरत्व येण्यासाठी 'व्यंजन व स्वर यांचे एकत्रीकरण' हे उत्तर योग्य आहे. अक्षरत्व म्हणजे व्यंजनांना स्वर जोडल्यामुळे त्यांना एक विशिष्ट ध्वनी प्राप्त होतो, ज्यामुळे त्या वाचनात योग्य व स्पष्ट स्वरूपात व्यक्त होतात. उदाहरणार्थ, 'क' या व्यंजनास 'ा' स्वर जोडल्यास 'का' तयार होते, ज्यामुळे व्यंजन अक्षरात परिवर्तित होते. इतर पर्याय योग्य नाहीत कारण 'दोन व्यंजनांचे एकत्रीकरण' किंवा 'दोन स्वरांचे एकत्रीकरण' यामध्ये स्वर जोडण्याची प्रक्रिया नाही, ज्यामुळे त्या अक्षरत्व प्राप्त करणार नाहीत. 'व्यंजनामधून स्वर काढून टाकणे' हेही अक्षरत्वाच्या प्रक्रियेशी संबंधित नाही. त्यामुळे, योग्य पर्याय म्हणजे व्यंजन व स्वर यांचे एकत्रीकरण.

'क्ष' व 'ज्ञ' या वर्णांना वर्णमालेत स्थान देणारे योग्य व्यक्ती 'सबनीस' आहेत. सबनीस हे एक प्रसिद्ध भाषाशास्त्रज्ञ होते, ज्यांनी मराठी भाषेतील वर्णमालेसाठी महत्त्वाची कामे केली. त्यांनी 'क्ष' आणि 'ज्ञ' या वर्णांना त्यांच्या योग्य स्थानावर ठेवले, ज्यामुळे मराठी भाषेतील लेखन आणि उच्चार अधिक स्पष्ट आणि व्यवस्थित झाले. त्यांचा हा योगदान मराठी भाषिकांना वाचता आणि लिहिता सोपे करते. इतर पर्याय जसे 'दादोबा', 'दामले' आणि 'चिपळूणकर' हे व्यक्ती या संदर्भात योग्य नाहीत कारण त्यांनी या वर्णांना वर्णमालेत स्थान देण्यास संबंधित कार्य केलेले नाही. त्यामुळे 'सबनीस' हा पर्याय योग्य आहे.

'ञ्' हा वर्ण अनुनासिक प्रकारचा आहे, कारण तो नासिकामार्गाने उच्चारित होतो. अनुनासिक वर्णांच्या उच्चारणात, वायव्य (नासा) मार्गामुळे आवाज बाहेर येतो, जसे की 'ञ्', 'ण्', 'ं' इत्यादी. या वर्णांचा उपयोग शब्दांमध्ये विविध अर्थ प्राप्त करण्यासाठी केला जातो. अनुनासिकता म्हणजेच आवाज नाकातूनही येतो, जो 'ञ्' या वर्णात स्पष्टपणे दर्शवला जातो. इतर पर्यायांमध्ये नासिक्य, तालव्य आणि दंततालव्य वर्णांचा वर्गीकरण असले तरी 'ञ्' चा मुख्य गुणधर्म अनुनासिक आहे. त्यामुळे, बरोबर पर्याय अनुनासिक हा योग्य आहे, कारण तो वर्णाचा सुसंगत आणि योग्य प्रकार दर्शवतो.

'व' या वर्णाचा उच्चार 'दंतोष्ठ्य' होतो. दंतोष्ठ्य वर्ण म्हणजे अशा वर्णांचा उच्चार जेव्हा तोंडाच्या दातांच्या आणि ओठांच्या संयोगाने होतो. 'व' या वर्णाच्या उच्चारणासाठी तोंडाच्या वरच्या ओठांचा वापर आणि तोंडाच्या आतील दातांचा सहारा घेतला जातो, ज्यामुळे 'दंतोष्ठ्य' हा योग्य पर्याय ठरतो. इतर पर्याय उदाहरणार्थ 'दंत तालव्य', 'कंठतालव्य' आणि 'मूर्धन्य' हे वर्ण वेगळ्या प्रकारच्या उच्चारणाशी संबंधित आहेत, जसे की दंत तालव्य म्हणजे दातांच्या आधारावर, कंठतालव्य म्हणजे कंठाच्या उच्चारणावर आणि मूर्धन्य म्हणजे चढलेल्या जिभेच्या आधारावर होणारे उच्चार. त्यामुळे 'दंतोष्ठ्य' हा बरोबर पर्याय आहे.

'देवनागरी' लिपीची बरोबर पद्धत म्हणजे ती डावीकडून उजवीकडे लिहिली जाते. या लिपीमध्ये प्रत्येक अक्षराचे स्थान निश्चित आहे आणि वाचनाच्या दिशेमुळे वाचन सुलभ होते. देवनागरी लिपी ही भारतीय भाषांसाठी एक व्यापकपणे वापरली जाणारी लिपी आहे, जिचा उपयोग मराठी, हिंदी, संस्कृत आणि इतर अनेक भाषांमध्ये केला जातो. या लिपीच्या रचनेमुळे वाचन व लेखन अधिक स्पष्टीकरणात्मक आणि सुसंगत होते. इतर पर्याय चुकीचे आहेत कारण 'देवनागरी' लिपी उजीवकडून डावीकडे किंवा मोडून लिहिण्याची पद्धत नाही; तसेच, हे अक्षरे एका खाली एक अशी लिहिली जातात, त्यामुळे या पर्यायांचा विचार केला गेल्यास ते बरोबर नाहीत. त्यामुळे 'देवनागरी' लिपी डावीकडून उजवीकडे लिहिली जाते, हेच योग्य आहे.

'अर्धस्वर' म्हणजे स्वर आणि व्यंजन यांचे मिश्रण असलेली अक्षरे. या संदर्भात 'ल्' हे अर्धस्वर आहे कारण ते एक व्यंजन आहे जे उच्चारात स्वरासोबत वापरले जाते. अर्धस्वरांचा मुख्य उपयोग स्वरांच्या उच्चारात व्यंजनांचे समावेश करण्यासाठी केला जातो. 'अ' आणि 'ऋ' हे स्वर आहेत, तर 'ल्' हे व्यंजन आहे, ज्यामुळे ते अर्धस्वर म्हणून योग्य ठरते. अन्य पर्याय स्वर असल्यानं ते अर्धस्वर म्हणून ओळखले जात नाहीत. त्यामुळे, 'ल्' हा बरोबर पर्याय आहे कारण तो स्वर आणि व्यंजन यांचं मिश्रण दर्शवतो आणि अर्धस्वर म्हणून योग्य आहे.

'कृष्णार्पण' या शब्दातील वर्णरचना योग्य म्हणजे 'क् + ऋ + ष् + ण् + अ + अ + र् + प् + अ + ण् + अ' आहे. या शब्दाची वर्णरचना स्पष्टपणे दर्शवते की प्रत्येक वर्ण स्वतंत्रपणे कसे उच्चारित केले जाते. 'कृष्णार्पण' ह्या शब्दात 'क्' हा व्यंजन, 'ऋ' हा स्वर, 'ष्' हा व्यंजन, 'ण्' हा अनुनासिक व्यंजन, आणि नंतरचे स्वर व व्यंजन यांचा समावेश आहे. हे सर्व वर्ण एकत्रित करून हा शब्द बनतो. इतर पर्यायांमध्ये काही वर्णांचा चुकीचा समावेश आहे, ज्यामुळे ते खरे नसलेले आहेत. त्यामुळे योग्य उत्तर हा पर्याय आहे जो वरील वर्णांची योग्य रचना दर्शवतो.

"ट्, ठ्, द" हा पर्याय मूर्धन्य वर्ण म्हणून योग्य आहे. मूर्धन्य वर्ण म्हणजे जिन्हें उच्चारण करताना जीभ तोंडाच्या छतावर किंवा मूर्धनावर स्पर्श करते. "ट्" आणि "ठ्" हे मूर्धन्य व्यंजन आहेत, जे उच्चारण करताना जीभ तोंडाच्या वरच्या भागावर जाते. "द" या व्यंजनालाही मूर्धन्य स्वरूप आहे, कारण यामध्ये जीभ मूर्धनावर ठराविक स्थितीत येते. इतर पर्यायांमध्ये "क, ख, ग" हे कंठ्य वर्ण आहेत, "च, छ्, ज्" हे दंत्य वर्ण आहेत, आणि "त, थ" हे तंतू वर्ण आहेत. त्यामुळे, योग्य पर्याय "ट्, ठ्, द" हा मूर्धन्य वर्णांच्या श्रेणीत येतो.

'ह्' हा महाप्राण व्यंजन म्हणून योग्य पर्याय आहे. महाप्राण व्यंजन म्हणजे ती व्यंजनं जी उच्चारताना अधिक जोराने आणि ताण देऊन उच्चारली जातात. 'ह्' हा एक महाप्राण व्यंजन आहे, जे उच्चारताना गळ्यातून अतिरिक्त हवा बाहेर येते. 'ळ्', 'क्ष्', आणि 'ज्ञ्' हे सर्व व्यंजन महाप्राण म्हणून गणले जात नाहीत. 'ळ्' हे नासिक्याच्या आवाजात उच्चारले जाते, 'क्ष्' हा मिश्र व्यंजन आहे आणि 'ज्ञ्' हा ज् ध्वनीसह जोडलेला स्वरूप आहे, त्यामुळे हे तीन पर्याय महाप्राण व्यंजनांच्या श्रेणीत येत नाहीत. यामुळे 'ह्' हा योग्य आणि एकटा महाप्राण व्यंजन आहे.

'त, थ, द, ध, न, ल, स' ही सात व्यंजने 'दन्त्य वर्ण' वर्गात येतात. दन्त्य वर्ण म्हणजे ज्या वर्णांचे उच्चारण जिभेच्या दातांवर केले जाते, असे वर्ण. या वर्णांच्या उच्चारणासाठी जिभा दातांच्या संपर्कात येते, ज्यामुळे ते दन्त्य स्वरूपाचे ठरतात. उदाहरणार्थ, 'त' आणि 'द' हे वर्ण दातांवरून उच्चारित होतात, त्यामुळे त्यांचा समावेश दन्त्य वर्णांच्या गटात केला जातो. इतर पर्याय मूळ स्वरूपात वेगवेगळ्या उच्चारण प्रकारांचे प्रतिनिधित्व करतात, पण या वर्णांचा उच्चारण विशेषतः दातांसमोर येतो, त्यामुळे 'दन्त्य वर्ण' हा पर्याय योग्य आहे.

दुःख या शब्दात द् + उ + विसर्ग = दुः हे विधान योग्य आहे. 'दुःख' हा एक संज्ञा शब्द आहे, ज्यामध्ये 'द्' धातू, 'उ' स्वर, आणि विसर्ग एकत्र येऊन 'दुः' या ध्वनीची निर्मिती करतात. येथे विसर्गाच्या माध्यमातून 'दुः' हा ध्वनी अधिक स्पष्टपणे व्यक्त होतो. 'स्वरादी' संदर्भात योग्य विधान ओळखताना हे महत्त्वाचे आहे की, शब्दात वापरलेले धातू आणि स्वर एकत्र येऊन एक निश्चित अर्थ निर्माण करतात. इतर पर्याय अयोग्य आहेत कारण 'स्वरादी' संदर्भात नुसते सूर होणे, अंगण शब्दात अ + विसर्ग = अं असणे, आणि किंकर शब्दात क् + ई + अनुस्वार = की असा अर्थ संदर्भित होत नाही. त्यामुळे 'दुःख' शब्दाचे स्पष्टीकरण योग्य ठरते.

'ञ' हे अनुनासिक 'तालव्य' उच्चारण प्रकारातील आहे. तालव्य उच्चारण म्हणजे त्या उच्चाराच्या ठिकाणी तोंडाच्या तालव्याच्या (उपकर्णाच्या) भागाचा उपयोग करून केलेला उच्चार. 'ञ' ह्या ध्वनीचा उच्चार तोंडाच्या तालव्यापासून साधला जातो, ज्यामुळे तो तालव्य अनुनासिक मानला जातो. 'दंत्य', 'मूर्धन्य' आणि 'कंठ्य' हे उच्चारण प्रकार वेगवेगळी ठिकाणे दर्शवतात जसे की दांत, जीभ किंवा कंठ यांच्याशी संबंधित असतात. त्यामुळे 'ञ' चा योग्य पर्याय 'तालव्य' आहे.

'हसरा मुलगा' या वाक्यातील 'हसरा' या शब्दातील 'रा' हा प्रत्यय योग्य अर्थाने युक्तार्थक आहे. युक्तार्थक प्रत्यय हा त्या शब्दाच्या अर्थाशी संबंधित असतो, म्हणजेच तो त्या शब्दाच्या गुणधर्माला किंवा अवस्थेला दर्शवतो. 'हसरा' म्हणजे हसण्याच्या गुणामुळे आनंदित असलेला मुलगा, ज्यामध्ये 'रा' प्रत्ययाने त्या गुणधर्माचा संकेत दिला आहे. यामुळे 'हसरा' हा गुणसूचक शब्द बनतो. इतर पर्याय जसे की कर्तृवाचक, क्रियावाचक, आणि योग्यार्थक ह्या अपेक्षित अर्थाच्या संदर्भात योग्य नाहीत, कारण ते 'हसरा' या शब्दाच्या मूलभूत अर्थाशी संबंधित नाहीत. त्यामुळे युक्तार्थक हा पर्याय योग्य आहे.

'करवत' हा शब्द 'अ' या अंत्य वर्णाच्या अर्धवट किंवा अपूर्ण उच्चाराबद्दल योग्य नाही. 'अ' या वर्णाचा उच्चार 'करवत' या शब्दाच्या शेवटी येतो, पण तो पूर्णपणे उच्चारला जात नाही, त्यामुळे तो निभृत म्हणून गणला जातो. याउलट, 'पान', 'जवळ', आणि 'कपाट' या शब्दांमध्ये 'अ' हा वर्ण स्पष्टपणे उच्चारला जातो आणि त्यामुळे ते निभृत उच्चाराचे उदाहरण नाहीत. यामुळे 'करवत' हा पर्याय बरोबर उत्तर आहे, कारण इथे 'अ' या वर्णाचा उच्चार अपूर्ण झालेला आहे. समजून घ्या की, भाषेत उच्चार आणि भाषाशुद्धता अत्यंत महत्त्वाची असते, त्यामुळे हे लक्षात घेतले पाहिजे.

'ज्, झू ही मृदू व्यंजने आहेत' हे विधान बरोबर आहे कारण 'ज्' व 'झु' यांमध्ये मृदुत्व आहे, ज्यामुळे त्या मृदू व्यंजनांच्या श्रेणीत येतात. मृदू व्यंजने म्हणजेच ती सहज व सौम्य आवाजात उच्चारली जातात. याउलट, 'द्, ध् ही कठोर व्यंजने आहेत' हे विधान चुकीचे आहे, कारण 'द्' व 'ध्' साधारणतः कठोर व्यंजने मानली जातात, परंतु ही व्यंजने मृदू आणि कठोर यांच्यातील श्रेणीमध्ये येतात. तसेच, 'ग्, ह् ही अनुनासिके आहेत' हे विधान देखील चुकीचे आहे, कारण 'ग्' ही अनुनासिक नाही तर 'ह्' ही स्वराभ्यासामध्ये एक महत्त्वाची व्यंजन आहे. त्यामुळे 'फक्त ब बरोबर' हा पर्याय योग्य आहे.

'र्' या व्यजनाची जोडाक्षरे लिहिण्याच्या चार पद्धती आहेत, हे बरोबर उत्तर आहे. "र्" व्यंजनास जोडाक्षरे तयार करताना विविध पद्धतींनी त्याचं उच्चारण आणि लेखन बदलतं. उदाहरणार्थ, "र्" जोडताना "र्"च्या आधी व नंतर येणाऱ्या स्वरांनुसार काही भिन्नता असू शकते. "र्" चे उच्चारण आणि त्याच्या जोडाक्षरांचे लेखन एकत्रितपणे विचारात घेतल्यास, चार वेगवेगळ्या पद्धतींमध्ये आपले उच्चारण स्पष्टपणे प्रदर्शित केले जाऊ शकते. त्यामुळे "र्" या व्यजनाच्या जोडाक्षरांसाठी चार पद्धती असणे योग्य आहे, कारण विविध स्वरांबरोबर वेगवेगळ्या रूपात "र्" वापरले जाते, ज्यामुळे वाचन आणि लेखनाचे अनुकूलन होते.

"य्, र्, ल्, व्" यांच्या उच्चारस्थाने अनुक्रमे "इ, उ, ऋ, ऌ" या स्वरांच्या उच्चारस्थानांसारखी आहेत कारण "य्" उच्चारण्यासाठी तोंडाच्या पुढील भागाचा वापर होतो, जो "इ" स्वराशी संबंधित आहे; "र्" चा उच्चार तोंडाच्या मधल्या भागात होतो, जो "उ" स्वराशी जोडला जाऊ शकतो; "ल्" चा उच्चार तोंडाच्या मागच्या भागात केला जातो, जो "ऋ" स्वराशी संबंधित आहे; आणि "व्" चा उच्चार तोंडाच्या मागच्या भागात होतो, जो "ऌ" स्वराशी संबंधित आहे. त्यामुळे "इ, उ, ऋ, ऌ" हा पर्याय योग्य आहे, कारण यामध्ये सर्व उच्चारस्थानांच्या संबंधित स्वरांची अचूक जुळणी करण्यात आलेली आहे.

'व्यंजन' म्हणजे त्या अक्षरांची श्रेणी जी स्वरांपेक्षा वेगळी असते. दिलेल्या पर्यायांमध्ये 'अ', 'आ', आणि 'इ' हे सर्व स्वर आहेत, जे की भारतीय भाषांमधील मुख्य स्वरांचे प्रतिनिधित्व करतात. याउलट 'य' हे एक व्यंजन आहे. व्यंजन म्हणजे त्या ध्वन्या ज्यांना स्वराची आवश्यकता असते आणि काही ठिकाणी ते स्वतंत्रपणे वापरले जातात. 'य' हा स्वच्छ, स्पष्ट ध्वनी आहे जो वाचन आणि लेखनात व्यंजन म्हणून कार्य करतो. त्यामुळे 'य' हा पर्याय बरोबर आहे, कारण तो एक व्यंजन आहे आणि इतर पर्याय स्वर आहेत.

'तालव्य' हा शब्द मराठीत दंत्य व्यंजनांशी संबंधित आहे, ज्यामध्ये आवाजाचा स्थान दातांच्या जवळ आहे. 'च्, छ्, ज्, झ्, ञ्' यांचा समावेश तालव्य व्यंजनात होतो, कारण हे सर्व व्यंजन दातांच्या जवळून उच्चारले जातात. उदाहरणार्थ, 'च्' आणि 'ज्' व्यंजनांचा उच्चार दातांच्या मागील भागातून केला जातो. यामुळे, 'च् छ् ज् झ्, ञ्' हा पर्याय योग्य आहे. अन्य पर्यायांमध्ये 'ट् ठ् ड् ढ् ण्' या दंत्य व्यंजनांचा समावेश आहे, 'त्, थ्, द्, ध्, न्' तोंडाच्या आडव्या भागातील व्यंजन आहेत, तर 'प्, फ्, ब्, भू, म्' हे पित्त्य व्यंजन आहेत. त्यामुळे योग्य उत्तर 'च् छ् ज् झ्, ञ्' आहे.

'ईश्वर' या शब्दाची योग्य वर्णरचना 'ई + श् + व् + अ + र् + अ' आहे कारण ह्या रचनेत शब्दातील प्रत्येक उच्चार स्पष्टपणे दर्शविला आहे. 'ई' हा स्वर, 'श्' व 'व्' हे व्यंजन, 'अ' हा स्वर आणि 'र्' हे व्यंजन यांचे योग्य प्रमाणात एकत्र करून शब्दाची संपूर्ण रचना तयार करण्यात आलेली आहे. या रचनेत अंतिम 'अ' चा समावेश असल्यामुळे 'ईश्वर' या शब्दाची शुद्ध आणि योग्य उच्चाराची रचना साधता येते. इतर पर्यायात काही स्वर किंवा व्यंजनांचा अपूर्ण समावेश आहे, ज्यामुळे ते शब्दाची संपूर्णता तर देत नाहीत, परंतु योग्य पर्यायात सर्व घटक योग्य पद्धतीने समाविष्ट आहेत. त्यामुळे 'ई + श् + व् + अ + र् + अ' ही योग्य वर्णरचना आहे.

'घर्षक' व्यंजन म्हणजे त्या व्यंजनांचा समावेश जो आवाज तयार करण्यासाठी वायूच्या प्रवाहाशी संपर्क साधतो. 'स्' हे व्यंजन घर्षक व्यंजनांमध्ये समाविष्ट आहे, कारण ते उच्चारताना जी आवाजाची प्रक्रिया होते, ती वायूपासून होणाऱ्या घर्षणामुळे तयार होते. याउलट 'प', 'ग' आणि 'च' हे स्वर किंवा अन्य व्यंजनांच्या वर्गात येतात. 'प' आणि 'ब' हे उभे व्यंजन असून, 'ग' हे गळ्यातून उच्चारले जाते. 'च' हे तोंडाच्या मागील बाजूने उच्चारले जाते. त्यामुळे, 'घर्षक' व्यंजनांमध्ये 'स्' हा एकटा योग्य पर्याय आहे, कारण तो वायूसंबंधी घर्षणाचा अनुभव देतो.

"कृष्ण" या शब्दातील वर्णरचना "क् + ऋ + ष् + ण् + अ" या पर्यायात योग्य आहे. मराठी भाषेत "कृष्ण" हा शब्द संस्कृतमधील "कृष्ण" या मूळ शब्दावर आधारित आहे. या शब्दात "क्" चा उच्चार सुरुवातीला येतो, त्यानंतर "ऋ" या स्वराचा वापर केला जातो. "ष्" आणि "ण्" या वर्णांचीही योग्य क्रमाने मांडणी आहे. त्यामुळे, या पर्यायात दिलेली वर्णरचना सुसंगत आहे आणि शब्दाच्या उच्चाराशी सुसंगत आहे. इतर पर्यायांमध्ये असलेल्या स्वरांची स्थिती किंवा स्वराचा वापर योग्य नसल्यामुळे ते अशुद्ध ठरतात. त्यामुळे "क् + ऋ + ष् + ण् + अ" हा पर्याय बरोबर आहे.

'ळ' हा वर्ण स्वतंत्र प्रकारचा आहे. स्वतंत्र वर्ण म्हणजे तो एकटा उच्चारला जातो आणि त्याला अन्य वर्णांच्या सहकार्याची आवश्यकता नसते. 'ळ' हा वर्ण स्वतःची एक विशेष ध्वनी असलेला आहे आणि तो उच्चारताना तोंडाची स्थिती विशेष असते. उष्मे, स्पर्श आणि महाप्राण या पर्यायांमध्ये 'ळ' चा समावेश नाही, कारण हे वर्ण स्वतंत्र उच्चारांच्या श्रेणीतील नाहीत. उष्मे वर्ण म्हणजे गार तापमानामुळे होणारे उच्चार, स्पर्श वर्ण म्हणजे तोंडात ध्वनी निर्माण करण्याच्या प्रक्रियेत हाताळले जाणारे वर्ण, आणि महाप्राण वर्ण म्हणजे ज्यांना उच्चारताना अधिक श्वासाची आवश्यकता असते. त्यामुळे 'ळ' हा स्वतंत्र वर्ण म्हणून योग्य आहे.

'अ' कार विल्हेनुसार दिलेल्या शब्दांची मांडणी करणे आवश्यक आहे. 'अ' कारास वगळून शब्दांचे श्रेणीकरण केले जात असल्यामुळे, 'तिडीक', 'तितिक्षा', 'तिरीमिरी' आणि 'तिळतीळ' या शब्दांच्या 'अ' कारानंतरच्या अक्षरांनुसार योग्य क्रम शोधावा लागतो. 'तिडीक' नंतर 'तितिक्षा' येते, कारण 'त' आणि 'त' या दोन्ही शब्दांचे प्रारंभिक अक्षर सारखे आहे, पण 'तितिक्षा' मधील 'त' नंतर 'तिडीक' च्या 'ड' पेक्षा पुढे आहे. मग 'तिरीमिरी', व 'तिळतीळ' यांचा क्रम योग्य आहे, कारण 'तिरीमिरी' मधील 'र' आणि 'तिळतीळ' मधील 'ळ' यांची तुलना केली असता 'र' आधी येते. त्यामुळे 'अ, ब, ड, क' या क्रमाने योग्य मांडणी होते.

'झगडा, कल्पना, ठेचा' हे शब्द प्रत्ययसाधित आहेत, कारण या सर्वांमध्ये प्रत्ययाचा वापर स्पष्टपणे दिसून येतो. 'झगडा' या शब्दात 'झगड' या धातूला '-ा' हा प्रत्यय जोडला आहे, 'कल्पना' मध्ये 'कल्प' या धातूसोबत '-ना' हा प्रत्यय लागतो, आणि 'ठेचा' मध्ये 'ठेच' या धातूला '-ा' हा प्रत्यय आहे. प्रत्ययसाधित शब्द म्हणजे जेव्हा धातूला विशेष अर्थ किंवा विशेषण देणारा प्रत्यय जोडला जातो, तेव्हा त्या शब्दाचा अर्थ अधिक स्पष्ट आणि विस्तारलेला होतो. त्यामुळे या पर्यायात दिलेल्या शब्दांचे प्रत्ययसाधित असणे बरोबर आहे, कारण प्रत्येक शब्दामध्ये प्रत्ययामुळे एक विशिष्ट अर्थ प्रकट होतो.

'श्, ष, स्' हा पर्याय ऊष्म वर्णांमध्ये योग्य आहे कारण ऊष्म वर्ण म्हणजेच उच्चाराच्या ठिकाणी गरम, मऊ किंवा हलक्या स्वरूपाचे वर्ण. 'श्', 'ष' आणि 'स्' हे सर्व ऊष्म वर्ण आहेत, जेव्हा त्यांचा उच्चार केला जातो तेव्हा विशेषतः तोंडाच्या स्थानामध्ये हलका स्पर्श व प्रकाशता जाणवते. ऊष्म वर्णांमध्ये आवाजाचा प्रवाह सहजपणे होत असल्याने ते एक विशेष स्वरूप निर्माण करतात, जे अन्य वर्गांमध्ये दिसत नाही. 'अ, आ' हा पर्याय स्वर वर्णांचा समावेश करतो, 'ह्' हा एक हलका व्यंजन आहे, आणि 'क्, ख्, ग्' हे कडव्या व्यंजनांमध्ये येतात. त्यामुळे 'श्, ष, स्' हा पर्याय ऊष्म वर्णांसाठी योग्य आहे.

'चिं. वि. जोशी यांचे 'चिमणरावांचे चऱ्हाट' हे विनोदी पुस्तक आहे.' या वाक्यात 'चऱ्हाट' हा आघातरहित जोडाक्षर आहे. आघातरहित जोडाक्षर म्हणजे असे अक्षर जे शब्दाच्या सुरुवातीला येत नाही, तर शब्दाच्या मध्यभागी किंवा अखेरीस असते. 'चऱ्हाट' या शब्दात 'च' आणि 'ऱ्हाट' यांचे एकत्रित जोडाक्षर आहे, जे वाक्यात स्वतःच्या अर्थाने अत्यंत महत्त्वाचे आहे. इतर पर्यायांमध्ये 'विनोदी पुस्तक', 'चिमणरावांचे' आणि 'विनोद' हे शब्द आघातरहित जोडाक्षरे नाहीत, कारण ते शब्दांच्या सुरुवातीच्या भागात येतात किंवा एकट्या शब्दाचे रूप आहेत. त्यामुळे योग्य उत्तर 'चऱ्हाट' आहे.

'न, म' या अक्षरांचा अनुनासिक स्वरूपामुळे ते अनुनासिके आहेत, त्यामुळे विधान अ बरोबर आहे. तथापि, 'द, ध' हे कठोर व्यंजने नाहीत; तर ते मृदू व्यंजने म्हणून वर्गीकृत केली जातात. यामुळे विधान ब चूक आहे. 'प, फ' या व्यंजनेही मृदू व्यंजने आहेत, त्यामुळे विधान क चूक आहे. त्यामुळे फक्त विधान अ बरोबर आहे. अनुनासिके आणि व्यंजने यांची वर्गीकरणे योग्य असल्याने, विधान अ च्या सत्यतेमुळे फक्त अ चूक आहे हे स्पष्ट होते. म्हणून बरोबर उत्तर 'फक्त अ बरोबर' आहे, जे विधानाच्या सत्यतेस समर्थन करते आणि इतर विधानांच्या चुकांना दर्शविते.

'देवनागरी लिपी लिहिण्याची पद्धत डावीकडून उजवीकडे अशी आहे.' हे वाक्य बरोबर आहे कारण देवनागरी लिपीमध्ये अक्षरे, शब्द आणि वाक्ये डावीकडून उजवीकडे लिहिली जातात. या लिपीत प्रत्येक अक्षराचे स्थान निश्चित आहे आणि ते डावीकडून सुरुवात करून उजवीकडे वाढत जाते. अन्य पर्याय चुकीचे आहेत. 'वरून खाली' आणि 'उजवीकडून डावीकडे' या पद्धती देवनागरी लिपीमध्ये वापरल्या जात नाहीत. 'वर्तुळाकार' पद्धत देखील चुकीची आहे कारण देवनागरी लिपी लांबून वर्तुळाकार रचनेत नाही, तर ती रेषात्मक आहे. त्यामुळे, दिलेल्या वाक्यांपैकी 'डावीकडून उजवीकडे' हीच योग्य पद्धत आहे.