"अभ्यास केलास तर पास होशील" या वाक्यात "संकेतार्थ" अर्थ व्यक्त होतो कारण या वाक्यात एक निश्चित क्रियेची सूचना दिली जात आहे. म्हणजे, अभ्यास केल्यास पास होण्याची शक्यता आहे, हे संकेत दिले जात आहे. वाक्याचा अर्थ स्पष्ट करण्यासाठी येथे "केल्यास" या क्रियापदाने एक प्रकारचा अट किंवा शर्त लागू करण्यात आलेली आहे, ज्यातून स्पष्टपणे संकेत मिळतो की योग्य कृती केल्यास सकारात्मक परिणाम मिळेल. त्यामुळे, या वाक्यातील आशय स्पष्ट संकेतार्थ आहे, जेणेकरून अभ्यास करण्याची प्रेरणा मिळतो. इतर पर्याय जसे प्रश्नार्थ, उद्गार्थं, आणि नकारार्थ यांचा या वाक्यात स्थान नाही कारण ते वाक्याच्या अर्थाशी सुसंगत नाहीत.

'आम्ही त्या दिवशी सकाळी दहा वाजता साताऱ्यास जाण्याची खटपट केली' या विधानात कर्म म्हणजेच मुख्य क्रियेसोबत असलेला नाम किंवा वर्णनात्मक शब्द. येथे "साताऱ्यास जाण्याची खटपट" हा भाग कर्म आहे, कारण तो क्रियेला (खटपट केली) पूर्ण करतो आणि कशासाठी खटपट केली जाते हे स्पष्ट करतो. या विधानात "आम्ही" हे क्रियापदाचे कर्ता आहे, "सकाळी दहा वाजता" आणि "त्या दिवशी" हे वेगवेगळ्या संदर्भात वेळ आणि काल दर्शवणारे विशेषण आहेत, परंतु मुख्य क्रियेसोबत असलेले कर्म म्हणजेच "साताऱ्यास जाण्याची खटपट". त्यामुळे हा पर्याय बरोबर आहे कारण तो क्रियेच्या संदर्भात सर्वाधिक माहिती देतो.

'साखरेची टंचाई आहे म्हणून भाववाढ करावी लागते' हा पर्याय बरोबर आहे कारण या वाक्यात दोन विचारांचा संबंध स्पष्टपणे दर्शविला आहे. यामध्ये साखरेच्या टंचाईचा परिणाम म्हणून भाववाढीचा संदर्भ दिला गेला आहे, ज्यामुळे एक संयुक्त वाक्य तयार झाले आहे. या वाक्यात 'आहे म्हणून' हे जोडणारे शब्द दोन विचारांना एकत्र आणत आहेत, त्यामुळे वाचन करताना विचारांची साधी व स्पष्ट मांडणी होते. दुसरे पर्याय हे किंवा कमी स्पष्ट आहेत किंवा विचारांचे संबंध नीट स्पष्ट करत नाहीत, त्यामुळे ते संयुक्त वाक्याच्या अर्थाला पुरक नाहीत. यामुळे, योग्य उत्तर म्हणून दुसरा पर्याय अधिक प्रभावी आहे.

'संयुक्त वाक्य' म्हणजे दोन किंवा अधिक वाक्ये किंवा विचार एकत्र करून एक वाक्य तयार करणे. 'सकाळी आठ वाजले आणि मी बाहेर जाण्याच्या तयारीला लागलो' हा पर्याय योग्य आहे कारण यात 'आठ वाजले' आणि 'मी बाहेर जाण्याच्या तयारीला लागलो' या दोन स्वतंत्र वाक्यांना 'आणि' या संयोगाने एकत्र करण्यात आले आहे. हे दोन्ही वाक्ये एकाच वाक्यात सामील आहेत आणि एकमेकांशी संबंध दर्शवतात, ज्यामुळे ते संयुक्त वाक्य बनते. इतर पर्याय स्वतंत्र वाक्य किंवा वाक्यांचे एकत्रित रूप आहेत, जे संयुक्त वाक्याच्या व्याखेमध्ये बसत नाहीत. त्यामुळे हा पर्याय बरोबर आहे.

'राजीव पेरू खातो.' हे वाक्य 'केवल वाक्य' आहे कारण यामध्ये एकच विचार व्यक्त केला आहे आणि त्यात एक मुख्य क्रियापद आहे. हे वाक्य एक साधे वाक्य असून, यामध्ये कोणतेही संयोजक किंवा उपवाक्य नाही. 'जर तू अभ्यास करशील तर पास होशील.' हे वाक्य एक मिश्र वाक्य आहे, कारण यात एक अट (जर तू अभ्यास करशील) आणि एक मुख्य विचार (तर पास होशील) आहे. 'राजू व संजू उत्तीर्ण झाले.' हे वाक्य संयुक्त वाक्य आहे, कारण यात दोन व्यक्तींचा विचार (राजू आणि संजू) एकत्रित केला आहे. 'तुला अथवा मला पैसे मिळतील.' हे वाक्यही संयुक्त वाक्य आहे, कारण यात दोन पर्याय दिलेले आहेत. त्यामुळे, 'राजीव पेरू खातो.' हा पर्याय बरोबर आहे.

'त्याचे अक्षर अतिशय सुंदर आहे' या विधानार्थी वाक्याचे उद्गारार्थी रूप 'काय सुंदर अक्षर आहे त्याचे ... !' हे बरोबर आहे. उद्गारार्थी वाक्य म्हणजे एखाद्या गोष्टीबद्दल आश्चर्य, कौतुक किंवा भावना व्यक्त करणारे वाक्य. या वाक्यात 'काय सुंदर अक्षर आहे' असे म्हणत त्याच्या अक्षराचे कौतुक केले आहे, जे मूलतः विधानातील अर्थाशी सुसंगत आहे. इतर पर्याय 'काय भयंकर अक्षर आहे त्याचे', 'काय वाईट अक्षर आहे त्याचे... !', आणि 'काय रूक्ष अक्षर आहे त्याचे…!' हे सर्व नकारात्मक भावना दर्शवतात, ज्यामुळे ती विधानार्थी वाक्याशी सुसंगत नाहीत. त्यामुळे, बरोबर उत्तर 'काय सुंदर अक्षर आहे त्याचे ... !' आहे.

'मला ताप आला आहे, मी शाळेत जाणार नाही' या वाक्याचे मिश्र वाक्यात रूपांतर करण्यासाठी 'मी शाळेत जाणार नाही कारण मला ताप आला आहे' हा पर्याय योग्य आहे. या वाक्यात कारण दर्शविणारे 'कारण' हे शब्द वापरले गेले आहे, ज्यामुळे वाक्याची अर्थपूर्णता वाढली आहे. 'ताप असल्यावर शाळेत जाणे बंदच की' हा पर्याय अयोग्य आहे, कारण तो मूलभूत वाक्य रचनेचे नियम पाळत नाही. 'ताप आला मी शाळेत जाणार नाही' या वाक्यात व्याकरणिक अशुद्धता आहे, कारण 'ताप आला' आणि 'मी शाळेत जाणार नाही' यामध्ये योग्य नातेसंबंध नाही. 'शाळेत जाणे बंद ताप आहे मला' हा पर्याय देखील अयोग्य आहे, कारण तो स्पष्ट आणि अर्थपूर्ण नाही. यामुळे 'मी शाळेत जाणार नाही कारण मला ताप आला आहे' हा पर्याय योग्य ठरतो.

'ही काही वाईट कल्पना नाही.' या वाक्याचे होकारार्थी वाक्य 'ही कल्पना बऱ्यापैकी आहे.' आहे. होकारार्थी वाक्य म्हणजे या वाक्यातील नकारात्मकता हटवून सकारात्मक विचार व्यक्त करणारे वाक्य. 'ही कल्पना बऱ्यापैकी आहे.' या वाक्यात वाईट कल्पनेचा उल्लेख नाही, त्यामुळे सकारात्मक अर्थ व्यक्त केला जातो. 'कल्पनेला बरे म्हटले पाहिजे.' आणि 'कल्पना सदैव बरी असते.' हे वाक्य थेट वाक्यातील विचाराचे पुनरुक्तीकरण करत नाहीत, तर संपूर्ण अर्थ बदलून टाकतात. 'कल्पना ही वाईट नाही.' हे वाक्य देखील नकारात्मक स्वरूपात आहे, कारण 'वाईट नाही' याचा अर्थ नकारात्मकच आहे. त्यामुळे 'ही कल्पना बऱ्यापैकी आहे.' हा योग्य पर्याय ठरतो.

"आरती सुरू झाली, घंटानाद सुरू झाला" या वाक्याचे केवलवाक्य करण्यासाठी "आरती सुरू झाल्यावर घंटानाद सुरू झाला" हा पर्याय योग्य आहे. या वाक्यात एक क्रियापद दुसऱ्या क्रियापदावर अवलंबून आहे. "आरती सुरू झाल्यावर" यामुळे आरती सुरू होण्याची क्रिया स्पष्टपणे दाखवली गेली आहे, व त्यानंतर घंटानाद सुरू होतो. त्यामुळे "ड" हा पर्याय योग्य आहे. इतर पर्यायांमध्ये वाक्यांची रचना असामान्य आहे किंवा त्या स्थितीत योग्य संबंध व्यक्त होत नाही, त्यामुळे ते योग्य नहीं ठरले. यामुळे "फक्त ड बरोबर बाकी चूक" हा पर्याय बरोबर ठरतो.

‘तू फारच चतुर आहेस’ या वाक्याचा योग्य उद्गारार्थी वाक्य ‘किती चतुर आहेस तू !’ हा पर्याय आहे कारण या वाक्यात प्रशंसा आणि आश्चर्य याची भावना व्यक्त होते. यामध्ये ‘किती’ हा शब्द व्यक्तीच्या चतुराईचे उच्च प्रमाण दर्शवितो, ज्यामुळे वाक्य अधिक प्रभावी आणि उद्गारार्थी बनते. हे वाक्य एका प्रकारे प्रशंसा करण्यासोबतच त्या व्यक्तीच्या बुद्धिमत्तेची आणि चतुराईची मान्यता देते. अन्य पर्यायांमध्ये, जरी चतुराईबद्दल बोलले जाते, तरी ते तितके प्रभावी आणि उद्गारार्थी नाहीत. त्यामुळे ‘किती चतुर आहेस तू !’ हा योग्य पर्याय असल्याचे स्पष्ट होते.

'आपली पाठ आपणास दिसत नाही' या वाक्यातील ध्वन्यार्थ 'स्वत:चे दोष स्वत:लाच दिसत नाही' हा आहे, कारण यामध्ये व्यक्तीच्या स्वत:च्या कमतरता किंवा चुका ओळखण्यात असलेल्या अडचणीचा उल्लेख केला जात आहे. या विधानाद्वारे व्यक्तीला स्वत:च्या दोषांची जाणीव न होणे किंवा आत्मपरिक्षण न करणे याचे प्रतीकात्मक अर्थ आहे. व्यक्ती बहुधा स्वत:च्या चुका किंवा दोषांवर लक्ष केंद्रित करत नाहीत, ज्यामुळे त्यांना त्यांच्या वर्तमन स्थितीत किंवा वर्तनात सुधारणा करण्याची गरज भासत नाही. हे विधान एक गहन विचार दर्शवते, जे आत्मपरीक्षणाच्या अभावावर जोर देतो, आणि त्यामुळे या पर्यायाला बरोबर मानले जाते.

'गुरुजी म्हणाले, की पृथ्वी सूर्याभोवती फिरते' हे मिश्रवाक्य 'स्वरुपबोधक' प्रकाराचे आहे. स्वरुपबोधक वाक्ये त्या गोष्टीची माहिती देतात ज्यामध्ये एक गोष्ट दुसरीच्या स्वरूपात समजावली जाते. या वाक्यात, गुरुजींच्या बोलण्यावरून पृथ्वीच्या हालचालींचे स्वरूप स्पष्ट केले आहे. 'की' या शब्दामुळे वाक्याचा अर्थ अधिक स्पष्ट होतो, कारण यामध्ये गुरुजींचे विधान पृथ्वीच्या गतीबद्दल माहिती देते. त्यामुळे, हे वाक्य स्वरुपबोधक आहे. कारणबोधक, संकेतबोधक आणि उद्देशबोधक वाक्यांचे स्वरूप या वाक्याशी जुळत नाही, ज्यामुळे स्वरुपबोधक हा बरोबर पर्याय आहे.

'तुमची पवळी गाय हिरवे गवत मुळीच खात नाही' या वाक्यातील अधोरेखित शब्द 'खात नाही' दर्शवितो की गाय गवत खात नाही. या संदर्भात 'विधेय विस्तार' हा बरोबर पर्याय आहे, कारण 'विधेय विस्तार' म्हणजे वाक्यातील क्रियापदाची क्रिया कशावर केली जात आहे याचे स्पष्ट करणारे घटक. 'खात नाही' हे क्रियापद 'गाय' या विषयावर लागू होते. यामुळे वाक्यात 'खाणे' या क्रियेसाठी 'गवत' हे कर्म आहे, परंतु अधोरेखित भागाने या क्रियेत काय होत आहे हे सांगितले आहे, त्यामुळे तो विधेय विस्तार म्हणून ओळखला जातो. अन्य पर्याय यामध्ये सुसंगत नाहीत.

'केवढी उंच इमारत ही .....!' हा वाक्यप्रकार उद्गारार्थी आहे कारण या वाक्यात व्यक्त केलेले भाव, आशा किंवा स्तुती यांचा उद्देश आहे. उद्गारार्थी वाक्ये सहसा भावना, आनंद किंवा आश्चर्य व्यक्त करतात, जसे की 'अरे वा!', 'किती सुंदर!' यामध्ये व्यक्तीने त्याच्या भावना किंवा विचार थेट व्यक्त केले आहेत. 'केवढी उंच इमारत' हे वाक्य एक प्रकारचा आश्चर्य व्यक्त करते, ज्यामुळे ते उद्गारार्थी वाक्य म्हणून मानले जाते. विधानार्थी वाक्ये तथ्य किंवा माहिती देण्यासाठी असतात, होकारार्थी वाक्ये सहसा सहमती दर्शवतात, तर संकेतार्थी वाक्ये इतरांना काही सूचना देण्यासाठी वापरली जातात; त्यामुळे या सर्वांत 'उद्गारार्थी' हा पर्याय योग्य आहे.

'पाचशे रूपये ही काही लहान रक्कम नव्हे' हा पर्याय बरोबर आहे कारण यामध्ये दिलेल्या वाक्याचा नकारार्थी रूपांतर व्यवस्थितपणे दर्शविला आहे. मूळ वाक्यात 'पाचशे रूपये ही मोठी रक्कम आहे' असे सांगितले गेले आहे, ज्याचे नकारार्थी वाक्यात रूपांतर केले असता 'ही काही लहान रक्कम नव्हे' असे स्पष्टपणे व्यक्त होते. यामुळे अर्थाचा पूर्णता आणि विरोधाभास योग्य प्रकारे व्यक्त केला जातो. इतर पर्यायांमध्ये वाक्याची रचना किंवा अर्थ स्पष्टपणे नकारात्मक नसल्यामुळे ते बरोबर ठरत नाहीत. यामुळे या प्रश्नाचा बरोबर पर्याय योग्य आणि स्पष्ट आहे.

'परिणामबोधक संयुक्त वाक्य' ओळखण्यासाठी वाचन करताना विचार केला पाहिजे की वाक्यातील घटनांच्या दरम्यान असलेला संबंध कोणता आहे. 'वाटेत मोटार नादुरुस्त झाली म्हणून मला येण्यास उशीर झाला.' हे वाक्य योग्य आहे, कारण येथे 'मोटार नादुरुस्त झाली' ही घटना 'मला येण्यास उशीर झाला' या परिणामाची कारणीभूत आहे. 'सोमवारी मला कामावर जावे लागले, म्हणून मी वेळेवर पोहोचला' या प्रकारे परिणाम दर्शविला जातो. इतर पर्यायांमध्ये या प्रकारचा परिणामबोधक संबंध स्पष्टपणे दिसून येत नाही. त्यामुळे 'वाटेत मोटार नादुरुस्त झाली म्हणून मला येण्यास उशीर झाला.' हे वाक्य परिणामबोधक संयुक्त वाक्य म्हणून योग्य आहे.

'माझे वागणे तुला नव्याने का सांगायला हवे' हा पर्याय प्रश्नार्थक वाक्य म्हणून योग्य आहे, कारण यात प्रश्न विचारला जात आहे. या वाक्यात 'का' या प्रश्नसूचक शब्दाने वाक्याची स्थीती प्रश्नार्थक बनवली आहे. यामुळे वाक्याचे स्वरूप प्रश्नात बदलले आहे, ज्यामुळे समोरच्या व्यक्तीला विचारले जात आहे की, त्याला आपले वागणे पुन्हा सांगण्याची आवश्यकता का आहे. इतर पर्याय संवादात्मक वाक्य आहेत, पण त्यात प्रश्नाचा थेट अर्थ नाही. त्यामुळे 'माझे वागणे तुला नव्याने का सांगायला हवे' हा पर्याय योग्य आहे कारण तो स्पष्टपणे एक प्रश्न दर्शवतो.

'तो नाटकात भिकंभट झाला होता' या वाक्यातील विधिपूरक म्हणजे क्रियापदाच्या अर्थाला पूर्ण करण्यासाठी लागणारा शब्द आहे, जो वाक्यातील मुख्य क्रियेला जोडतो. 'भिकंभट' हा शब्द वाक्यात क्रियापद 'झाला' चा अर्थ स्पष्ट करतो, त्यामुळे तो विधिपूरक म्हणून ओळखला जातो. 'तो' हा सर्वनाम आहे, जो वाक्यातील विषय दर्शवतो आणि 'नाटकात' हा शब्द स्थान दर्शवतो, जो वाक्यातील क्रियेला थोडी माहिती पुरवतो, पण तो विधिपूरक नाही. वाक्यात 'विधिपूरक शब्द नाही' हा पर्याय देखील चुकीचा आहे कारण 'भिकंभट' हा विधिपूरक आहे. म्हणून बरोबर उत्तर 'भिकंभट' आहे.

'सूर्य बराच वर आला आहे, पण तो ढगांनी व्यापला आहे' या वाक्याचा प्रकार संयुक्त वाक्य आहे. संयुक्त वाक्य म्हणजे दोन किंवा त्याहून अधिक साध्या वाक्यांचा संयोजन करून तयार केलेले वाक्य, ज्यामध्ये एक किव्हा अधिक विचारांची सांगड केली जाते. या वाक्यात 'सूर्य बराच वर आला आहे' हे एक वाक्य आहे, आणि 'तो ढगांनी व्यापला आहे' हे दुसरे वाक्य आहे. या दोन वाक्यांना 'पण' या संयोजकामुळे एकत्रित केले गेले आहे. त्यामुळे, हे वाक्य संयुक्त वाक्याच्या श्रेणीत येते. अन्य पर्यायांमध्ये त्या अर्थानुसार वाक्याचा प्रकार सुसंगत नाही, त्यामुळे 'संयुक्त वाक्य' हा पर्याय बरोबर आहे.

'कुणी कोडे माझे उकलील का' या वाक्याचे होकारार्थी वाक्य तयार करताना 'कुणी' या शब्दामुळे व्यक्तिमत्त्वाची अनिश्चितता आहे, त्यामुळे 'होकारार्थी वाक्य' तयार करताना योग्य संदर्भ मिळत नाही. दिलेल्या पर्यायांमध्ये कोणतेही वाक्य मूळ वाक्याचा अर्थ नीटपणे व्यक्त करत नाही. 'माझे कोडे कुणी उकलणार नाही' हा पर्याय नकारार्थक आहे, 'माझे कोडे सगळे उकलणार' आणि 'माझे कोडे मी उकलणार' या पर्यायांमध्ये प्रश्नातील अनिश्चितता आणि शंका स्पष्टपणे व्यक्त होत नाही. त्यामुळे योग्य उत्तर 'यापैकी नाही' हे ठरते. म्हणून, दिलेल्या पर्यायांमध्ये योग्य होकारार्थी वाक्य उपलब्ध नाही.

"केवढी उंच इमारत ही!" या उद्गारार्थी वाक्याचे विधानार्थी वाक्यात परिवर्तन करताना त्या वाक्याचा अर्थ ठेवणे आवश्यक आहे. 'अ' हा पर्याय योग्य आहे कारण "ही इमारत खूप उंच आहे" हे विधान 'केवढी उंच इमारत' यातील प्रशंशेचे स्पष्ट स्वरूपात प्रदर्शन करते. यामध्ये इमारतीची उंची दर्शवली जाते, जी उद्गारार्थी वाक्याच्या भावनेशी सुसंगत आहे. इतर पर्याय जसे की 'ब', 'क' आणि 'ड' हे वाक्यांमध्ये विचारलेले विशेषण किंवा तुलना यांचा उल्लेख आहे, पण ते मूळ वाक्याच्या भावनेला तसेच थेट व स्पष्ट अर्थाला योग्य ठरत नाहीत. त्यामुळे 'फक्त अ' हा पर्यायच योग्य ठरतो.

"सायकल चालवीत असताना पेंडलवरुन पाय निसटून तो पडला" हे वाक्य योग्य आहे कारण हे एकच वाक्य म्हणून पूर्ण विचार व्यक्त करतो. या वाक्यातील क्रिया, कारण आणि परिणाम यांचा समावेश आहे, ज्यामुळे वाचन करणाऱ्याला संपूर्ण माहिती सहजपणे मिळते. वाक्य स्पष्ट आणि संक्षिप्त आहे, तसेच त्यात कोणतीही आवश्यकता नसलेली वाक्यरचना नाही. इतर पर्याय किंवा वाक्ये दोन किंवा अधिक वाक्यांच्या स्वरूपात आहेत, ज्यामुळे त्यांचा अर्थ थोडा विखुरलेला वाटतो. यामुळे वाचनात गोंधळ निर्माण होऊ शकतो. त्यामुळे "सायकल चालवीत असताना पेंडलवरुन पाय निसटून तो पडला" हे योग्य वाक्य आहे, कारण ते सर्व घटक एकत्रितपणे स्पष्टपणे व्यक्त करते.

'काय अक्षर हे रमेशचे !' हे उद्गारार्थी वाक्य आहे, कारण यामध्ये 'काय' हा शब्द वापरून एक प्रकारचा आश्चर्य किंवा प्रशंसा व्यक्त केली गेली आहे. या वाक्यात 'काय' हे शब्द वाचकाला अधिक आकर्षित करते आणि एक भावनात्मक दृष्टीकोन देते, ज्यामुळे ते उद्गारार्थी वाक्यासाठी योग्य बनते. इतर पर्याय 'हे रमेशचे अक्षर आहे !', 'हे रमेशचे अक्षर !', आणि 'हे अक्षर रमेशचे !' हे सर्व वाक्ये समान्य वाक्यातील आहेत आणि त्यामध्ये उद्गार व्यक्त करण्याचे स्वरूप नाही. त्यामुळे 'काय अक्षर हे रमेशचे !' हाच योग्य पर्याय आहे, जो भावना व्यक्त करतो आणि उद्गारार्थी स्वरूपात आहे.

'दिपकला जांभळाची खूप झाडे दिसली' हे वाक्य केवल वाक्य आहे कारण यात एकच विचार व्यक्त केला आहे आणि दोन किंवा अधिक वाक्ये एकत्रित केलेले नाहीत. यामध्ये 'दिपकला' हा सब्जेक्ट आहे आणि 'जांभळाची खूप झाडे दिसली' हे वाक्याचे पूर्वीचे कार्य आहे, ज्यामुळे एक स्पष्ट विचार व्यक्त केला जातो. केवल वाक्यात एकाच क्रियापदाचा वापर केला जातो आणि कोणतीही अन्य उपवाक्ये किंवा अव्ययांचा समावेश होत नाही. म्हणून, या वाक्याची रचना आणि अर्थ यांमुळे ते केवल वाक्य म्हणून ओळखले जाते. अन्य पर्यायांच्या तुलनेत हे स्पष्ट आहे, कारण इथे अन्य वाक्य प्रकारांचा वापर केलेला नाही.

"अभ्यास केला असता तर तो नापास झाला नसता" या वाक्याचा प्रकार संकेतार्थी आहे. संकेतार्थी वाक्ये वास्तवातील परिस्थितीत काहीतरी संकेत देण्यासाठी वापरली जातात, ज्या परिस्थितीत एखाद्या गोष्टीचा संभाव्य परिणाम दर्शवला जातो. या वाक्यात "अभ्यास केला असता" हे एक संभावित विधान असून त्यावर आधारित "तो नापास झाला नसता" हे परिणाम दर्शवते. यामुळे वाक्याचा हेतू स्पष्ट करून व्यक्तीच्या कृत्यांचे महत्त्व दर्शवितो. इतर पर्याय विध्यर्थी, आज्ञार्थी आणि स्वार्थी यांचा उपयोग वेगवेगळ्या संदर्भात होतो, पण या वाक्यातील संकेत हेतू योग्य असल्यामुळे "संकेतार्थी" हा पर्याय बरोबर आहे.

"माझे वडील आज परगावी गेले" या वाक्याचा प्रकार 'विधानार्थी' आहे कारण हे वाक्य कोणत्या स्थितीची किंवा घटनेची माहिती देते. विधानार्थी वाक्ये म्हणजे जी वाक्ये वस्तुनिष्ठ माहिती प्रदान करतात किंवा सत्यता दर्शवतात. या वाक्यात वडिलांच्या प्रवासाबद्दल स्पष्ट माहिती दिली आहे, त्यामुळे ते एक विधान आहे. वाक्याच्या मुख्य क्रियापदाचा वापर 'गले' ह्या रूपात केला गेला आहे, जो क्रियापदाची स्पष्टता दर्शवतो. या वाक्यात कोणत्याही प्रकारचा नकार, होकार किंवा संकेत नाही, त्यामुळे ते विधानार्थी ठरते. यामुळे 'विधानार्थी' हा पर्याय योग्य आहे.

'मला परीक्षेत पहिला वर्ग मिळावा' हे वाक्य विध्यर्थी वाक्य आहे कारण यात एक अपेक्षा किंवा इच्छा व्यक्त केली आहे. विध्यर्थी वाक्य म्हणजे ज्यात एखाद्या गोष्टीसाठी प्रार्थना, अपेक्षा किंवा इच्छा असते. या वाक्यात 'मला' हा विषय आहे आणि 'पहिला वर्ग मिळावा' ही अपेक्षा आहे. इतर पर्याय विचारल्यास, 'मुले घरी गेली' हे साधे वाक्य आहे, ज्यात कोणतीही इच्छा किंवा अपेक्षा नाही. 'पाऊस पडला तर हवेत गारवा आला असता' हे एक अनुप्रास वाक्य आहे, जे भविष्य काळातल्या परिस्थितीबद्दल बोलते, तर 'मुलांनो, चांगला अभ्यास करा' हे आदेश आहे. त्यामुळे, 'मला परीक्षेत पहिला वर्ग मिळावा' हा योग्य पर्याय आहे.

"उद्गारार्थी वाक्य कोणते?" या प्रश्नात "काय अक्षर आहे त्याचे !" हे वाक्य बरोबर आहे. उद्गारार्थी वाक्य म्हणजे भावना, आश्चर्य किंवा उत्सुकता व्यक्त करणारे वाक्य. "काय अक्षर आहे त्याचे !" हे वाक्य स्पष्टपणे विचारणारे आणि आश्चर्य व्यक्त करणारे आहे, ज्यामुळे ते उद्गारार्थी म्हणून योग्य ठरते. इतर पर्यायांमध्ये वाक्ये वर्णनात्मक आहेत आणि ती भावना दर्शवत नाहीत, जेणेकरून त्या उद्गारार्थी वाक्यांच्या श्रेणीत येत नाहीत. त्यामुळे "काय अक्षर आहे त्याचे !" हा पर्याय योग्य आहे, कारण तो स्पष्टपणे भावनात्मक अभिव्यक्ती करतो.

"मिश्रवाक्याचे उपप्रकार व उदाहरणे" यामध्ये दिलेल्या जोड्या योग्य आहेत कारण प्रत्येक उपप्रकाराला त्यानुसार संगत उदाहरणे दिली आहेत. स्वरूपबोधक वाक्यात "व्याकरण म्हणजे भाषेच्या रचनेचे शास्त्र होय" असे स्पष्टपणे सांगितले आहे, जे स्वरूपाचा बोध करतो. कारणबोधक वाक्यात "आम्ही हाच साबण वापरतो कारण तो स्वदेशी आहे" असे कारण स्पष्ट केले आहे. उद्देशबोधक वाक्यात "परीक्षेत पहिला क्रमांक मिळावा म्हणून त्याने खूप अभ्यास केला" हा उद्देश दर्शवतो. संकेतबोधक वाक्यात "दादा आले म्हणजे आपण निघू" हे संकेताचे स्वरूप आहे. यामुळे, "1 4 3 2" हा पर्याय योग्य आहे, कारण प्रत्येक वाक्य या उपप्रकारांशी जुळते.

'प्रसादला गरम दूध खूप आवडते' या वाक्यातील कर्ता 'गरम दूध' आहे. कर्ता म्हणजे वाक्यातील तो घटक जो क्रियेसाठी कारणीभूत असतो किंवा क्रियेत सहभागी असतो. या वाक्यात 'गरम दूध' हे वाक्याचे मुख्य विषय आहे, जे 'आवडते' या क्रियेवर प्रभाव टाकते. 'प्रसाद' हा वाक्यातील कर्म आहे, कारण तो 'गरम दूध'ाचे उपभोगी आहे. 'गरम' हा विशेषण आहे जो 'दूध'चे वर्णन करतो, आणि 'खूप' हा विशेषण वाक्यातील क्रियेवर जोर देतो, पण वाक्याचा कर्ता ठरवण्यात त्याचा थेट सहभाग नाही. त्यामुळे बरोबर उत्तर 'गरम दूध' हा आहे.

'जिच्या गळ्यात गांधार आहे असं दिनानाथ म्हणायचे, ती ही स्वरसम्राज्ञी लता.' हे वाक्य मिश्र वाक्य आहे कारण या वाक्यात एक मुख्य वाक्य आणि एक उपवाक्य यांचा समावेश आहे. उपवाक्य 'जिच्या गळ्यात गांधार आहे असं दिनानाथ म्हणायचे' हे वाक्य दुसऱ्या वाक्याच्या अर्थाला समर्थन करते आणि त्यात अधिक माहिती देते, ज्यामुळे ते मुख्य वाक्य 'ती ही स्वरसम्राज्ञी लता' ला अधिक स्पष्ट करते. मिश्र वाक्यांमध्ये मुख्य व उपवाक्ये एकत्र असतात, ज्यामुळे त्या वाक्याची गहनता वाढते. त्यामुळे या वाक्याचा प्रकार मिश्र वाक्य आहे, जो योग्य पर्याय आहे.

केवल वाक्य म्हणजे 'एकच कर्ता व एकच क्रियापद यांनी स्वयंपूर्ण बनलेले वाक्य' हा पर्याय योग्य आहे, कारण हे वाक्य आपला अर्थ स्पष्टपणे व्यक्त करतो आणि स्वतंत्रपणे संवाद साधण्यास सक्षम आहे. यामध्ये वाक्याच्या कर्ता आणि क्रियापदाचे एकात्मिक महत्त्व असते, ज्यामुळे ते एक स्वतंत्र वाक्य म्हणून कार्य करते. बाकीचे पर्याय 'केवल वाक्य' या संकल्पनाशी संबंधित नाहीत. उभयान्वयी अव्ययाने जोडलेली वाक्ये, एक मुख्य वाक्य व त्यावर अवलंबून असलेले दुसरे वाक्य, आणि अनेक वाक्यांचे एकत्रिकरण केलेले वाक्य या सर्व गोष्टी एकत्रित वाक्यांच्या श्रेणीत येतात, परंतु एक स्वतंत्र वाक्य म्हणून कार्य करत नाहीत. त्यामुळे 'एकच कर्ता व एकच क्रियापद' यांनाच योग्य मानले जाते.

"त्याने काम चांगल्या रीतीने केले असते, तर नोकरी कशाला गेली असती?" या वाक्याचा प्रकार 'संकेतार्थी वाक्य' आहे कारण या वाक्यात एक अट व्यक्त केली गेली आहे जी दुसऱ्या घटनेवर परिणाम करते. असे वाक्य त्या परिस्थितीची कल्पना देतात जिथे पहिल्या घटनेचा दुसऱ्या घटनेवर परिणाम होतो. यामध्ये संवादात एक संभाव्य सत्य किंवा कल्पित परिस्थिती मांडली जाते, ज्या संदर्भात वाक्याची रचना संकेतार्थी आहे. त्यामुळे हा पर्याय योग्य आहे कारण तो वाक्यातील अटी आणि परिणाम यांचे संकेत स्पष्टपणे दर्शवतो.

'होकारार्थी वाक्यांना करणरूपी वाक्ये म्हणतात' हे विधान योग्य आहे कारण होकारार्थी वाक्ये वास्तवात कार्य करणाऱ्या क्रियांच्या संदर्भात असतात, उदा. 'तो येतो' हे एक करणरूपी वाक्य आहे. 'वाक्यात अट असेल तर त्यास आज्ञार्थी वाक्य म्हणतात' हे विधान अयोग्य आहे कारण आज्ञार्थी वाक्ये सामान्यतः आदेश, विनंती किंवा आज्ञा दर्शवतात, आणि त्यात अट असणे आवश्यक नाही. 'क्रियापदाच्या रूपावरुन शक्यता, योग्यता, इच्छा या विषयीचा बोध झाल्यास त्यांना स्वार्थी वाक्ये म्हणतात' हे विधान देखील अयोग्य आहे कारण स्वार्थी वाक्ये या संकल्पनेत या गुणांचा समावेश नाही. त्यामुळे योग्य पर्याय 'फक्त अ बरोबर' आहे.

'बुद्धिमंत लोक यशस्वी होतात' हे वाक्य केवल वाक्य म्हणून योग्य आहे कारण यामध्ये एकच विचार स्पष्टपणे व्यक्त केला आहे. वाक्याची रचना सरळ आहे आणि यामध्ये 'बुद्धिमंत' आणि 'यशस्वी' या दोन मुख्य संकल्पनांचा संबंध स्पष्टपणे दर्शवला आहे. हे वाक्य एकत्रितपणे एक विचार प्रस्तुत करते की बुद्धिमत्ता असणारे लोक यश मिळवतात, ज्यामुळे त्याची प्रभावीता आणि स्पष्टता वाढते. इतर पर्याय हे विचार किंवा विचारधारा व्यक्त करतात, परंतु ते केवल वाक्याच्या स्वरूपात नाहीत. त्यामुळे 'बुद्धिमंत लोक यशस्वी होतात' हे वाक्य योग्य आणि शुद्ध आहे.

'तानाजी लढता लढता मेला' हे एक केवल वाक्याचे उदाहरण आहे. केवल वाक्य म्हणजे एकच वाक्य, जे एकाच विचाराची किंवा क्रियेची माहिती देते. या वाक्यात तानाजीने लढताना मरण पावल्याचा एकाच विचाराची माहिती दिली आहे. यामुळे, या वाक्याला अधिक विस्तार किंवा विभागणारे घटक नाहीत. इतर पर्यायांमध्ये दिलेली उदाहरणे संयुक्त वाक्य, मिश्र वाक्य आणि आज्ञार्थी वाक्य यांचे स्वरूप दर्शवतात, ज्यामध्ये अधिक विचार, घटक किंवा क्रियांचे एकत्रीकरण असते. त्यामुळे 'फक्त अ बरोबर' हा पर्याय योग्य आहे, कारण तो एकटा विचार स्पष्ट करतो, जो अन्य वाक्यांच्या प्रकारांपेक्षा भिन्न आहे.

'हा रस्ता मोठ्या रस्त्याला मिळतो' या वाक्यात 'मोठ्या रस्त्याला' ही आधारपूरक शब्द आहे. आधारपूरक म्हणजे वाक्यातील मुख्य विचाराला आधार देणारी किंवा त्याचे समर्थन करणारी रचना. येथे 'मोठ्या रस्त्याला' हा शब्द समूह मुख्य वाक्यातील 'हा रस्ता' या शब्दाला संदर्भीत करतो आणि त्याला एक अर्थाने जोडतो. त्यामुळे 'मोठ्या रस्त्याला' हा योग्य पर्याय आहे. इतर पर्याय जसे की 'हा रस्ता', 'रस्त्याला मिळतो' आणि 'मिळतो' हे वाक्यातील आधारपूरक किंवा मुख्य विचार व्यक्त करत नाहीत आणि ते पूर्ण विचाराला आधार देत नाहीत. त्यामुळे 'मोठ्या रस्त्याला' हा उत्तर योग्य आहे.

"विजा चमकू लागल्या आणि पावसाला सुरूवात झाली" या वाक्यात "आणि" हा समुच्चय बोधक वापरण्यात आलेला आहे, ज्यामुळे दोन स्वतंत्र वाक्ये एकत्रीत केली आहेत. समुच्चय बोधकांचा उपयोग दोन किंवा अधिक वाक्ये किंवा वाक्यांतील घटक एकत्र करण्यासाठी केला जातो. या वाक्यात "विजा चमकू लागल्या" आणि "पावसाला सुरूवात झाली" हे दोन्ही स्वतंत्र वाक्ये आहेत, ज्यांना "आणि" या समुच्चय बोधकाने जोडले आहे. यामुळे वाक्याचा प्रकार "समुच्चयबोधक" ठरतो, जो बरोबर पर्याय आहे. अन्य पर्याय या वाक्यातील बंधनांचे योग्य प्रतिनिधित्व करत नाहीत.

'माझे आळस करणे माझ्या आईला आवडत नाही' हा पर्याय बरोबर आहे कारण या वाक्यात 'मी आळस करते' आणि 'माझ्या आईला ते आवडत नाही' या दोन्ही विचारांचे एकत्रीकरण केले आहे. यामध्ये 'आळस करणे' या क्रियापदाचा वापर करून 'मी' आणि 'माझी आई' यांच्यातील संबंध स्पष्टपणे व्यक्त केला आहे. हे वाक्य संपूर्ण व स्पष्ट आहे, ज्यामुळे या वाक्यातील विचारांची साधर्म्यता लक्षात येते. इतर पर्यायांमध्ये वाक्यसंरचनेत किंवा अर्थात गडबड आहे, ज्यामुळे ते योग्य ठरत नाहीत. यामुळे बरोबर पर्याय हा स्पष्ट आणि संगत आहे.

'जेव्हा पाऊस पडतो तेव्हा मोर नाचतात.' हे वाक्य मिश्र वाक्य आहे कारण यात मुख्य वाक्य आणि उपवाक्य यांचा समावेश आहे. 'मोर नाचतात' हे मुख्य वाक्य आहे, तर 'जेव्हा पाऊस पडतो' हे उपवाक्य आहे, जे मुख्य वाक्याला एक विशेष अर्थ देते. उपवाक्याच्या आधारे मुख्य वाक्याची स्थिती किंवा घटना दर्शवली जाते, जे मिश्र वाक्याची मुख्य ओळख आहे. मिश्र वाक्यामध्ये दोन किंवा अधिक वाक्यांचे एकत्रीकरण केले जाते, ज्यामुळे वाक्य अधिक संवादात्मक आणि विस्तृत बनते. त्यामुळे या वाक्याचा प्रकार 'मिश्र वाक्य' हा योग्य पर्याय आहे.

'जे चकाकते ते सोने नसते' हे वाक्य मिश्र वाक्य आहे कारण यात एक मुख्य वाक्य ('ते सोने नसते') आणि एक उपवाक्य ('जे चकाकते') आहे. उपवाक्य मुख्य वाक्याचे स्पष्टीकरण किंवा अर्थ स्पष्ट करण्यात मदत करते, त्यामुळे हे वाक्य एकत्रितपणे एक विचार व्यक्त करत आहे. मिश्र वाक्यांचा उपयोग एकाधिक वाक्यांची जोडणी करून अधिक जटिल विचार व्यक्त करण्यासाठी केला जातो. 'केवळ वाक्य' हा पर्याय योग्य नाही कारण वाक्यात उपवाक्य आहे. 'संयुक्त वाक्य' हा पर्यायही योग्य नाही, कारण यात दोन स्वतंत्र वाक्ये नाहीत. 'प्रधान वाक्य' हा पर्याय सुद्धा चुकीचा आहे कारण या वाक्यात उपवाक्य आहे, जे प्रमुख वाक्याच्या अर्थात योगदान करते. त्यामुळे 'मिश्र वाक्य' हा योग्य पर्याय आहे.

'देवा, मला चांगली बुद्धी दे' हे वाक्य आज्ञार्थी वाक्य आहे. आज्ञार्थी वाक्य म्हणजे एखाद्या व्यक्तीला किंवा शक्तीला काहीतरी करण्याची विनंती किंवा आज्ञा देणारे वाक्य. येथे 'देवा' हे संबोधन असून, 'मला चांगली बुद्धी दे' हे वाक्य देवाला एक नम्र विनंती आहे. या वाक्यात कर्ता 'देव' आहे आणि 'चांगली बुद्धी देणे' ही क्रिया आहे. त्यामुळे, वाक्याचे मुख्य उद्दिष्ट देवाकडे बुद्धीची मागणी करणे आहे, ज्यामुळे हे वाक्य स्पष्टपणे आज्ञार्थी श्रेणीत येते. आज्ञार्थी वाक्यांमध्ये सामान्यत: 'दे' किंवा 'कृपा कर' यांसारख्या शब्दांचा वापर केला जातो ज्यामुळे विनंतीची अर्थवाहीता निर्माण होते.

"मागच्या वर्षी याच वेळेला" हा पर्याय योग्य आहे कारण या वाक्यात विधेयविस्तार म्हणजे क्रियापदाच्या संदर्भात अधिक माहिती देणारा शब्दसमूह असतो. "मागच्या वर्षी" आणि "याच वेळेला" हे दोन्ही घटक एकत्र येऊन एक मूलतः पूर्ण विचार व्यक्त करतात, ज्यामुळे ते एकत्रितपणे क्रियापद "भेटलो" ची वेळ आणि कालावधी स्पष्ट करतात. विधेयविस्तारामुळे वाक्य अधिक स्पष्ट आणि समृद्ध बनते, ज्यामुळे वाचन करणाऱ्याला भेटीची वेळ आणि वर्ष याचा अंदाज येतो. इतर पर्याय स्वतंत्रपणे विचारल्यास आवश्यक माहिती देत नाहीत, ज्यामुळे ते विधेयविस्तार म्हणून कार्यरत नाहीत. यामुळे "मागच्या वर्षी याच वेळेला" हा पर्याय योग्य ठरतो.

'भाषा नदीच्या प्रवाहाप्रमाणे असते' हे विधान म्हणजे भाषा सतत बदलत असते, जसे नदीचा प्रवाह बदलतो. भाषेमध्ये ऐतिहासिक, सांस्कृतिक आणि सामाजिक कारणांमुळे बदल होत जातात. शब्द, व्याकरण, उच्चार आणि वापर यांमध्ये वेळोवेळी बदल जाणवतात. त्यामुळे 'भाषेमध्ये बदल होत जातात' हा पर्याय योग्य आहे. या बदलांनी भाषेला समृद्धी मिळते आणि नवीन संवादाची साधने उपलब्ध होत असतात. इतर पर्याय जसे 'भाषेच्या प्रवाहात वळणे नसतात', 'भाषेच्या व्याकरणाच्या नियमांना मुरड घालावी लागत नाही', आणि 'भाषेचा प्रवाह अखंड चालू नसतो' हे विचार लक्षात घेता, ते वाभासिक आहेत आणि भाषेच्या नैसर्गिक विकासाला विरोध दर्शवतात. त्यामुळे 'भाषेमध्ये बदल होत जातात' हा योग्य पर्याय आहे.

'गोविंदा अभ्यास करतो' हे वाक्य 'करणरूपी' वाक्य आहे कारण यात 'करण' म्हणजे क्रियापदाचा उपयोग केलेला आहे. या वाक्यात 'अभ्यास करतो' क्रियापद असून 'गोविंदा' हा करणाची भूमिका निभावतो, त्यामुळे वाक्याचा मुख्य अर्थ क्रियाकर्त्याच्या क्रियेत केंद्रित आहे. 'अबब ! केवढी प्रचंड आग ही !' हे एक उद्गारवाचक वाक्य आहे, 'माझे वडील आज परगावी गेले' हे एक घटनारूपी वाक्य आहे, आणि 'जे चकाकते, ते सोने नसते' हे एक प्रमाण वाक्य आहे. म्हणून, 'गोविंदा अभ्यास करतो' हे वाक्य करणरूपी आहे, कारण यामध्ये क्रिया स्पष्टपणे व्यक्त होत आहे आणि वाक्याचा अर्थ क्रियाकर्त्यावर अवलंबून आहे.

'अ' आणि 'ब' हे विधानपूरक म्हणजे काय याबाबतचे योग्य स्पष्टीकरण देतात. 'अ' या विधानात कर्ता आणि कर्म क्रियापद यांची शुद्ध माहिती दिली आहे, ज्यामुळे वाक्य पूर्ण करण्यासाठी आणखी एका शब्दाची आवश्यकता असते. 'ब' विधानात सकर्मक धातूची व्याख्या स्पष्ट केली आहे, ज्यामुळे कर्माशिवाय वाक्य पूर्ण होत नाही. या दोन्ही विधानांमध्ये विधानपूरकाची संकल्पना समजून घेण्यासाठी आवश्यक माहिती आहे. 'क' हे विधान क्रियापदाच्या महत्त्वावर लक्ष केंद्रित करते, परंतु ते विधानपूरकाची संकल्पना संपूर्णपणे स्पष्ट करत नाही, त्यामुळे 'अ' आणि 'ब' हेच योग्य आहेत.

'पर्यायी उत्तरांतील विधानार्थी वाक्य कोणते?' या प्रश्नात 'तुझे वडील आज परगांवी गेले.' हे वाक्य बरोबर उत्तर आहे कारण हे वाक्य स्पष्ट आणि संपूर्ण विधान आहे, ज्यात एक क्रिया आणि तिचा विषय यांचा योग्य समावेश आहे. यामध्ये वडीलांची क्रिया स्पष्टपणे व्यक्त केली आहे आणि यात कोणतेही प्रश्न किंवा अनिश्चितता नाही. इतर पर्यायांमध्ये, 'तुझे वडील आज परगांवी गेले काय' हा प्रश्नवाचक वाक्य आहे, 'अच्छा, म्हणजे तुझे वडील आज परगांवी गेले तर' हे अर्धवट वाक्य आहे आणि 'आज तुझे वडील मुळीच परवागी जाणार नाहीत.' हे वाक्य विरोधाभासी आहे. त्यामुळे 'तुझे वडील आज परगांवी गेले.' हेच योग्य विधानार्थी वाक्य आहे.

'केवढी उंच ही इमारत !' या वाक्याचे विधानार्थी वाक्यात परिवर्तन करताना 'ही इमारत खूप उंच आहे' हा पर्याय बरोबर आहे. कारण या वाक्यात 'केवढी' हे शब्द एक प्रश्‍नात्मक स्वरूप दर्शवतात, ज्याचा अर्थ अधिक माहिती मागण्याचा आहे. 'ही इमारत खूप उंच आहे' हे वाक्य एक ठराविक विधान आहे, ज्यामध्ये इमारतीची उंची निश्चितपणे सांगितली जात आहे. इथे 'खूप उंच' हा शब्द वाक्याचे विधान स्पष्टपणे व्यक्त करतो, ज्यामुळे हे वाक्य वाचकांना अधिक माहिती देते. इतर पर्याय प्रश्‍नात्मक स्वरूपाचे आहेत किंवा पूर्णपणे बदललेले आहेत, त्यामुळे बरोबर पर्याय 'ही इमारत खूप उंच आहे' आहे.

'आरती सुरू झाल्यावर घंटानाद सुरू झाला' हे वाक्य 'केवल वाक्य' प्रकारात मोडते. कारण या वाक्यात एकाच घटकाची क्रिया दर्शविली आहे, जिथे आरती सुरू झाल्यावर घंटानाद कसा सुरू झाला याचा उल्लेख आहे. या वाक्यातील क्रियापद 'सुरू झाला' हे वाक्याच्या मुख्य विचारास केंद्रित करते, जेणेकरून वाचकाला एकच क्रियाकलाप स्पष्टपणे समजतो. 'संयुक्त वाक्य', 'मिश्र वाक्य' आणि 'विधानार्थी वाक्य' या पर्यायांमध्ये वेगवेगळ्या वाक्य संरचना आणि अर्थपूर्णतेचा समावेश असतो, पण या वाक्यात ती आवश्यकता नाही. म्हणूनच, 'केवल वाक्य' हा योग्य पर्याय आहे, जो स्पष्ट आणि संक्षिप्त आहे.

'जिच्या गळ्यात गंधार आहे असं दीनानाथ म्हणायचे' हे वाक्य गौण वाक्य आहे कारण यामध्ये मुख्य वाक्याला जोडणारी माहिती दिली आहे. मुख्य वाक्य 'तीच ही स्वरसम्राज्ञी लता' आहे, ज्यामध्ये लता मंगेशकर यांचा उल्लेख आहे. गौण वाक्य मुख्य वाक्याच्या अर्थाला अधोरेखित करत असून, लता यांच्याकडे असलेल्या विशेष गुणाबद्दल माहिती देते. मुख्य वाक्याकडे लक्ष केंद्रित करताना, गौण वाक्य त्या विशेषणाच्या आधारावर लतानिरूपात एक अर्थपूर्ण संदर्भ देते. 'तीच ही स्वरसम्राज्ञी लता' हे वाक्य योग्य आहे, पण ते गौण वाक्य नाही; त्यामुळे बरोबर उत्तर स्पष्टपणे गौण वाक्य दर्शवित आहे.

"पाऊस पडता तर हवेत गारवा आला असता" हे वाक्य संकेतार्थी आहे. संकेतार्थी वाक्ये म्हणजे अशी वाक्ये जी दुसऱ्या वाक्याच्या संदर्भात एक अर्थ प्रकट करतात, किंवा एक गोष्ट दुसऱ्या गोष्टीसाठी सूचित करतात. या वाक्यात "पाऊस पडता" या स्थितीवर "हवेत गारवा आला असता" हा परिणाम आधारित आहे. म्हणजेच, पाऊस पडल्यास गारवा येईल, हा संकेत वाक्यात दिला जात आहे. त्यामुळे, हे वाक्य संकेतार्थी गटात येते, जे दर्शवते की एका घटनेचा दुसऱ्या घटनेवर परिणाम आहे. अन्य पर्यायांचा या संदर्भात उपयोग नाही, कारण ते या वाक्याच्या अर्थाशी संबंधित नाहीत.

एवढी यात्रा कधी पाहिली नव्हती' या विधानार्थी वाक्याचे योग्य उदगारार्थी वाक्य 'छे: छे:! कधी नव्हती पाहिली एवढी यात्रा.' आहे. 'छे: छे:' हा उद्गार संतोष, आश्चर्य किंवा नकार दर्शवतो, जो या वाक्याच्या अर्थाशी चांगला जुळतो. यामध्ये व्यक्त केलेले आश्चर्य आणि नकारात्मक भावना इतर पर्यायांपेक्षा अधिक सुसंगत आणि प्रभावी आहे. 'वाः वाः !' हा उद्गार सहसा कौतुक किंवा प्रशंसा दर्शवतो, 'बाप रे !' हा उद्गार थोडा अधिक गंभीर किंवा चिंतेचा असू शकतो, तर 'हत् !' हा उद्गार सामान्यतः आश्चर्य दर्शवतो, परंतु 'छे: छे:' च्या तुलनेत कमी प्रभावी आहे. त्यामुळे 'छे: छे:' हे उत्तर सर्वात योग्य आहे.

'त्याचा मोठा भाऊ गावी गेला' हे वाक्य विधानार्थी आहे कारण यात एक माहितीपूर्ण विधान दिले आहे ज्यात एक तथ्य किंवा घटना स्पष्ट केलेली आहे. या वाक्यातील वाचन करणाऱ्याला काही माहिती मिळते, म्हणजे 'त्याचा मोठा भाऊ गावी गेला' हे एक निश्चित आणि सत्य घटना दर्शवते. विधानार्थी वाक्यांमध्ये सूचना, माहिती, किंवा कोणतेही विशेषत: एक ठराविक विचार व्यक्त केला जातो. इतर पर्यायांमध्ये प्रश्नार्थी वाक्य प्रश्न विचारताना, उद्गार्थी वाक्य भावना व्यक्त करताना आणि होकारार्थी वाक्य सकारात्मक उत्तर देताना वापरले जातात. त्यामुळे, या वाक्याचा प्रकार विधानार्थी आहे कारण ते एक साधे, माहितीपूर्ण विधान आहे.

'दारु पिणे वाईट आहे' हे वाक्य एक केवल वाक्य आहे. केवल वाक्य म्हणजे एकच विचार व्यक्त करणारे वाक्य, ज्यामध्ये एक मुख्य क्रिया व एक विषय असतो. या वाक्यात 'दारु पिणे' हा विषय आहे आणि 'वाईट आहे' हा त्याचा विचार किंवा विधान आहे. त्यामुळे, हे वाक्य एक स्वतंत्र, पूर्ण विचार व्यक्त करते आणि त्यात कोणतेही उपवाक्य किंवा संयुक्त वाक्यचं स्वरूप नाही. इतर पर्याय, जसे की संयुक्त वाक्य, मिश्र वाक्य आणि मिश्र संयुक्त वाक्य, यामध्ये एकापेक्षा अधिक वाक्ये किंवा उपवाक्यांचा समावेश असतो, जे येथे नाही. त्यामुळे 'केवल वाक्य' हा योग्य पर्याय आहे.

'मराठी पुस्तकांचे प्रचंड प्रदर्शन सुरु' हा पर्याय योग्य आहे कारण या वाक्यातील शब्दांची रचना आणि अनुक्रम व्याकरणानुसार योग्य आहे. 'मराठी पुस्तकांचे' हे विशेषण वाचकांना स्पष्ट करते की कोणत्या प्रकारच्या पुस्तकांचे प्रदर्शन आहे. 'प्रचंड' हे विशेषण 'प्रदर्शन'च्या आधी योग्य ठिकाणी आहे, जे प्रदर्शनाच्या महत्त्वाचे दर्शवते. 'सुरु' हा क्रिया शब्द वाक्याचा समारोप करतो आणि क्रियापदाच्या भूमिकेचा स्पष्ट अर्थ दर्शवतो. इतर पर्यायांमध्ये वाक्याची रचना व्याकरणानुसार चुकीची आहे, ज्यामुळे त्यांचा अर्थ किंवा स्पष्टता कमी होते. त्यामुळे, योग्य वाक्य म्हणून 'मराठी पुस्तकांचे प्रचंड प्रदर्शन सुरु' हा पर्याय सर्वोत्तम आहे.

"आजचा हा प्रश्न तेव्हा पडला नाही" या वाक्याचे मिश्रवाक्य करण्यासाठी योग्य पर्याय म्हणजे "आज हा जो प्रश्न आहे तो तेव्हा पडला नाही." हा पर्याय बरोबर आहे कारण यामध्ये मूलभूत माहिती आणि संदर्भ योग्य प्रकारे व्यक्त केले गेले आहेत. यामध्ये "आज" आणि "तेव्हा" यांचा संदर्भ स्पष्टपणे दिला गेला आहे, आणि वाक्याचे मूलभूत अर्थही कायम ठेवले गेले आहेत. मिश्रवाक्यात वाक्याच्या दोन्ही भागांमध्ये संबंध जोडला गेला आहे, ज्यामुळे वाक्य अधिक स्पष्ट आणि संगत होते. इतर पर्यायांमध्ये वाक्याची स्पष्टता, संदर्भ किंवा अर्थाचा अभाव आहे, त्यामुळे ते योग्य मिश्रवाक्य म्हणून मानले जात नाहीत.

"मला ताप आला आहे म्हणून मी शाळेत जाणार नाही" हा पर्याय बरोबर आहे कारण हा वाक्य जोडणीचा नियम योग्यपणे वापरतो. "म्हणजे" याचा अर्थ स्पष्ट करण्यासाठी "सोबत" किंवा "तर" चा वापर केलेला आहे, ज्यामुळे दोन विचारांना एकत्रित करून एक संयुक्त वाक्य तयार केले आहे. हा वाक्य संयुक्त वाक्याचे उद्दिष्ट साधतो, जे दोन विचारांची माहिती एकत्र देते. इतर पर्याय योग्य नाहीत कारण त्यात वाक्यांची संरचना चुकलेली आहे किंवा एकमेकांशी योग्य संबंध जोडलेला नाही. त्यामुळे, यामुळे विचार व भावनांचे योग्य संप्रेषण होईल, जे या बरोबरच्या वाक्यात स्पष्टपणे दर्शवले आहे.

"उद्देश्य" व "विधेय" हे वाक्याचे घटक आहेत, कारण वाक्याची रचना आणि अर्थ स्पष्ट करण्यासाठी हे महत्त्वाचे घटक असतात. वाक्यातील उद्देश्य म्हणजे वाक्याचा मुख्य हेतू, जो सामान्यतः क्रियापदाच्या संदर्भात उभा राहतो. याच व्यतिरिक्त, विधेय म्हणजे त्या क्रियेला अनुसरून येणारा घटक, जो वाक्याची पूर्णता साधतो. वाक्याचे उद्देश व विधेय यांचे योग्य मिश्रण वाक्याला अर्थपूर्ण बनवते. त्यामुळे "वाक्या" हा पर्याय अचूक आहे, कारण वाक्य तयार करण्यासाठी हे घटक अनिवार्य आहेत. अन्य पर्याय वाक्याच्या व्याकरणिक रचनेला योग्य अर्थ देत नाहीत, आणि म्हणून ते योग्य ठरत नाहीत.

'मेघ दाटून आले आणि धो-धो पाऊस पडला.' हे वाक्य संयुक्त वाक्य करण्यासाठी योग्य आहे, कारण यात दोन स्वतंत्र वाक्ये एकत्र केलेली आहेत. 'मेघ दाटून आले' आणि 'धो-धो पाऊस पडला' या दोन वाक्यांचा अर्थ एकत्रितपणे एकाच घटनेचे वर्णन करतो. 'आणि' या conjunction चा वापर करून दोन्ही वाक्यांना जोडले गेले आहे, ज्यामुळे विचाराची स्पष्टता वाढते. इतर पर्यायांमध्ये, जसे की 'आल्यावर', 'आल्यानंतर', आणि 'आल्यामुळे' या शब्दांचा वापर केल्याने वाक्याचा अर्थ थोडा बदलतो, कारण ते कारण किंवा कालक्रम दर्शवतात, ज्यामुळे संयुक्त वाक्याची आवश्यकता पूर्ण होत नाही. त्यामुळे 'मेघ दाटून आले आणि धो-धो पाऊस पडला.' हे बरोबर उत्तर आहे.

'गाडी फार वेगाने आली' या वाक्याचे उद्गारार्थी रूपांतर 'बाप रे! किती वेगाने आली गाडी.' हे योग्य आहे कारण यामध्ये वाक्याची भावना आणि आशय स्पष्टपणे व्यक्त केला आहे. 'बाप रे' हे एक उद्गारात्मक वाक्य आहे, ज्यामुळे वाचकाला किंवा श्रोत्याला आश्चर्य आणि उत्सुकता व्यक्त होते. यामध्ये 'किती वेगाने आली गाडी' या वाक्यात गाडीच्या वेगाबद्दलची विचारणा केली आहे, जी वाक्याच्या मूळ अर्थाला पूरक आहे. त्यामुळे हा पर्याय उत्तम प्रकारे वाक्याचे उद्गारार्थी रूपांतर दर्शवतो, यामुळे तो बरोबर आहे. अन्य पर्यायांमध्ये भावना किंवा अर्थाची कमतरता आहे, ज्यामुळे ते योग्य नाहीत.

'काल फार पाऊस पडला' हे वाक्य विधानार्थी-होकारार्थी प्रकारात मोडते कारण या वाक्यात एक तथ्य किंवा माहिती दिली आहे, ज्यामुळे ते एक विधान म्हणून घेतले जाते. वाक्याची रचना साधी आणि स्पष्ट आहे, ज्यात 'काल' हे काल दर्शवणारे शब्द आहे आणि 'फार पाऊस पडला' हे एक घटक आहे जो माहिती प्रदान करतो. हे वाक्य नकारार्थी किंवा प्रश्नार्थक नाही, कारण त्यात नकार किंवा प्रश्न उपस्थित केलेले नाहीत. उद्गारवाचक वाक्यांत भावनांचा प्रदर्शन असतो, ज्याचे येथे अभाव आहे. त्यामुळे, या वाक्याचा प्रकार विधानार्थी-होकारार्थी असणे योग्य आहे.

"एक विशाल मंदिर तयार झाले" या वाक्यात "तयार" हे अधोरेखित शब्द आहे, जे वाक्यातील क्रियापदाचे कार्य करते. या संदर्भात, "उद्देश्यविस्तार" हा पर्याय योग्य आहे कारण यामध्ये वाक्यातील क्रिया आणि त्यामुळे साध्य झालेल्या उद्दिष्टाचे विस्तारित अर्थ समाविष्ट आहे. "उद्देश्य" हा शब्द एकटा उपयोगी नसतो, कारण तो क्रियेसोबतचा स्पष्ट संदर्भ देत नाही. "विधेय" आणि "विधेयविस्तार" यामध्ये वाक्यातील क्रियापदाच्या संदर्भात आवश्यक व्याख्या नाही, जेणेकरून वाचनाच्या प्रक्रियेत अर्थ स्पष्ट होईल. त्यामुळे, "उद्देश्यविस्तार" हा पर्याय योग्य आहे, कारण तो वाक्यातील क्रियेसह उद्दीष्ट स्पष्ट करतो.

'बी पेरल्यानंतर कोंब फुटतो' हा योग्य पर्याय आहे कारण या वाक्यात 'पेरल्यानंतर' या क्रियापदाने एक क्रियात्मक संबंध दर्शवला आहे. यामध्ये 'बी पेरणे' ही क्रिया पूर्ण झाल्यानंतर 'कोंब फुटणे' हे घडते, असे स्पष्ट केले आहे. ही वाक्यरचना कारण-परिणाम संबंध दर्शवते आणि त्यामुळे वाचनात एकसंधता येते. इतर पर्यायांमध्ये 'बी पेरले तर कोंब फुटतो' आणि 'बी पेरले म्हणून कोंब फुटतो' यामध्ये संभाव्यतेचा संकेत आहे, परंतु त्यात क्रियाक्रम स्पष्टपणे दर्शवला गेलेला नाही. 'बी पेर, म्हणजे कोंब फुटेल' हा पर्याय अधिक अनौपचारिक आहे आणि त्यात वाक्याची संरचना भावनेतून बाहेर पडते. त्यामुळे, 'बी पेरल्यानंतर कोंब फुटतो' हा अधिक स्पष्ट आणि योग्य पर्याय आहे.

'फरशीवरुन चालत असताना पाय घसरुन तो पडला' हे वाक्य एक केवलवाक्य आहे. केवलवाक्य म्हणजे एकच विचार किंवा संदेश व्यक्त करणारे वाक्य, ज्यात एकच क्रिया असते. या वाक्यात 'तो पडला' ही मुख्य क्रिया आहे, जी संपूर्ण वाक्याचे मुख्य विचार दर्शवते. 'फरशीवरुन चालत असताना पाय घसरुन' हा भाग वाक्यातील घटनात्मक संदर्भ देतो, पण तो वाक्याचा मुख्य विचार बदलत नाही. त्यामुळे, या वाक्यात दुसरा विचार किंवा स्वतंत्र वाक्य नसल्याने ते केवलवाक्य म्हणून ओळखले जाते. इतर पर्याय जसे विशेषणवाक्य, संयुक्तवाक्य आणि मिश्रवाक्य यांमध्ये एकाहून अधिक विचार किंवा क्रिया असतात, ज्यामुळे हे योग्य ठरत नाहीत.

'मिश्र वाक्य' म्हणजे मुख्य वाक्य आणि उपवाक्य यांचा योग्य संगम असलेले वाक्य. 'बाबा म्हणाले, की न्यूयॉर्क हे एक मोठे शहर आहे.' हे वाक्य मुख्य वाक्य 'बाबा म्हणाले' आणि उपवाक्य 'की न्यूयॉर्क हे एक मोठे शहर आहे' यांचा समावेश करते. मुख्य वाक्यातील विचार स्पष्टपणे उपवाक्यात दर्शवले जातात, ज्यामुळे हे वाक्य मिश्र वाक्य म्हणून योग्य ठरते. इतर पर्यायांमध्ये मुख्य वाक्य आणि उपवाक्य यांचा योग्य संयुक्तपणा नाही. उदाहरणार्थ, 'शिपाई लढता लढता मेला' आणि 'तो झाडावर चढत असताना पाय घसरून पडला' यामध्ये मुख्य व उपवाक्यांचा असमानता आहे, तर 'राजा पळून जाईल किंवा शरण येईल' हे दोन्ही वाक्य स्वतंत्र आहेत. त्यामुळे बरोबर उत्तर म्हणजे 'बाबा म्हणाले, की न्यूयॉर्क हे एक मोठे शहर आहे.'

'झटून अभ्यास केला की यश हमखास मिळते.' हे वाक्य संयुक्त वाक्य आहे. संयुक्त वाक्य म्हणजे दोन किंवा दोनपेक्षा अधिक वाक्यांशांना एकत्र करून तयार केलेले वाक्य, ज्यामध्ये 'की' या संयोजकाचा वापर केला जातो. या वाक्यात 'झटून अभ्यास केला' आणि 'यश हमखास मिळते' हे दोन विचार एकत्र केलेले आहेत, ज्यामुळे एक संपूर्ण विचार व्यक्त झाला आहे. 'केवल वाक्य' हा पर्याय असत्य आहे कारण यामध्ये एकच विचार नाही. 'भविष्यकाळ' आणि 'साधा वर्तमानकाळ' हे पर्यायही बरोबर नाहीत, कारण वाक्यात भविष्यकाळाचा संदर्भ नाही, उलट यामध्ये वर्तमानकाळाचा संदर्भ दोन्ही वाक्यांशांमध्ये आहे. त्यामुळे, बरोबर उत्तर 'संयुक्त वाक्य' आहे.

मिश्रवाक्याच्या व्याख्येनुसार, मुख्य व गौण वाक्यांचा समावेश असतो, परंतु गौण वाक्य स्वतंत्र असत नाहीत. त्यामुळे विधान अ बरोबर आहे. तसेच, मिश्रवाक्यात एक मुख्य वाक्य आणि एक किंवा अधिक गौण वाक्ये असू शकतात, त्यामुळे विधान क देखील बरोबर आहे. विधान ब म्हणजे गौण वाक्य स्वतंत्र असते, हे चुकीचे आहे. मिश्रवाक्यात गौण वाक्य मुख्य वाक्याशी जोडलेले असते आणि त्याचा अर्थ मुख्य वाक्याच्या संदर्भात असतो. त्यामुळे यामुळे बरोबर पर्याय म्हणून 'फक्त अ व क बरोबर' हा योग्य आहे. यामुळे हमखास मिश्रवाक्याची व्याख्या स्पष्ट होते.

'जे खरे असेल ते तू बोलावेस' हे वाक्य मिश्र वाक्य आहे कारण यात एकापेक्षा अधिक वाक्यांश एकत्रित करून एकत्रित अर्थ दर्शविला आहे. 'जे खरे असेल' हा एक अव्यय वाक्यांश आहे जो मुख्य वाक्य 'तू बोलावेस' ला जोडतो. या वाक्यात एक शर्त व्यक्त केली जाते, जी यांत्रिक अर्थाने दुसऱ्या वाक्याशी संबंधित आहे. मिश्र वाक्यात एक किंवा अधिक अव्यय वाक्यांश असतात, जे मुख्य वाक्याशी जोडले जातात. 'संयुक्त वाक्य', 'केवल वाक्य', आणि 'साधे वाक्य' या प्रकारांमध्ये आवश्यकतेनुसार एकत्रित केलेले वाक्यांश किंवा अर्थ नाहीत, त्यामुळे ते या वाक्याच्या संरचनेशी संबंधित नाहीत. त्यामुळे 'मिश्र वाक्य' हा पर्याय योग्य आहे.

'केवल वाक्य' म्हणजे जे वाक्य दुसऱ्या वाक्याशी अवलंबित नसते. दिलेल्या पर्यायांमध्ये 'मला ताप आल्यामुळे मी शाळेत जाणार नाही' हे वाक्य 'केवल वाक्य' आहे, कारण यामध्ये कारण स्पष्ट करण्यात आले आहे आणि यामध्ये 'मला ताप आला आहे' हे वाक्य दुसऱ्या वाक्यात समाविष्ट आहे, ज्यामुळे हे वाक्य स्वतंत्र आहे. इतर पर्याय 'संयुक्त वाक्य' आहेत, जिथे दोन वाक्ये एकत्र केली गेली आहेत, किंवा त्यात कारणांचा संदर्भ दिला आहे. त्यामुळे 'केवल वाक्य' म्हणून योग्य उत्तर फक्त 'मला ताप आल्यामुळे मी शाळेत जाणार नाही' हे आहे, कारण हे वाक्य पूर्णपणे अर्थपूर्ण आहे आणि दुसऱ्या वाक्याशी अवलंबित नाही.

'प्रा. काळे तर्कशास्त्र चांगले शिकवित होते.' हे विधान योग्य आहे कारण या वाक्यात वाचनासाठीचा योग्य क्रम आणि स्पष्टता आहे. 'प्रा. काळे' ही विषयाची व्यक्ती आहे आणि 'तर्कशास्त्र' हा विषय आहे, त्यामुळे व्यक्ती आणि विषय यांच्यातील सुसंगतता स्पष्ट आहे. या वाक्यात 'चांगले' शब्दाने तर्कशास्त्राच्या गुणवत्तेला उजाळा दिला आहे, ज्यामुळे वाक्याचा अर्थ अधिक स्पष्ट आणि अर्थपूर्ण बनतो. इतर पर्यायांमध्ये वाचनाचा क्रम किंवा अर्थ स्पष्ट नाही, त्यामुळे ते योग्य ठरत नाहीत. 'प्रा. काळे तर्कशास्त्र चांगले शिकवित होते.' हे वाक्य सर्वात योग्य आहे कारण यात व्यक्ती, विषय आणि गुणवत्ता यांचा एकत्रितपणे व्यवस्थित वापर करण्यात आलेला आहे.

'कुणी कोडे माझे उकलील का?' या प्रश्नार्थी वाक्याचे विधानार्थी वाक्यात रूपांतर करताना, वाक्याचा मुख्य अर्थ तसेच त्याचा भावही लक्षात घेतला पाहिजे. 'माझे कोडे कोणी उकलणार नाही' हा पर्याय बरोबर आहे कारण यामध्ये प्रश्नार्थी वाक्यातील अनिश्चिततेला प्रत्युत्तर देत, एक निश्चित विधान दिले गेले आहे. यामध्ये 'कोणी उकलणार नाही' हा विचार स्पष्टपणे संवादित केला जातो, ज्यामुळे वाक्याचा मूळ अर्थ कायम राहतो. इतर पर्याय जसे 'कुणी कोडे उकलण्याचा संबंध नाही' किंवा 'कोडे कुठे उकलत असते का?' हे वाक्याचा मूलभूत अर्थ व्यक्त करत नाहीत, तर 'कोडे उकलण्यासाठीच असते' हा विचारही प्रश्नाच्या संदर्भाला हवेच्या उलट आहे. त्यामुळे बरोबर पर्याय हा अधिक योग्य ठरतो.

'यात्रेकरूंना मंदिरात प्रवेश मिळावा' या विधानाचा उपप्रकार 'विध्यर्थी वाक्य' म्हणून ओळखला जातो. विध्यर्थी वाक्य म्हणजे अशा वाक्यांची रचना जी कोणत्याही गोष्टीच्या प्राप्तीसाठी किंवा घडण्यासाठी एक इच्छा व्यक्त करते. या वाक्यात 'प्रवेश मिळावा' या भागामुळे एक आशा आणि अपेक्षा दर्शवली गेली आहे, ज्यामुळे ते विध्यर्थी वाक्यात येते. 'यात्रेकरूंना' हे विशेषण वाक्याच्या विषयात समाविष्ट आहे, परंतु मुख्य क्रिया म्हणजे 'मिळावा' हिचे महत्व आहे, जी इच्छेचे प्रतिनिधित्व करते. त्यामुळे, 'यात्रेकरूंना मंदिरात प्रवेश मिळावा' हे विधान विध्यर्थी वाक्य म्हणून योग्य आहे.

'तानाजी लढत होता आणि तो पडला' हे वाक्य संयुक्त वाक्य आहे कारण यामध्ये दोन स्वतंत्र वाक्ये एकत्रितपणे एकच वाक्य बनवतात. 'तानाजी लढत होता' आणि 'तो पडला' ही दोन स्वतंत्र वाक्ये आहेत, जे 'आणि' या संयोजकाद्वारे जोडलेले आहेत. संयुक्त वाक्यांचे वैशिष्ट्य म्हणजे यामध्ये दोन किंवा अधिक वाक्ये एकत्र करून एक नवीन वाक्य तयार केले जाते. यामुळे वाचनात विविधता येते आणि विचारांची जडणघडण अधिक प्रभावीपणे व्यक्त करता येते. त्यामुळे, या प्रश्नात बरोबर पर्याय म्हणजे 'संयुक्त' वाक्य आहे.

'तुझ्याविषयी मला अनादर नाही' या वाक्याचे होकारार्थी रूप तयार करताना 'तुझ्याविषयी मला आदर वाटतो' हे योग्य पर्याय आहे. या वाक्यात 'अनादर नाही' म्हणजे 'आदर आहे' असे व्यक्त होते. 'आदर' हा शब्द सकारात्मक भावना दर्शवतो, जो व्यक्तीच्या मानवी गुणांचा मान आणि प्रतिष्ठा दर्शवतो. त्यामुळे 'आदर' योग्य पर्याय ठरतो. इतर पर्याय जसे 'उदारत्व', 'औदार्य', आणि 'आधार' हे शब्द 'अनादर' शब्दाशी थेट संबंधित नाहीत आणि त्यामुळे वाक्याचा योग्य अर्थ व्यक्त करत नाहीत. म्हणून, 'तुझ्याविषयी मला आदर वाटतो' हा पर्याय सर्वात योग्य आहे.

'त्या कन्येला बिंदिया शोभते' या वाक्यातील कर्ता 'बिंदिया' आहे. वाक्यात 'शोभते' हा क्रियापद आहे, ज्याचा कर्ता म्हणजे जो कार्य करतो किंवा ज्यावर कार्य होते. 'बिंदिया' हे नाव वाक्यातील मुख्य विषय आहे, ज्याला शोभा येत आहे. 'त्या' हा शब्द एक विशेषण आहे जो 'कन्येला' हा संज्ञेला संदर्भित करतो, तर 'कन्येला' हा वाक्यातील कर्म आहे. 'शोभते' हा क्रियापद असल्याने, तो कर्त्यासाठी आवश्यक असलेला क्रियाकर्ता दर्शवत नाही. त्यामुळे 'बिंदिया' हा वाक्याचा कर्ता आहे, जो कार्य करत आहे आणि शोभा प्राप्त करत आहे.

'अभिषेक खेळत होता आणि तो पडला.' वाक्याचा प्रकार 'संयुक्त' आहे, त्यामुळे 'फक्त क' हा पर्याय योग्य आहे. संयुक्त वाक्य म्हणजे दोन किंवा अधिक स्वतंत्र वाक्यांचे एकत्रित करून तयार केलेले वाक्य, जिथे 'आणि' सारख्या संयोगाचा वापर केला जातो. या वाक्यात 'अभिषेक खेळत होता' आणि 'तो पडला' ही दोन स्वतंत्र वाक्ये आहेत, ज्यांना 'आणि' द्वारे जोडले गेले आहे. त्यामुळे या वाक्याचा प्रकार संयुक्त वाक्य म्हणून वर्गीकृत केला जातो. इतर पर्याय योग्य नाहीत कारण ते वाक्याच्या संरचनेचे योग्य प्रतिनिधित्व करत नाहीत. 'फक्त क' हा पर्याय बरोबर असल्याने, तो अन्य सर्व पर्यायांपेक्षा अधिक योग्य ठरतो.

'या तान्ह्या मुलाची काळजी करायला हवी' हा पर्याय विधानार्थी करणारा आहे कारण यामध्ये मूळ वाक्यातील नकारात्मक विचाराला सकारात्मक रूप दिले आहे. मूळ वाक्य 'काळजी करायला नको?' यामध्ये काळजी न घेण्याचे सूचनात्मक आहे, तर 'काळजी करायला हवी' हे विधान त्या विचाराचे उलट आहे आणि काळजी घेण्याची आवश्यकता व्यक्त करते. यामुळे सूचना अधिक स्पष्ट आणि सकारात्मक बनते. यामुळे वाचन करणाऱ्याला मुलाच्या काळजीच्या महत्वाची जाणीव होते, ज्याने मुलाच्या भल्यासाठी काळजी घेणे आवश्यक आहे, हे स्पष्टपणे व्यक्त केले आहे. त्यामुळे हा पर्याय योग्य आहे.

'आम्ही आमुच्या गावी जायचे का?' हे वाक्य 'केवल वाक्य' प्रकाराचे आहे. केवल वाक्य म्हणजे एकटा एक पूर्ण विचार व्यक्त करणारे वाक्य, ज्यामध्ये एकच क्रिया किंवा विचार असतो. या वाक्यात 'आम्ही आमुच्या गावी जायचे का?' हा एकच प्रश्न आहे, जो एका विशिष्ट विचाराची मागणी करतो. वाक्यात कोणताही आणखी विचार किंवा जोडलेले वाक्य नाही, त्यामुळे हे वाक्य केवल वाक्य म्हणून ओळखले जाते. मिश्र, संयुक्त, आणि नकारार्थी वाक्यांचे स्वरूप वेगळे असल्याने ते या वाक्यासाठी योग्य नाहीत. त्यामुळे 'केवल वाक्य' हा बरोबर पर्याय आहे.

'राजूला भूक लागली. तो इतरांच्या आधी जेवला.' या वाक्याचे रचनेनुसार रूपांतर करण्यास योग्य पर्याय 'भूक लागल्यामुळे राजू इतरांच्या आधी जेवला.' हा आहे कारण या वाक्यात कारण आणि परिणामाचे संबंध स्पष्टपणे दर्शवले आहेत. 'भूक लागल्यामुळे' हे कारण आहे, जे राजूच्या जेवण्याच्या क्रियेचे कारण बनते. त्यामुळे हा पर्याय वाक्याच्या मूळ अर्थासह योग्य रचनेसह सुसंगत आहे. इतर पर्यायांमध्ये कारण आणि परिणामाचे संबंध तसे स्पष्टपणे व्यक्त केलेले नाहीत, ज्यामुळे ते वाक्याच्या रचनेनुसार योग्य ठरत नाहीत. यामुळे 'भूक लागल्यामुळे राजू इतरांच्या आधी जेवला.' हा पर्याय सर्वात योग्य आहे.

'आमचे शरीर सुदृढ व्हावे म्हणून आम्ही योगासने करतो.' हे विधान 'मिश्रवाक्य' या वाक्याच्या प्रकारात येते. मिश्रवाक्य म्हणजे असे वाक्य ज्यामध्ये एकापेक्षा अधिक वाक्ये एकत्रित केलेली असतात आणि त्यामध्ये स्वतंत्र व गृहीत वाक्यांचा समावेश असतो. या वाक्यात 'आमचे शरीर सुदृढ व्हावे' हे गृहीत वाक्य आहे, तर 'आम्ही योगासने करतो' हे स्वतंत्र वाक्य आहे. या दोन्ही वाक्यांच्या एकत्रिततेमुळे ही रचना मिश्रवाक्याच्या श्रेणीमध्ये येते. त्यामुळे, या विधानाला मिश्रवाक्याचा दर्जा प्राप्त झाला आहे. इतर पर्याय स्वतंत्र व संयुक्तवाक्यांचे स्वरूप दर्शवतात, पण हे विधान त्या श्रेणीमध्ये फिट होत नाही.

'जो झाडे लावतो, वाढवितो तोच खरा उपासक होय.' या वाक्याचा प्रकार मिश्र वाक्य आहे. मिश्र वाक्य म्हणजे एकाच वाक्यात एक किंवा अधिक स्वतंत्र वाक्ये आणि त्यांच्यातील संबंध असलेले वाक्य यांचा संगम असतो. या वाक्यात 'जो झाडे लावतो, वाढवितो' हे एक अपर्ण वाक्य आहे, जे विशेषण वाक्याच्या स्वरूपात आहे, तर 'तोच खरा उपासक होय' हे एक स्वतंत्र वाक्य आहे. या दोन्ही भागांमध्ये एक सुसंगत अर्थ आहे, ज्यामुळे वाक्याचा संपूर्ण अर्थ स्पष्ट होतो. त्यामुळे 'मिश्र वाक्य' हा योग्य पर्याय आहे.

"गतिमानता हा जगाचा नियम आहे, तसच बदलत जाणं हा माणसाच्या मनाचा धर्म आहे." हे वाक्य मिश्रवाक्य आहे. मिश्रवाक्यात दोन किंवा अधिक स्वतंत्र वाक्ये एकत्रित केली जातात ज्या एकमेकांना संबंध दर्शवतात. या वाक्यात "गतिमानता हा जगाचा नियम आहे" आणि "बदलत जाणं हा माणसाच्या मनाचा धर्म आहे" हे दोन स्वतंत्र वाक्ये आहेत, ज्यांना "तसच" या शब्दाद्वारे जोडले गेले आहे. यामुळे वाक्यातील विचारांची गती आणि संबंध स्पष्ट होत आहे. त्यामुळे, हे वाक्य मिश्रवाक्य म्हणून योग्य ठरते.

'संकेतार्थी वाक्य' म्हणजे एक वाक्य जे विशेषतः अन्य वाक्यांच्या तुलनेत एक संकेत किंवा शर्त दर्शवते. दिलेल्या पर्यायांमध्ये "तुम्ही आलात तर मी सुद्धा तुमच्या घरी येईन" हे वाक्य स्पष्टपणे एक शर्त दर्शवते. येथे 'तुम्ही आलात' ही शर्त आहे, जी 'मी तुमच्या घरी येईन' या क्रियेवर अवलंबून आहे. त्यामुळे हे वाक्य संकेतार्थी आहे कारण ते एक निश्चित स्थितीवर आधारलेले आहे. इतर पर्यायांमध्ये 'हे तत्व साध आहे', 'अडीच रूपयाचे बी पेरून दोन पैशांचीही भाजी मिळाली नाही', आणि 'वारा आला आणि पाऊस गेला' हे वाक्य संकेतार्थी नाहीत, कारण ते शर्त दर्शवत नाहीत. त्यामुळे बरोबर उत्तर 'तुम्ही आलात तर मी सुद्धा तुमच्या घरी येईन' आहे.

'उद्या पाऊस आला तर शाळेला सुट्टी होईल' हे वाक्य संकेतार्थी वाक्य आहे. कारण या वाक्यात 'पाऊस येणे' आणि 'शाळेला सुट्टी होणे' यामध्ये स्पष्ट कारण-परिणामाचा संबंध दर्शवला आहे. म्हणजेच, पाऊस येण्यामुळे शाळेला सुट्टी मिळणार आहे, हे स्पष्टपणे सांगितले आहे. इतर पर्यायांमध्ये या कारण-परिणामाच्या संबंधाचा अभाव आहे. 'उद्या पाऊस येईल - शाळेला सुट्टी होईल' या वाक्यात दोन्ही घटकांमध्ये स्पष्ट संकेत नाही. 'उद्या पाऊस आल्यामुळे शाळेला सुट्टी होईल' आणि 'उद्या पावसामुळे शाळेला सुट्टी होईल' या वाक्यांचा अर्थ थोडा भिन्न आहे आणि ते संकेतार्थी वाक्यांच्या श्रेणीत येत नाहीत. त्यामुळे बरोबर पर्याय स्पष्ट संकेतार्थी वाक्यासाठी योग्य आहे.

"खालीलपैकी कोणते वाक्य मिश्रवाक्य आहे?" या प्रश्नात "जे चकाकते ते सारे सोने नसते" हे वाक्य बरोबर उत्तर आहे. मिश्रवाक्य म्हणजे एक मुख्य वाक्य आणि एक उपवाक्य यांचा समावेश असलेले वाक्य. या वाक्यात "जे चकाकते" हे उपवाक्य मुख्य वाक्याशी संबंधित आहे, ज्यामुळे या वाक्याची रचना मिश्रवाक्य म्हणून योग्य ठरते. इतर पर्यायांमध्ये मुख्य वाक्य किंवा उपवाक्य यांची योग्य रचना नाही, त्यामुळे ते मिश्रवाक्य म्हणून मान्यता प्राप्त करत नाहीत. त्यामुळे "जे चकाकते ते सारे सोने नसते" हा बरोबर पर्याय आहे, कारण तो मिश्रवाक्याची सर्व वैशिष्ट्ये पूर्ण करतो.

'रामाने कबूतरे मोजली पण ती पंधराच होती' हा पर्याय बरोबर आहे कारण हा संयुक्त वाक्य आहे, ज्यात दोन विचारांची स्पष्टता आणि संबंध व्यक्त केला आहे. पहिल्या वाक्यात रामाने कबूतरे मोजली हे एक क्रियापद असून दुसऱ्या वाक्यात ती पंधराच होती हे त्या क्रियेचा परिणाम दर्शवत आहे. 'पण' या conjunction चा वापर दोन विचारांमध्ये विरोधाभास व्यक्त करतो, ज्यामुळे दोन्ही विचार एकत्रितपणे एक अर्थ निर्माण करतात. इतर पर्याय किंवा वाक्ये या प्रमाणात एकमेकांशी संबंधित नाहीत किंवा त्यात संयुक्त वाक्याची संरचना नाही, त्यामुळे ते योग्य ठरत नाहीत. यामुळे बरोबर पर्याय हा आहे.

'कासव हळूहळू चालते' आणि 'मुले वर्गाबाहेर मोठमोठ्याने गप्पा मारीत उभी होती' या वाक्यांचा विचार करता, 'हळूहळू' आणि 'वर्गाबाहेर मोठमोठ्याने' हे शब्द वाक्यातील क्रियापदांचे अधिक स्पष्ट अर्थ दर्शवतात. 'हळूहळू' हे कासवाच्या चालण्याच्या वेगाचे वर्णन करते, तर 'वर्गाबाहेर मोठमोठ्याने' हे मुलांच्या गप्पांच्या ठिकाणी आणि स्वरूपाचे वर्णन करते. या दोन्ही विस्तारांमुळे वाक्यांचे अर्थ अधिक स्पष्ट आणि समृद्ध बनतात. त्यामुळे 'हळूहळू व वर्गाबाहेर मोठमोठ्याने गप्पा मारीत' हा पर्याय योग्य आहे, कारण यामध्ये दोन्ही वाक्यातील विधेय विस्तारांचा समावेश आहे, जो वाचनास अधिक अर्थपूर्ण आणि आकर्षक बनवतो.

"तू जे बोलतोस ते तुला शोभत नाही" हे वाक्य मिश्रवाक्य आहे कारण यात दोन स्वतंत्र वाक्ये एकत्रित केलेले आहेत. या वाक्यामध्ये "तू जे बोलतोस" आणि "ते तुला शोभत नाही" ह्या दोन विचारांमध्ये संबंध दर्शवणारा शब्द "जे" वापरला गेला आहे, ज्यामुळे हे वाक्य एकत्रितपणे एक अर्थ व्यक्त करते. मिश्रवाक्य म्हणजे एकापेक्षा अधिक स्वतंत्र वाक्यांची एकत्रित रचना, जी एकाच वाक्यात दोन किंवा अधिक विचार व्यक्त करते. इतर पर्याय एकल वाक्ये आहेत, जे स्वतंत्र आणि स्वतंत्र अर्थ व्यक्त करतात, म्हणून ते मिश्रवाक्याच्या श्रेणीत येत नाहीत. त्यामुळे, दिलेल्या पर्यायांमध्ये "तू जे बोलतोस ते तुला शोभत नाही" हे वाक्य योग्य उत्तर आहे.

'केवळ अ व क बरोबर' हा पर्याय योग्य आहे कारण संयुक्त वाक्य तयार करताना केवल वाक्यातील क्रियापदाचे रूप बदलत नाही आणि केवल वाक्याचा एकच उद्देश असतो. याबाबत नियम स्पष्ट आहेत. मात्र, ब) विधानात म्हटले आहे की, वाक्य जोडताना "पण," "परंतु," "आणि," व अशा प्रधानत्वबोधक अव्ययाचा उपयोग केला जात नाही, हे चुकीचे आहे. कारण या अव्ययांचा उपयोग संयुक्त वाक्य तयार करताना योग्य प्रकारे केला जातो. म्हणून, 'केवळ अ व क बरोबर' हा पर्याय योग्य ठरतो. यामुळे एकूण विधानांची सत्यता लक्षात घेता, योग्य पर्याय निवडणे महत्त्वाचे आहे.

'फक्त ब व ड' हा पर्याय बरोबर आहे कारण या दोन्ही वाक्यांत संयुक्त वाक्याची रचना आहे. 'ब' वाक्यात 'आधी नमन गणरायाला, नंतर देवाधिदेवांना' हे दोन विचार एकत्र केलेले आहेत, जे 'आधी' आणि 'नंतर' या शब्दांद्वारे एकत्रित केले आहेत. त्यामुळे हे वाक्य संयुक्त आहे. 'ड' वाक्यात 'मुलांना समजून घ्या, मग बघा ती मोठ्यांचे कसे ऐकतात' ही दोन क्रिया एकाच वाक्यात सुसंगतपणे जोडलेली आहेत. या दोन्ही वाक्यांमध्ये विचारांचे एकत्रीकरण आहे, त्यामुळे ते संयुक्त वाक्यांच्या श्रेणीमध्ये येतात. 'अ' आणि 'क' वाक्ये स्वतंत्र विचारांची आहेत आणि त्यामुळे ते संयुक्त वाक्य म्हणून गणले जात नाहीत.

"आम्ही जातो आमुच्या गावा" हे वाक्य एकात्मिक अर्थ व्यक्त करणारे एकच विचार दर्शवते, त्यामुळे ते केवल वाक्य म्हणून वर्गीकृत केले जाते. केवल वाक्यात एकच सांगणे असते, म्हणजे त्यात दोन किंवा अधिक स्वतंत्र वाक्यांचा समावेश नसतो. "मिश्र वाक्य" म्हणजे स्वतंत्र व उपवाक्यांचे मिश्रण, "संयुक्त वाक्य" म्हणजे दोन स्वतंत्र वाक्यांचा समावेश, तर "यापैकी नाही" हा पर्याय संबंधित नाही. त्यामुळे "केवल वाक्य" हा पर्याय बरोबर आहे, कारण वाक्यात एकच विचार आहे आणि तो पूर्णपणे समर्पक आहे. यामुळे, दिलेल्या वाक्याचा प्रकार योग्यरित्या "केवल वाक्य" म्हणून ठरतो.

'वाक्य म्हणजे अर्थपूर्ण बोलणे' हा पर्याय बरोबर आहे कारण वाक्याची परिभाषा म्हणजे एक संपूर्ण विचार किंवा सूचना व्यक्त करणारी एकक आहे, जी अर्थपूर्ण असते. वाक्यातील शब्द एकत्र येऊन एकत्रित विचार व्यक्त करतात, त्यामुळे ते अर्थपूर्ण ठरतात. वाक्याच्या माध्यमातून आपल्याला विचार, भावना, किंवा सूचना समजवता येतात. अन्य पर्यायांमध्ये 'अर्थहीन बोलणे' हे वाक्याच्या अर्थास विसंगत आहे, कारण वाक्य हे नेहमीच अर्थपूर्ण असले पाहिजे. 'शब्दांचा समूह' आणि 'अक्षरांचा समूह' हे पर्याय वाक्याच्या व्याख्येशी संबंधित नाहीत, कारण वाक्य फक्त शब्द किंवा अक्षरे आहेत, तर त्यांना एकत्र करून अर्थ प्राप्त करणे आवश्यक आहे. त्यामुळे 'अर्थपूर्ण बोलणे' हा योग्य पर्याय आहे.

'विधानार्थी वाक्य' म्हणजे जे वाक्य एक निश्चित विधान किंवा माहिती व्यक्त करतात. 'माझे वडील आज परगावी गेले' हे वाक्य विधानार्थी आहे कारण यात एक ठराविक माहिती दिली आहे, म्हणजे वडील परगावी गेले आहेत. हे वाक्य वस्तुनिष्ठ आहे आणि त्यात आपले विचार किंवा भावना व्यक्त केलेले नाहीत, तर एक ठोस माहिती दिली आहे. इतर पर्याय किंवा वाक्ये प्रश्नात्मक स्वरूपाची आहेत किंवा नकारात्मक भावना व्यक्त करतात, ज्यामुळे त्या विधानार्थी वाक्यांच्या परिभाषेत बसत नाहीत. त्यामुळे 'माझे वडील आज परगावी गेले' हे बरोबर उत्तर आहे.

'राजनच्या घराचे दार उघडले' हे वाक्य विधानपूरक शब्द नसलेले वाक्य आहे. या वाक्यात 'उघडले' हा क्रियापद आहे आणि 'दार' या नामाने वाक्य पूर्ण होत आहे, परंतु यामध्ये कोणतेही विधानपूरक शब्द नाहीत. म्हणजेच, वाक्यातील मुख्य क्रियेद्वारे कोणत्याही विशेषणाची, विशेषणासंबंधीची किंवा क्रियापदाशी संबंधित माहिती दिली जात नाही. इतर पर्यायांमध्ये, 'माधव चांगला आहे' आणि 'श्रीमंत रागावलेले दिसतात' यामध्ये 'चांगला' आणि 'रागावलेले' हे विधानपूरक शब्द आहेत, तसेच 'पेरू पिकलेला निघाला' या वाक्यात 'पिकलेला' हा विधानपूरक शब्द आहे. त्यामुळे 'राजनच्या घराचे दार उघडले' हे वाक्य विधानपूरक शब्द नसलेले आहे.

'तो वेळेवर घरी आला नाही' या वाक्याचे होकारार्थी रूप 'त्याला घरी येण्यास उशीर झाला' असे आहे. या वाक्यात 'उशीर झाला' हे शब्द वापरून वाक्याचा अर्थ सकारात्मक केला आहे, म्हणजेच तो घरी यायला उशीर झाला आहे, हे दर्शवते. यामुळे वाक्याची मूलभूत भावना बदलत नाही, परंतु ते होकारार्थी बनते. अन्य पर्याय 'त्याला घरी येण्यास उशीर झाला नाही' आणि 'तो वेळेवर घरी आला होता' यामध्ये होकारार्थी रूपाचे योग्य प्रतिनिधित्व होत नाही, कारण त्यांना वाक्याच्या मूळ अर्थात विरोधाभास आहे. 'यापैकी काहीही नाही' हा पर्यायही योग्य नाही, कारण बरोबर उत्तर स्पष्टपणे दिले आहे.

'विद्यार्थ्यांनो खाली बसा' हे वाक्य आज्ञार्थी वाक्य आहे, कारण यात कोणालातरी काही करण्याचे निर्देश दिले जातात. आज्ञार्थी वाक्यात सामान्यतः कोणालाही निर्देश, आज्ञा किंवा विनंती केली जाते. उदाहरणार्थ, 'बसा' हे क्रियापद स्पष्टपणे एका क्रियाकलापाचे निर्देश देत आहे, म्हणजे विद्यार्थ्यांनी बसावे अशी अपेक्षा आहे. इतर पर्याय जसे की नकारार्थी, होकारार्थी आणि विधानार्थी वाक्यांचा उपयोग वेगवेगळ्या संदर्भांमध्ये केला जातो, पण या वाक्यात स्पष्टपणे आज्ञा दिली जात आहे. त्यामुळे, 'आज्ञार्थी' हा बरोबर पर्याय आहे, कारण वाक्यातील क्रिया योग्यप्रकारे आज्ञा दर्शवते.

'दसऱ्याला लोक आपट्याची पाने वाटतात' या वाक्याचे मिश्रवाक्यात रूपांतर 'दसरा आला की लोक आपट्याची पाने वाटतात' या पर्यायात केले आहे, कारण या वाक्यात 'दसरा आला की' या भागामध्ये एक कारण-परिणाम संबंध दर्शविला आहे. 'दसरा आला की' हा एक प्रकारचा शर्तीय संबंध दर्शवतो, ज्यामुळे घटनांची अधिक स्पष्टता व अर्थ गडदपणा येतो. मिश्रवाक्यांच्या स्वरूपामुळे वाक्याचा अर्थ अधिक समृद्ध व सुसंगत बनतो, त्यामुळे हे वाक्य अधिक प्रभावी ठरते. इतर पर्यायांमध्ये साधा वाक्य किंवा अधिक स्वरूपातील शर्तीय संबंध नाही, त्यामुळे 'दसरा आला की लोक आपट्याची पाने वाटतात' हा पर्याय योग्य आहे.

'त्याचे डोळे पाणावले' हे वाक्य योग्य आहे कारण यातून मूळ वाक्याचा अर्थ स्पष्टपणे व्यक्त केला जातो आणि त्यात शब्दांची जात बदलली आहे. 'डोळे' हा शब्द नाम आहे, ज्याने 'त्याच्या' या सर्वनामाच्या संदर्भात वाक्याची रचना केली आहे. यामुळे वाक्य अधिक प्रभावशाली बनते. वाक्यातील क्रियापद 'पाणावले' हे क्रियापद असून, यामुळे त्या क्रियेचा अनुभव अधिक व्यक्त होतो. इतर पर्याय वाक्याची रचना किंवा अर्थ स्पष्टपणे व्यक्त करत नाहीत किंवा मुद्देसुद्दा बदलतात, त्यामुळे ते योग्य पर्याय म्हणून स्वीकारले जात नाहीत. 'त्याचे डोळे पाणावले' या वाक्यातील संप्रेषण सुसंगत असून, त्यामुळे ते बरोबर ठरते.

'मिश्रवाक्य' असा विशेषण असलेल्या वाक्यांचा अपर्ण आहे, ज्यात दोन भिन्न वाक्ये एकत्र करून एक वाक्य तयार केले जाते. 'उद्याच सुट्टी मिळाली तर मी तुझ्या घरी येईन' हे मिश्रवाक्य आहे कारण यात एक शर्तात्मक वाक्य (उद्या सुट्टी मिळाली तर) आणि एक मुख्य वाक्य (मी तुझ्या घरी येईन) यांचे संयोजन केले आहे. यामुळे हे वाक्य आपल्याला एकाच वाक्यात शर्त आणि निष्कर्ष व्यक्त करण्यास सक्षम करते. इतर पर्याय एकल वाक्यांचे आहेत किंवा संयोजक शब्दांच्या अभावी मिश्रवाक्याचा स्वरूप धारण करत नाहीत. त्यामुळे 'उद्या सुट्टी मिळाली तर मी तुझ्या घरी येईन' हा बरोबर पर्याय आहे.